23. I Wish That You've Been Here.

Een diepe zucht gleed langs mijn lippen, de buitenlucht in. ''We kunnen dit wel.'' Fluisterde Kelsey terwijl ze naar de plaats keek waar het ongeluk gebeurde, de plek waar Sapphire's leven werd afgenomen en waarom? Ze was het liefste en spontaanste meisje dat ik ooit had gezien. Voorzichtig liet ik Kelsey's hand los en verstopte daarna mijn beide handen in mijn zakken. Ik durfde niet meer te kijken, het deed me pijn, zoveel pijn. Om me heen was iedereen stil, je hoorde alleen de auto's die zacht voorbij reden. Een vrouw die ik nooit eerder had gezien, vertelde het hele verhaal over het ongeluk, wat er daarna gebeurde en wie de dader was. Volgens de vrouw was het een vreemd ongeval, Sapphire was heel duidelijk te onderscheiden, je kon haar makkelijk zien. De vrouw bleef maar vertellen, maar ik luisterde al niet meer. Zou het met opzet zijn gedaan? Maar wie zou Sapphire nou ooit kwaad willen doen? Ik werd uit mijn gedachten geschud door een auto, die als een gek voorbij kwam racen. Mijn blik gleed even naar Harry die er als een idioot bij stond, op dit soort momenten weet ik niet waarom ik hem leuk vond, het is allemaal zo vaag, zijn uiterlijk kon er mee door, maar hij was niet echt het soort jongen waar ik altijd op viel, en zijn karakter.. Ik ken hem het minst goed dan alle andere jongens. Dit allemaal gaf me zoveel verwarring. Ik zag een paar klasgenoten richting het park lopen wat zich een paar meter verderop bevond, bijna iedereen volgde ze, maar ik bleef staan. Voorzichtig liet ik mezelf op de grond vallen terwijl ik mijn blik niet losliet van de plek waar het allemaal gebeurde. ''Je zit er echt mee he?'' Vroeg een hese stem, die me telkens weer het gevoel gaf alsof ik vloog. Ik draaide me om en zag Harry staan. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte zwak. ''Misschien.'' Mompelde ik zacht. Natuurlijk zat ik ermee, het was mijn beste vriendin, maar waarom zou ik hem alles vertellen? Hij luistert toch niet naar mij. Harry kwam naast me zitten en staarde net zoals ik naar die vreselijke plek. ''Ik snap hoe je je voelt.'' Zuchtte hij. Ik keek hem verward aan. ''Hoe bedoel je?'' Harry slikte even. ''Ik weet hoe het is om een vriend te verliezen.'' Ik beet even op mijn lip. ''Oh.'' Was het enige dat mijn mond verliet. ''Dus je hoeft je niet groot te houden.'' Zei hij zacht. Ik knikte langzaam. Het was een best ongemakkelijk moment, maar toch ook wel weer fijn. Ik wist niet precies hoe ik me erbij moest voelen.

Sorry, dat ik zolang niet meer had gereageerd, maar mijn oma lag in het ziekenhuis en mijn cijfers verslechterden, dus ik moet er wat aan doen. (Nu nog steeds) Dus ik ben wat minder online, ik probeer wel iedere dag een hoofdstukje te posten..