2.1

Nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, wou ik gelijk terug naar de ranch. " Hebben de jongens deze week alles gedaan ? " Louise knikt en legt haar hand op mijn schouder. " Ze weten wel wat ze moeten doen. " " Hoe is het met Spartan ? Is hij gered ? " Ik kijk Louise aan en ze knikt. " Hij staat op stal, met een groot trauma. " Ik knik en merk dat we ons erf op rijden. Voor lange tijd ben ik hier niet meer geweest. " Hé jongens ! " Ik zwaai naar ze terwijl ze bezig zijn met de stallen uitmesten. " Gecondoleerd en hoe voel je je ? " " Dankje. " Zeg ik met een brok in mijn keel. Ik schud mijn hoofd terwijl ik het huis binnen loop en naar mijn kamer ga. Ik pak mijn tekenblok en probeer mijn moeder in mijn gedachten te krijgen, om haar op papier te zetten. Tranen vloeien over mijn ogen, de gedachten dat mijn moeder er niet meer is laat me denken. Was het mijn schuld ? Ik wou Spartan redden, zij niet. Het is mijn schuld. " HET IS MIJN SCHULD ! " Schreeuw ik waarna ik mijn tekenblok weggooi tegen de muur. Met een klap komt die op de grond en zie dat de tekening van de oude wilg eruit is gevallen. De wind komt door mijn raam naar binnen en neemt alle blaadjes een stukje mee in mijn kamer. Ze vallen neer en mijn tranen vloeien nog harder over mijn wangen. Ik begin te snikken en rol me op onder mijn dekens. Ik voel mijn hele kussen nat worden, maar het boeit me niet. Het is mijn schuld dat mijn moeder dood is. Die zin. Die ene zin, blijft de heletijd door mijn hoofd spoken. Ik hoor Satan paniekerig zijn in de stallen en sta op van mijn bed. Ik kijk uit het raam en zie de jongens bezig zijn met de stallen. " Ik mis je. " Fluister ik zachtjes, waarna ik het raam dicht doe en mijn tekenblok op pak. De tekening van mama haal ik eruit en plak ik op mijn muur. " Ik hou van je. " Zeg ik tegen de tekening. Ik draai me om en haal mijn mauw langs mijn gezicht. Zwarte vlekken kom op mijn shirt. Ik loop naar de badkamer, waar ik mijn gezicht schoonmaak en naar beneden loop. Ik zie Louise aan de tafel zitten met haar hoofd om haar handen heen. Ze ademt zachtjes, waardoor ik merk dat ze in slaap is gevallen. Ik pak een fleece-deken en leg die over haar heen. " Don't leave me Louise. " Ik geef haar een kus op haar wang, waarna ik me om draai en naar buiten loop. De weide op. Verschillende geluiden vullen mijn gehoor. Krekels, het geluid van de hoeven als de paarden lopen, vogels, gehinnik. Ik rits mijn jas helemaal dicht en doe mijn handen in diep in mijn jaszak. Rillend loop ik over het erf, geen licht niks, maar dat maakt niet uit. De weg ken ik hier op mijn duimpje. Ik loop terug naar de stal en zie dat het licht nog aan staat. Spartan staat in zijn stal en ik loop voorzichtig naar hem toe. Hij kijkt gelijk bang om zich heen en steigert gelijk. Ik zet een paar stappen naar achter en doe de stal deur dicht. Zuchtend loop ik terug naar het huis, waar ik mijn laarzen, jas en hoed wegleg en de woonkamer in loop..

--

Abbo's als jullie vragen over mij óf het verhaal hebben, geef dan een comment, dan beantwoord ik ze in een ander hoofdstuk. Vragen zijn altijd welkom en tips ook altijd, want ik weet dat ik niet de beste schrijfstijl heb haha. (: xoxo'