Proloog || Stronger.

Annabel hoorde een heleboel geschreeuw van beneden komen, en sperde haar ogen wijd open. Ze wist niet wat er aan de hand was, en durfde niet naar beneden. Ze tikte haar tweelingbroertje William aan, die slaperig zijn ogen opende. Hij werd meteen wakker toen hij het geschreeuw hoorde en pakte Annabel haar hand vast. Samen liepen ze zo stil mogelijk de trap af. Ze hoorde nu een man akelig lachen wat de rillingen over hun rug liet lopen. Als kinderen van zes jaar, waren ze verassend slim genoeg om niet in een keer de deur open te gooien. Ze vonden het maar raar, dat er zoveel lawaai was laat op de avond. William verzamelde al zijn moed, en duwde de deur een stukje open. De deur maakte geen geluid, en ze konden er allebei doorheen kijken. Wat ze zagen was een heel eng beeld voor de kleine tweeling. Een man sprak twee woorden uit, er vloog een groene flits uit zijn toverstok die hun vader raakte. Hun vader viel op de grond en keek doods omhoog, en bewoog niet. Dat licht was zo vel dat de tweeling niet veel zag. Ze zagen nog dat hun moeder de deur dicht deed, en vlak daarna hoorde ze een angstige schreeuw en kwam er vel licht onder de deur door.

Dat licht zouden ze zich nog heel lang onthouden..