Chapter 4.2 - Piracy

Het viel hem op dat Ivar en Marin een woordwisseling schenen te hebben. Interessant, dacht Jack. Dat was lang geleden. Normaal gesproken leken ze het roerend eens te zijn - tenminste, voor zover ze echt práátten. Meestal zaten ze elkaar gewoon verliefd aan te kijken. Ugh.
Hij dwong zichzelf het koppel uit zijn hoofd te zetten en zich te richten op zijn taak. Een paar bevelen geven, het voortouw nemen... En ondertussen goed uit zijn doppen kijken. Waar is ze?
Het was altijd leuk om aan touwen te slingeren. Met een brede grijns liet Jack zich op het dek van het meerminnenschip ploffen, terwijl hij in één vloeiende beweging zijn zwaard trok. Een van de bemanningsleden dook weg; snel, maar niet snel genoeg. De punt van Jack's zwaard prikte in zijn keel en hij slikte moeizaam.
"We... Wij zijn een eerlijk handelsschip... We hebben niet zoveel aan b-"
"Het boeit me niet wat je lading is," siste Jack. De man deed er abrupt het zwijgen toe en staarde hem angstig aan. Jack hoorde de radartjes in zijn hoofd bijna werken. Wat kom je doen?
"Ik ben op zoek naar Alysa. Waar is ze?"
"A-Alysa? Ik ken geen-"
"Lieg niet!" De punt prikte harder. "Ik weet dat ze hier ergens is. Dit is toch de Lonely Mermaid, of niet soms?"
Een diepe frons verscheen op het angstige gezicht van de man. "The Lonely Mermaid? Je vergist je..."
"Ik vergis me nooit... Wacht, wat?!"
"Dit schip heet De Sirene. Ik geef toe, het lijkt erop, maar-"
"Wel vervloekt..." Jack zat met zijn gedachten alweer mijlen verderop en luisterde niet naar het onsamenhangende gebrabbel van de man. Hij had zich vergist. Ze hadden het verkeerde schip geënterd!
Wat nu? Hij kon moeilijk 'oeps, foutje, sorry hoor!' roepen en ze dan voor de rest met rust laten. Jack grinnikte bij de gedachte. En dan zeker een gezellig kopje thee met elkaar drinken en kletsen over mysterieuze magiërs en hun moordplannen. Ja, dat zou vast werken.
Gefrustreerd keek hij om zich heen, zijn slachtoffer compleet vergetend. Overal waren mannen aan het vechten of aan het plunderen. Zijn bemanning had duidelijk de tijd van zijn leven. Stoppen? Dat zouden ze nooit!
Hij zuchtte maar eens diep. Hij kon net zo goed meedoen. Het was lang geleden dat hij voor het laatst zijn zwaardvechtkunsten op iemand had losgelaten.

Ivar was niet gek. Hij had natuurlijk de deur op slot gedaan (waar had een keuken in godsnaam een slot voor nodig?), maar ze was niet van plan zich daardoor te laten tegenhouden. Al vrij snel had ze het slot opengewrikt met haar dolk, die ze nog altijd op zak had zitten. Altijd handig, al kon ze voor wat er nu zou gebeuren beter ergens een zwaard vandaan zien te grissen.
Maar waarvandaan?
Misschien kon ze er eentje jatten van iemand die toch al op sterven na dood was. Ze schrok van haar eigen ongevoelige gedachten.
Wat was er toch met haar gebeurd de afgelopen... weken? Maanden? Jaren? Ze wist het niet. Maar dingen begonnen langzaam terug te komen. Met dank aan Ivar. Hij was echt een geweldige steun geweest de afgelopen dagen. Hij geloofde vast ook dat hij haar hiermee steunde, maar daarmee had hij het mis. Ze was niet geboren om werkeloos in een keuken opgesloten te zitten als buiten het gevecht gaande was, zo wist ze plotseling. Jack zou dat begrepen hebben. Jack zou niet-
Wacht. Waar kwam die gedachte opeens vandaan?
Geïrriteerd schudde ze haar hoofd terwijl ze verder rende, richting het andere schip. Vanaf het begin had de kapitein duidelijk gemaakt dat hij haar wel zag zitten, maar dat was absoluut niet wederzijds. Ze walgde van hem en zijn dronken en opdringerige gedoe- al was dat de laatste tijd een stuk minder geweest. Vreemd. Maar wel fijn. Natuurlijk was dat fijn. Misschien had hij eindelijk in de gaten dat het een hopeloze zaak was. Met zijn arrogante ik-kan-iedere-vrouw-die-ik-wil-krijgen uitstraling. Nee, dan toch liever Ivar. Ook al was hij dan zo overbezorgd...
Ze was er. Luid geschreeuw en wapengekletter dat haar oren bereikte en al haar andere gedachten wegblies. God, ze had haar hele leven nog om zich over zulke onzinnige dingen als relaties druk te maken. Wat misschien niet erg lang meer zou zijn, maar toch...
Ze klemde haar handen om een touw, haalde diep adem en sprong. Nu kon ze niet meer terug.