Please go away.

Ik hoorde hen naderen en keek angstig naar de vluchtroute die voor me lag. Het was een smal, donker steegje waar ik snel doorheen kon lopen. Alleen kon ik mijn benen er niet toe bewegen om weg te rennen.
’Dawn’ hoorde ik een bekende stem roepen.
Ik jammerde zachtjes, maar bleef staan. De mentale pijn, die de laatste jaren mijn leven had beheerst, werd nog sterker. Over enkele seconden zouden ze voor me staan na al die jaren. En wanneer ze weg waren zou het ondragelijk zijn. Erger dan de eerste keer.
Ik voelde twee sterke armen om me heen, maar ik beantwoorde de omhelzing niet.
’Dawn waar was je?’ vroeg Edward nadat hij me los had gelaten.
Ik wendde mijn gezicht af en vocht tegen de tranen die achter mijn ogen prikten.
’Waarom ben je weg gegaan?’ vroeg hij verder.
Ik haalde mijn schouders. ’Het was tijd,’ mompelde ik met trillende stem.
’Je moest niet weg gaan om Jasper.’ Hij veegde een verloren traan van mijn wang.
’Ik volgde gewoon mijn familie,’ zei ik zo nonchalant mogelijk.
’Edward?’ Ik keek verrast op naar het meisje dat naar me glimlachte.
’Bella?’ vroeg ik verbaasd. Ik herkende haar bruine krullen en de vorm van haar gezicht. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit, maar toch zo anders. Duizendmaal mooier. Het was niet moeilijk te raden waarom, haar topaaskleurige ogen zeiden al genoeg. Ik kon er niet lang bij stilstaan, door een onmenselijke vrolijk geschreeuw.
Enkele seconden later lande een meisje in mijn armen. Verbaasd sprong ik naar achter.
’Renesmee!’ Het meisje keek met een verontschuldigend lachje naar Bella. ’Sorry mam,’ mompelde ze en ze keerde zich weer naar mij.
’Mam? vroeg ik verbaasd terwijl ik het meisje voor me bestudeerde. Ze had dezelfde koperen haren als Edward, de krullen en bruine ogen van Bella. Maar het kon gewoon niet. Het meisje kon hoogstens 17, misschien 18, zijn.
’We leggen het later wel uit,’ zei Edward. Hij nam mijn hand vast en begon me mee te sleuren.
Ik trok mijn hand los en zette een paar stappen achteruit. ’Ik ga niet met jullie mee,’ antwoordde ik zacht.
’Luister Dawn het was allemaal een misverstand. Jasper meende niet wat hij zei,’ begon Edward.
’Lieg niet tegen me Edward. Hij meende het wel. En ik begrijp het, ik blijf gewoon hier. Jullie gaan terug naar huis en zullen geen last meer van me hebben.’
‘Je bent helemaal geen last voor hen hoor!’ zong Renesmee.
’Mag ik het laten zien?’ vroeg ze toen op een serieuze toon aan Edward.