Part twenty - euforia

Ik keek naar mijn handen. 'Deed ik dat?' fluisterde ik tegen mezelf. Met grote ogen keek ik naar de stukken glas die overal verspreid lagen. Toen keek ik weer naar beneden. 'Zou het..' Matilda kon het ook, dus waarom ik niet? Ik concentreerde me op de stukken glas. Omhoog, zei ik in mijn gedachten. Er gebeurde niets. Omhoog! riep ik in mijn hoofd. Geen reactie. OMHOOG! schreeuwde mijn onderbewustzijn. De stukken vlogen omhoog, voegden zich samen, alsof een onzichtbare blik - en - veger ze opgeveegd had, en belandden netjes in de prullenbak. 'Wauw.' Een grote grijns sierde mijn gezicht. Ik lachte in mezelf, en oefende wat verder. Een paar uur later kun ik voorwerpen optillen en verplaatsen - grootte verschilde van een potlood tot een spijkerbroek - en ze allerlei dingen laten doen, zoals zichzelf opvouwen en een roman schrijven, als ik zou willen. Ik voelde de euforie door mijn buik kruipen, tot in mijn keel, waar hij uitbarstte in een kreet van vreugde. Onmiddelijk verscheen Bella's hoofd om de hoek. 'Wat doe je, Lills?' Ik wuifde met mijn hand naar haar. 'Niks, niks.. Helemaal niks.' Een lachje speelde om mijn lippen, maar ik wilde dit talent - dit bizarre, rare maar verschrikkelijk coole talent - nog niet met haar delen. Het was van mij. 'Ga maar weer naar Edward..' Het viel me op dat mijn hand nog steeds wuifde en ik keek er gelukzalig naar. Bella trok haar wenkbrauwen op. 'Juist.' Haar hoofd verdween weer, maar ik merkte niets. Ik staarde naar mijn hand, tot ik er achter kwam dat het geen pen was die ik op kon tillen, maar een deel van mijzelf. Ik haalde vrolijk mijn schouders op en vierde samen met de euforie een feestje in mijn eigen hoofd, terwijl ik om ons heen voorwerpen liet dansen.