Seven

Gracie

Toen Harry en ik papa en mama uitgezwaaid hadden, besloten we de rest van de dag niet veel te doen. We keken een beetje tv maar zeiden niet veel tegen elkaar. Ik wist dat Harry nog steeds boos op me was en het schuldgevoel groeide met de minuut. Ik voelde me zo machteloos. Hoe kon ik ooit tegen Harry zeggen wat me dwarszat? Een pijnscheut ging door me heen en ik kneep even m’n ogen dicht. ‘Gracie, gaat het?’ Ik opende geschrokken m’n ogen weer en keek Harry aan. Het was het eerste wat hij had gezegd sinds die ochtend. ‘Ja, ja het gaat.’ Ik bleef maar knikken om hem te overtuigen. Ik hoorde Harry zuchten en zag toen hoe hij van zijn stoel opstond en naar me toe liep. Angstvallig hield ik m’n adem in terwijl mijn hart wild tekeer ging. Hij zette zich naast me neer en keek me strak aan. ‘Gracie, het gaat niet goed met je. Ik kan het merken. Zeg toch alsjeblieft wat je dwars zit? Ik kan je helpen, we kunnen dit samen oplossen.’ Met grote bange ogen keek ik hem aan en resoluut schudde ik m’n hoofd. Harry zat zo dicht bij me. Ik voelde zijn warmte, rook zijn heerlijke geur. Kriebels in m’n buik verraadden hoe verliefd ik op hem was. ‘Maar wáárom niet? We zijn broer en zus, Gracie. Ik haat het om je zo te zien.’ Hopeloos keek Harry me aan. ‘Alsjeblieft Gracie.’ Fluisterde hij. Ik beet hard op de binnenkant van m’n wang terwijl mijn hersenen overuren maakten. Wat moest ik zeggen? Wat kón ik überhaupt zeggen? Harry keek me nog steeds strak aan en ik kon de bezorgdheid in zijn ogen lezen. Plotseling sloot hij zijn hand om m’n pols heen en legde zijn andere hand op m’n been. Ik voelde zijn warmte door m’n kleren en het maakte me gek. Mijn hoofd sloeg op hol. Ik hoopte dat hij mijn hart niet hoorde bonken. ‘Gracie, zeg het dan?’ Hij kneep even in m’n hand en vol paniek stond ik op terwijl ik hem hardhandig wegduwde. ‘Ik ben verliefd oké? Ik ben hartstikke verliefd!’ schreeuwde ik wanhopig. Verbaasd keek Harry me aan, zijn gezicht vertrok.’Wát ben je?’ Herhaalde hij? ‘Ik ben verliefd, Harry.’ Gaf ik nu zachtjes toe. Harry’s strakke bezorgde blik had plaatsgenomen voor een ongelovige blik. ‘Je bent verliefd.’ Mompelde Harry verslagen. Ik knikte aarzelend en wilde weglopen maar Harry hield me tegen. ‘Maar als je verliefd bent, wat is dan de reden dat je je niet goed voelt de laatste tijd?’ Vroeg Harry. ‘Omdat diegene waar ik verliefd op ben, niet op mij is.’ Zuchtte ik. ‘Maar hoe kan je dat nou weten? Heb je het hem gevraagd?’ Ik schudde m’n hoofd. ‘Ik weet het gewoon.’ ‘Oh, heeft hij al een vriendin?’ Vroeg Harry. Weer schudde ik m’n hoofd. ‘Is hij gay?’ ‘Nee Harry, het is gewoon… Ik wéét het gewoon oké?’ Vermoeid streek ik door m’n haren. ‘Maar hoe kun je zoiets gewoon weten? Je bent een geweldige meid Gracie. Misschien is hij ook wel tot over z’n oren op jou?’ ‘Nee Harry, ik weet het zeker. Dat is hij niet. Ik ben honderd procent zeker.’ Harry stond op en zette een stap dichter naar me toe. Het zweet brak me uit en zenuwachtig keek ik naar de grond. ‘Wie is die jongen dan? Ken ik hem?’ Ik voelde Harry’s adem over m’n gezicht strijken en zijn hand dwingend mijn hoofd optillen. Ik schudde m’n hoofd, staarde in zijn prachtige ogen. ‘Nee.’ Fluisterde ik. Ik voelde de spanning tussen Harry en mij stijgen. ‘Waar ken je hem van dan?’ Vroeg Harry. ‘Van… een feestje.’ Ik wendde mijn ogen af. Nu loog ik weer tegen Harry. Maar ik moest wel. Ik had geen andere keus. ‘Oh… maar.’ Ik zuchtte en duwde Harry zachtjes weg. Meteen verdween alle spanning die tussenons in gehangen had. ‘Laat het Harry. Je weet het nu. Het komt wel goed, oké?’ Daarna draaide ik me om, de woonkamer uit. Dit was het dan. Ik móest Harry uit m’n hoofd zetten. Hoe dan ook.