22.

-tijdsprong-
Blijkbaar kon er behoorlijk wat mis gaan. We waren alweer een maand verder. Tussen Rose en Brandon ging het prima. Ze waren niet heel openlijk over hun relatie en ook absoluut niet klef, maar wel heel schattig. Ook tussen Mara en Matthew ging het goed. Ze waren allebei blij dat ze nu de knoop hadden door gehakt en ik had nog nooit twee mensen gezien die zo verliefd op elkaar waren dan die twee. Mijn stage in het hotel ging prima, al probeerde Daisy het me wel zo moeilijk mogelijk te maken. Zo heeft ze een keer alle flessen drank op een andere plek neergezet dan dat ze hoorde te staan. Flessen die eigenlijk in de koeling moesten stonden in de brandende zon en flesjes bier lagen kapot te vriezen in de vrieskast. Natuurlijk had ik daar onwijs voor op mijn kop gekregen van Jane, maar ik liet me niet kennen. Ik ga mijn stageplek niet opgeven omdat een of ander arrogant kind die mij niet mag. Al snapte ik dat niet, want volgens mij heb ik haar nooit wat misdaan. Ach, ook Daisy zou ik wel overleven…

Ik hoorde rennende voetstappen en vervolgens iemand kokhalzen. Ik sloeg mijn dekens van me af en snelde naar de badkamer. Mara zat op haar knieën voor de wc over te geven. Ik greep haar haar bij elkaar en hield het naar achter.
“Bedankt,” kermde Mara om vervolgens zich weer over de wc te buigen. Toen er niets meer uit kwam stond ze langzaam op. Haar gezicht zag bleek en ze trilde over haar hele lichaam. Ze slenterde naar de wastafel en spoelde haar mond een aantal keer met water.
“Gaat het?” vroeg ik bezorgd. Mara knikte.
“Ja, ik neem een paracetamol en dan zal ik me vast beter voelen.”
Ik knikte en keek haar vertwijfeld na terwijl Mara naar haar slaapkamer slofte.

Die middag kwam ik om kwart over 5 ons huisje binnen en zag Mara op de bank zitten. Op tafel lag een lege zak chips, drie verpakkingen van chocoladerepen, een pak chocomel en… zag ik dat goed? Ja het was een pot augurken!
“Nou, volgens mij voel jij je weer prima of niet?” vroeg ik Mara verbaast terwijl ik de lege verpakkingen bij elkaar raapte. Mara knikte en zapte verder. Ik plofte in een stoel en een tijd lang bleven we in stilte naar de tv staren, totdat Mara plotseling opsprong. Ze rende naar de wc en daar ging ze weer: alles kwam eruit.

En zo gingen er nog een paar dagen voorbij: Mara at zich helemaal vol en vervolgens kwam alles er weer uit. Ik maakte me zorgen om mijn vriendin. Ik had een sterk vermoeden wat er aan de hand kon zijn, maar ik vond het een moeilijk onderwerp om over te praten. Daarom had ik wat anders bedacht…

Ik trok de deur achter me dicht en liep door naar boven. Ik speurde rond of ik Mara ergens zag en liep naar haar kamer. Voorzichtig opende ik haar slaapkamerdeur: de kamer was leeg. Ik haalde een verpakt doosje uit mijn tas en legde het op haar bed. Hopelijk had ik dit goed mis…