103 De boete

Voor het eerst keek ik echt naar de kamer waar is was ingezet. De muren waren behangen met zee blauwe golven , waarin honderden vissen, dolfijnen en haaien zwommen. De vloer was van gebleekt hout gemaakt, met in het midden een wit vloerkleedje. Er hing een grote kroonluchter gevuld met kaarsen en er stonden twee kitscherige, bijpassende blauwe stoelen en een witte bank met gouden leuningen. Tussen de stoelen in stond een glazen tafeltje met daarop een witte roos in een glazen, gedraaide vaas. Ik pakte hem er na een paar minuten uit, haalde de meeldraden uit de bloem, deed mijn ogen dicht en liet de zoete smaak mijn hersenen kalmeren. Net toen ik de bloem weer terug in de vaas wilde gaan zetten ging de deur open en rende Jill en Farah naar me toe en nestelde zich naast me op de toen nog witte bank. Monica stond veel minder enthousiast nog in de deuropening, tussen mijn ouders in, met nog steeds betraande oogjes. Langzaam liepen ze naar binnen.
‘ Hoi,’ Fluisterde ik bijna onhoorbaar, niet in staat normaal te praten.
‘ Kunnen we gaan zwemmen.’ Vroeg Farah, zich van geen kwaad bewust.’ Ik goed wil worden als Nyan.’ Nu kon het me echt niks meer schelen dat de camera’s mijn rode ogen zouden zien, en dus ook heel Panem. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik geen fatsoenlijk afscheid van ze kon nemen, ook al zou niet janken het mijn overlevingskansen iets hoger maken.
‘ Monica kan je verder leren zwemmen.’ Ik voelde de eerste traan over mijn wang lopen.
Snel keek ik omhoog, naar mijn ouders, die nog niets hadden gezegd, ze lieten mij alles oplossen, zoals gewoonlijk. Ze deden lekker makkelijk, zoals ze altijd al hadden gedaan. Mam is dan wel minder erg, die werkte, net als ik. Mijn woede was ook vooral op pap gericht, die geen werk had, niet eens water kon halen. Hij was gewoon volkomen nutteloos.
‘ Maar ik zou die verminkte klootzak niet vertrouwen,’ Schreeuwde ik met alle frustratie die zich in alle jaren had opgekropt.’ die kan niet eens normaal op een boot blijven staan, of werk vinden.’ En net zo plotseling als mijn driftbui was opgekomen, was hij weer verdwenen. Het was een opluchting om dat eindelijk eens hardop te zeggen, maar ik voelde me gelijk weer schuldig, want ik wist ook dat hij er niks aan kon doen.
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen, terwijl mijn schouders schokte en ook mijn neus begon te lopen. Ik voelde een hand op mijn schouder, en keek langzaam op, klaar om hem weg te slaan. Maar het was niet, zoals ik verwachtte, een van mijn ouders. Het kleine, zijdezachte handje van Monica duwde een traan van mijn wang.
Ze ging snel op mijn schoot zitten, en legde haar dunne armpjes op mijn nek heen, waardoor ik me weer even een klein jochie voelde, beschermd en vertrouwd.
‘ Meiden, luister even goed.’ Nam mijn moeder snel het woord, omdat ze waarschijnlijk zag dat het mij niet ging lukken.‘ Ryan gaat een tijdje weg, naar het Capitool.’ Twee paar ogen keken me verbaast aan, en Jill en Farah begonnen gelijk te protesteren.
‘ Je mag niet weg!’
‘ Ik wil mee!’
Ik had het gevoel dat mijn hart in miljoenen kleine stukjes was gebroken, door hun onschuldige, boze gezichtjes. Ik zag denk ik ook uit alsof ik zo weer in kon storten, want mam plantte een kus op mijn voorhoofd, en nam de kinderen mee naar buiten, waardoor ik alleen met pap achterbleef. Hij zat ongemakkelijk met zijn stok in zijn hand op de leuning van een van de stoelen en keek me alleen maar verdrietig aan.
‘ Je had je best moeten doen. ‘ Zei ik vlak, met boosheid, verraad en woede aan het oppervlak.
‘ Je vind dat het mijn schuld is.’ Zei hij bedroefd, terwijl hij me nadrukkelijk niet aankeek.’ Je moet weten dat….. ik.’ Hij worsteleden met zijn woorden, alsof hij iets niet over zijn lippen kon krijgen.‘ ik was niet geva’ Hij maakte zijn zin niet af, omdat ze deur met een ruk open werd gemaakt, en hij verzocht werd te vertrekken.
Zo snel als hij kon liep hij naar me toe, gaf me een knuffel en liep achter de reusachtige vredebewaker aan, waardoor ik helemaal alleen achter bleef.