039

Sarahjeanne Wilder

Tranen glippen uit mijn ogen en spatten vervolgens uiteen op het raam. Het weer is compleet omgeslagen en beeld precies uit hoe ik me nu voel. De lucht is donkergrijs en de regen staat nader dan de zon. Zuchtend laat ik mijn hoofd tegen het raam aanzakken en sluit mijn ogen. Ik heb geen idee waar ik naar toe ga en wie ik zal ontmoeten. Ergens ben ik zenuwachtig voor wat er komen gaat, maar daar denk ik niet aan. Alle oude herinneringen van Liam en mij komen nu boven drijven en ik realiseer me dat hij de beste vriend ooit is. We hebben zo veel lol gehad en ik weet dat ik dat zal gaan missen. Ik open mijn ogen en kijk naar buiten. Nergens herken ik ook maar iets en heb dus ook geen flauw idee waar we zijn. ‘Hoe lang moeten we nog?’ Vraag ik mompelend. ‘We zijn er bijna, nog vijf minuten.’ Ik reageer niet meer en bereid me voor om mijn nieuwe gezin te ontmoeten. De auto stopt en aarzelend stap ik uit. De zenuwen beginnen toe te slaan en één van de dames- ik ben haar naam vergeten, neemt me mee naar binnen. Verlegen sta ik in het midden van de woonkamer en wacht tot iemand me verteld wat ik moet doen. ‘Welkom in ons gezin, ik ben Phil en dit is mijn vrouw Demi.’ Stelt hij zichzelf en zijn vrouw voor. Ik schud ze de hand en zeg mijn naam. Na een halfuurtje gaan de dames weg en ben ik alleen met twee vreemde mensen. Ze stellen me van allerlei vragen, die ik vaag beantwoord en doen hun best om een gesprek te starten. Ik ben er alleen niet bij met mijn hoofd en verlang naar Liam. Ik wil zijn armen om me heen voelen en zijn warme adem die mijn nekhaartjes recht overeind laten staan. Zijn diepe stem die me verteld dat het alles goed komt. Nog nooit heb ik zo hard naar mijn beste vriend gehunkerd en ik moet dan ook moeite doen om niet weer in huilen uit te barsten. ‘Zal ik je de slaapkamer laten zien, waar je de komende week verblijft?’ Een mannelijke stem dringt mijn gehoorgang binnen en twee ogen kijken me vragend aan. Ik knik zachtjes. ‘Ja, dank u.’ Phil staat op en loopt de kamer uit. Snel loop ik achter hem aan en pak mijn spullen die in de hal staan. Phil neemt een tas van me over en gaat me voor naar boven. Langzaam volg ik hem en zie hem voor een deur wachten. ‘Dit is je kamer, ik zal je alleen laten zodat je rustig uit kunt pakken.’ Phil zet mijn tas voor de deur neer en gaat naar beneden. Aarzelend doe ik de deur open en kijk in een prachtige kamer. Mijn ogen scannen mijn slaapkamer voor de komende week. De kamer is stijlvol ingericht met licht kleuren op de muren. Het bed heeft beddengoed dat bij de muren past en de kastjes zijn van donker ebbenhout. Er ligt laminaat op de vloer met een licht gekleurd vloerkleed. Ik zet mijn spullen naast de deur en loop door de kamer. Ik kom bij een deur die ik zachtjes open trek. Er komt een badkamer tevoorschijn is dezelfde stijl als de slaapkamer. Ik sluit de deur en open een andere deur, deze komt uit in een inloopkast. Een kleine glimlach speelt om mijn lippen en ik besef dat dit nog niet zo slecht is. Ik pak mijn spullen en zet ze in de kast- uitpakken komt later wel. Met een zucht laat ik me op het bed vallen en sluit mijn ogen. Ik voel de tranen weer branden en wens erger dan ooit dat Liam hier is om me gezelschap te houden. De tranen weten toch te winnen en ze glippen dan ook onder mijn oogleden vandaan. Vervolgens glijden ze over mijn wangen om uiteen te spatten op het kussen. Zachte snikken verlaten mijn mond en mijn lichaam verlangt naar Liam’s armen om zich heen. Ik verman mezelf en loop naar de badkamer om me op te frissen. Een zucht rolt over mijn lippen, mijn benen dragen me terug naar beneden. Demi kijkt me glimlachend aan en gebaard dat ik rustig mag gaan zitten. Ik geef haar een dankbare blik en laat me op de bank zakken. ‘Zou ik misschien even mogen bellen?’ Mijn stem is zacht en verlegen kijk ik naar beneden. ‘Natuurlijk, mag je bellen. Je hebt waarschijnlijk veel vrienden achter moeten laten.’ Ik kijk haar aan en knik. ‘Ja, ik heb mijn beste vriend achter moeten laten, die tevens mijn vriendje is.’ Medelevend kijkt Demi me aan en overhandigd de telefoon. ‘Als je me nodig hebt, ik ben in de keuken.’ Ze wijst naar een deur en gaat weg. Met trillende vingers druk ik het nummer van Liam in en wacht geduldig tot iemand opneemt, aangezien ik het huisnummer heb gedraaid. De telefoon gaat over, vier-vijf-zes keer en dan neemt er eindelijk iemand op.