3

‘Nee, niet alweer!’ Jaylin gaf me een klap tegen mijn schouder aan. ‘Laat me een keer winnen, wil je?’ Ik begon met lachen. ‘Jou laten winnen?’ vroeg ik, ‘versla me maar.’ Tijdens de ronde erna klaagde hij alleen maar meer. ‘Het komt allemaal door deze controlers,’ zei hij, ‘ik ben gewoon geen PS3 gewend. Geef mij maar een xbox.’ ‘Ja ja, je gebruikt het alleen maar als smoes om nog steeds te kunnen denken dat jij beter bent.’ Hij keek me aan met een grijns. ‘Misschien.’ Toen de ronde voorbij was legde hij zijn controler op de grond neer en liet hij zich achterover op m’n bed vallen. ‘Weetje Jenci,’ begon hij, ‘ik wil best wel eens weten wat er in jouw hoofd omgaat. Je bent altijd zo afwezig op school, maar thuis ben je gewoon vrolijk.’ Ik zuchtte. ‘Jij ook al?’ Hij ging weer overeind zitten. ‘Hoe bedoel je?’
‘Je weet dat onze wiskundedocent vanmiddag met onze mentrix ging praten over mij?’
‘Ja.’
‘Dat uur erna was ik afwezig, dat heb je vast wel gemerkt. Ik moest dus met haar praten. Ze heeft me proberen uit te horen, maar verwacht maar niet dat ik haar iets vertellen ga.’
Hij keek me recht aan. ‘Zou je het mij vertellen?’
Ik twijfelde. ‘Ik weet het niet. Je zult het toch onzin vinden.’
‘Dat weet ik niet zolang je me niks verteld hebt.’
Ik dacht even na. Jaylin was m’n beste vriend, er was een kans dat hij me niet voor gek zou verklaren. Maar het klinkt allemaal zo vaag, een droom die ik meerdere keren heb en elke keer verlengd wordt, zou dat echt iets kunnen betekenen? ‘Ik weet het niet, Jaylin.’ Ik keek hem met onzekere ogen aan.
‘Je kunt me vertrouwen, Jenci, echt waar. Heb ik ooit wat doorverteld?’
‘Nee, daar ben ik ook niet bang voor. Maar ik vind het allemaal zo raar.’
‘Waar heeft het mee te maken?’
Ik beet op m’n onderlip. Van deze reactie zou afhangen of ik het hem ging vertellen of niet. ‘Een droom.’
‘Een droom? Wat voor droom?’
‘Over...’ Ik dacht na. Had het een onderwerp? Een meisje? Nee, als ik dat zou zeggen zou hij aan hele andere dingen. Gangen? Nee, dat werkt ook niet. Dan maar een korte uitleg. ‘Een gedaante... die opzoek is naar een meisje...’
‘Klinkt als een film. Hoe gaat het precies?’
‘Dit heeft geen zin, Jaylin.’
‘Ik wil je helpen, Jenci.’
‘Wat heeft iedereen met die zin vandaag?’ Ik stond op. ‘Ik wil er niet over praten, Jaylin.’ Ik voelde me lichtelijk kwaad worden.
‘Je hebt hulp nodig, Jenci.’ Jaylin kwam naast me staan en keek me aan. Terwijl ik hem aankeek voelde ik achterin mijn ogen tranen opkomen. ‘De droom,’ mompelde ik, ‘waarom worden er zinnen uit herhaald? Vanmiddag m’n mentrix een zin, nu jij al twee zinnen.’ Ik draaide me om en opende m’n deur. ‘Ik wil er niet over praten. Laat me alsjeblieft even met rust.’ Ik liep mijn kamer uit, Jaylin achterlatend in mijn eigen kamer. In de gang bleef ik staan, ik merkte dat ik erg onrustig ademde. Waarom deed ik zo geïrriteerd erover tegen Jaylin? Waarom flipte ik opeens? Zonder toestemming verlieten de tranen mijn ogen en stond ik snikkend op de gang. Een aantal seconden later stond Jaylin bij me, met een poging om me weer rustig te krijgen. Maar het enige waar ik aan kon denken was Echo, het prinsjesje van de gangen.