088

Rebecca POV
Ik zit nu al uren in de wachtkamer, maar er is nog steeds geen nieuws over Sharon. Toen ik haar daar zo zag liggen, raakte ik helemaal in paniek. Angela bleef gelukkig rustig, en heeft 112 gebeld. Daarna pakte ze Nathan op die maar bleef huilen. Ze heeft hem stil gekregen en al die tijd ben ik bij Sharon blijven zitten. Na wat wel een halfuur leek, kwamen eindelijk de ambulancebroeders. Ze hebben me aan de kant gedrukt en haar op een brandcard gelegd. Ik ben naast haar gaan zitten en heb de hele rit haar hand vastgehouden, terwijl de dokters met haar bezig waren. Ze hadden geen idee wat er nou precies aan de hand was. Toen we bij het ziekenhuis waren, renden ze weg met haar. Ik heb besloten in de wachtkamer te wachten en daar zit ik nu nog steeds. Angela is nog thuis met Nathan en ik heb beloofd haar op de hoogte te houden.
Ik voel mijn telefoon trillen en druk op het groene hoorntje zonder te kijken wie het was. ‘’Hey babe.’’ ‘’Hey.’’ ‘’Gaat het een beetje?’’ ‘’Niet echt.’’ ‘’Weet je al meer?’’ ‘’Helaas niet.’’ ''Okay, we zijn nu onderweg naar huis toe. Kun jij mij misschien het adres van het ziekenhuis sms’en, dan komen we zo langs.’’ ‘’Is goed, haal Angela en Nathan dan ook even op ofzo. Die zijn nog thuis.’’ ‘’Doen we babe. Sterkte.’’ ‘’Dankje.’’ Als Harry heeft opgehangen, sms ik hem meteen het adres van het ziekenhuis door. Zuchtend doe ik mijn telefoon weer weg. Ik schiet overeind als een dokter op mij afkomt. ‘’Rebecca?’’ Ik knik. ‘’Jij bent hier toch voor Sharon?’’ Weer knik ik. ‘’We kunnen niet precies achterhalen wat het is, maar ze is nu wel buiten levensgevaar. Ze slaapt nu waarschijnlijk nog, maar je kunt wel naar haar toe.’’ Ik bedank hem en volg zijn instructies. Ik blijf stilstaan voor de kamerdeur. Ik haal diep adem en duw de klink omlaag. Daar ligt ze, omringd door allerlei draadjes en apparatuur. Haar gezicht is bijna net zo wit als de dekens en snel loop ik naar haar toe. Ik schuif een krukje dichterbij en ga naast het bed zitten. Ik pak haar hand vast en wrijf er wat onwennig overheen. Langzaam opent ze haar ogen. ‘’Sharon,’’ zeg ik opgelucht als ze haar ogen heeft geopend. ‘’Waar ben ik,’’ brengt ze schor uit. ‘’Je bent in het ziekenhuis. Herinner je het je niet meer?’’ Ze schudt haar hoofd. ‘’Je bent van de trap gevallen,’’ zeg ik voorzichtig. Ik zie haar geschrokken kijken. ‘’Ze weten niet precies hoe het is gebeurd, of het iets heeft te maken met je zwangerschap. Ze willen je nog een tijdje hier houden, ter observatie. Maar de dokter had er een goed gevoel over.’’ Ik zie haar opgelucht kijken. ‘’Waar is Zayn?’’ ‘’Die is, samen met de jongens, onderweg naar hier. Ze waren op weg naar Amerika.’’ ‘’Oh ja, dat herinner ik me nog wel. Waar is Nathan?’’ ‘’Die is thuis, met Angela. De jongens halen ze zo op.’’ Ze knikt en haar ogen vallen weer dicht. Zachtjes sta ik op en loop naar een koffieautomaat. Met een bekertje dampende koffie loop ik weer terug naar de kamer en ga ik weer op de kruk zitten. Sharon ligt vredig te slapen.