4.1: Life goes on

Sherlock is nu al twee jaar dood en mijn leven staat op het punt van intens te veranderen.
De verpleegster met het blond haar, de bruine ogen en bleke huid had me namelijk te huwelijk gevraagd.
Dit komt waarschijnlijk onverwacht voor jullie, lezers, maar eigenlijk was het simpel uit te leggen: Mary, de verpleegster was een moderne vrouw, onafhankelijk en wou altijd schot in de zaak houden en wanneer het te traag ging in haar ogen, dan nam ze zelf initiatief om het aan te passen.
Dat ze met me flirtte wisten jullie al, net zoals dat ik er onverschillig tegenover stond en met mijn hoofd bij iemand anders was. Het is niet zo dat mijn gevoelens voor haar veranderd waren. Haar was hetzelfde lot vastgelegd als dat van al haar voorgangers die in me geïnteresseerd waren.
Ze zou geïnteresseerd zijn omdat ik altijd luisterde en een glimlach klaar had en eens ze in een relatie met me belandde zou ze achterhalen dat ik er met mijn hoofd nooit echt bij was, ik niet echt geïnteresseerd was en mijn soms slechte geheugen eigenschappen van haar verwisselde met die van vorige vriendinnen. Zij zou het wat moeilijker hebben dan de anderen om te achterhalen dat ik Sherlock voorgang gaf op alles en iedereen, overal en altijd zelfs nu hij dood was.
Maar Mary stelde niet veel eisen aan mannen. Ze was het type dat niet veel geloof in hen stelde en ervan was overtuigd dat er geen goede mannen meer op de aarde rondliepen. Mannen hoefden niet eens echt van haar te houden. Zolang hij maar deed of hij geïnteresseerd was en ze haar hart bij hem kon luchten in de kennis dat het niet doorverteld zou worden, was het goed.
Een jaar geleden hadden we voor het eerst gezoend op een kerstfeest op het werk. Ze had me overvallen toen ik toevallig onder de maretak was beland en sindsdien beschouwde ze ons als een koppel.
Ja, ze was zoals ik al zei niet beschaamd om initiatief te nemen. Zes maanden geleden was het ook haar voorstel geweest om samen te gaan wonen, dat had ik afgewimpeld onder het mom dat we nog maar vier maanden samen waren.
Dit was de eerste en enige keer tot nu toe dat ik een echte mening had gehad bij haar, normaal liet ik alles wat ze zei, deed en voorstelde gewoon over me heen komen.
Maar over dat punt was mijn mening heel sterk. Ik wou niet met haar in één appartement wonen, niet met haar het bed delen en al zeker niet dat ze aan Sherlocks spullen kwam. Als ze die al durfde aanraken tenminste. Want ik hoopte dat vanaf ze die schedel zou zien, ze schreeuwend van afschuw de deur zo uitlopen zodra als ze binnen kwam.
Ze had geaccepteerd dat ik het afwees en veronderstelde dat ik wat klassiek was en pas wou samenwonen eens getrouwd, dat of ze dacht dat ik stond op mijn vrijheid. Wist zij veel dat ik werkelijk niets gaf om die vrijheid was het voor de juiste.
Dus na een jaar heeft ze me een aanzoek gedaan omdat het niet nel genoeg ging. Ze had regelmatig dingen laten vallen over een kinderwens, haar biologische klok, dat ze oud begon te worden en ook liet ze allemaal feitjes vallen over risico's die zwangere vrouwen op oudere leeftijd en de kinderen die ze droegen, konden overkomen. Alsof ik dat nog niet wist.
Het was duidelijk dat ze kinderen wilde en die van mij verlangde. Dus ze ging er duidelijk van uit dat ze niet beter dan mij zou vinden als vriendje want persoonlijk, zou ik geen kinderen willen met zo een waardeloze vriend als ik was. Want als ik niet eens van haar hield, hoe zou ik dan van die kinderen kunnen houden? Ach nee, John wat zeg jij nu?
Kinderen waren de meest verrukkelijke wezens op de planeet. Eén lach en ze zouden alles van me gedaan krijgen, ik zou ze nooit beu kunnen worden. Het was zoals babydieren. Ontroerend en vertederend. Nee, van kinderen zou ik houden, ik kon gewoon niet anders. Dat was mijn natuur. Maar ik zou nooit gewoon met iemand trouwen die niet van me hield omdat ik kinderen wilde. Kennelijk zij wel.
Maar ik had geen reden om haar aanzoek te weigeren. Sherlock kwam niet terug en als ik iemand gelukkig kon maken door te trouwen dan moest ik dat doen. En dit huwelijk zou me ook het dichtste brengen bij liefde en geluk als nog mogelijk was want me met kinderen bezig houden en hun plezier zien hebben zou me enig plezier geven en de liefde die iemand heeft voor zijn kinderen was de enige liefde die ik nog zou kunnen geven en de enige die ik nog zou krijgen en waar ik effectief blij van zou worden, zou de hunne zijn.
Ik had nog geen ja gezegd maar dat zou ik moeten doen. Dus dat is de reden waarom ik bij haar blijf en met haar trouw.
En als we zouden trouwen zou zij bij mij komen wonen. Ik zou Sherlocks testbuizen en schedel moeten wegbergen, ik zou mijn blog moeten verwijderen zodat ik er niet telkens met lede ogen op zou terugkijken met een nostalgiegevoel. Maar de komende maanden en hoogstwaarschijnlijk jaren, zou ik dat nog niet hoeven. Ik verkoos er niet aan te denken.