Gewaden kopen - Hoofdstuk 6
Verveeld liep ik de winkel in, papa had weer mijn hand vastgepakt en daar stonden we dan, gewaden uit te zoeken. Ik wist al precies welke ik wel en niet wou, ik wou geen rode, gele, blauwe en ga zo maar door. Alleen smaragdgroene, zilvere en zwarte gewaden kwamen door de keuring heen en meer niet.
Al vrijsnel kwam een verkoper op ons aflopen, ik mocht zulke mensen nooit, het waren regelrechte spullen aansmeerders. Ik staarde even naar de grond en glimlachte zoner op te kijken naar de gene die aan kwam lopen. Na een tijdje tilde ik mijn hoofd op en zag het enorm enthousiaste gezicht van de verkoper, hij had blond haar wat alle kanten op piekte en een enorme mond die in een te brede grijns wat getoverd. Ik staarde hem afgekeurd aan maar dat kon hem niks schelen.
'Zo, zo, is het 't eerste of het tweede jaar voor deze dame?' Ik snoof. Niemand mocht mij zo aanspreken zonder dat ik daar toestemming voor gaf, maar hij bleek zich er niks van aan te trekken en gewoon lekker door irritant te zijn.
'Eerste jaar.' zei mam kortaf en ze legde een hand neer op mijn linkerschouder. River was vrolijk door de winkel aan het dartelen en allemaal gewaden aan het aanraken, stom joch dat je er bent, onze familie wordt er niet positief bekender op. Ik rolde mijn ogen duidelijk zichtbaar en siste tussen mijn tanden Rivers naam. Hij keek even naar mij op, maar negeerde me toen.
'Okee, ik zou even mijn eigenares roepen, jullie zijn toch de familie Hassalavica?' We keken hem vol verbazing aan, hij wist wie we waren! Was het misschien een afgestudeerde Zwadderaar die dit werk was gaan doen? Nee, vast niet. Anders was hij niet zo belachelijk - ik zou eerder denken dat het een Huffelpuf geval is geweest. Maar goed, we zouden nu dus Madame Mallekin te zien krijgen. Ik was heel benieuwd hoe ze eruit zag, waarschijnlijk oud en verschrimpeld.
'Hallo,' zei een zachte, vrouwe stem met een tikkeltje schore toon. We keken op en we zagen een vrouw van middelbare leeftijd in een lichtblauw gewaad gekleed. Haar lichtbruine haren kroesde langs haar gezicht en ze had afentoe wat grijze haren. Ze probeerde vriendelijk te kijken, maar door haar kleine ogen zag je d'r haast niet.
'Hmm, jij moet een nieuw gewaad, toch?' Ze keek mij even doordringend aan en ze stopte met glimlachen. Haar kleine ogen bestudeerde mij aandachtig en pakte me aan me arm vast, ik keek enorm verontwaardigd.
'Mevrouw - madame - weet ik veel - wat doe je - wat doet u met mijn kind?' zei papa nogal geirriteerd. Madame Mallekin negeerde pap en had me naar een meetruimte meegenomen. Ze had van allerlei dingen in d'r hand en begon me grondig te bestuderen en te meten, blablabla.
'Uw dochter is een meter drieenzestig.' zei ze kort en ging toen weer verder.
'Ze heeft lange benen,' Ik rolde mijn ogen, wat voor een praatjes ging ze ons nu weer aan de kop hangen? Ik stond ongeduldig met mijn nagels tegen me broek aan te tikken en River was nu ook naar ons toegekomen. Madame Mallekin schonk hem geen blik waardig en zat diep in gedachten te knikken en fluisteren in zichzelf.
'Oke, wat voor een kleur gewaad heeft u voor uw dochter in gedachten?' Mama keek een beetje geirriteerd, de madame bleek het alleen maar tegen mijn vader te hebben, nouja, sommige mensen waren nou eenmaal raar.
'Smaragdgroen met echte zilvere details en zwart.' Het leek alsof papa mijn gedachtes kon lezen, want dat had ik dus ook bedacht. De vrouw knikte een keer en wenkte de blonde, jonge verkoper die ons in het begin had aangesproken. Hij werd wat ingefluisterd en begon toen weg te lopen, vijf minuten later kwam hij met een prachtig en een heel duur, perfect uitziend gewaad aan. Er kwam uiteindelijk toch nog een grijs op mij gezicht, en gretig pakte ik het gewaad aan, hij paste precies.
'Dat is dan vierendertig Galjoenen.' Mama hield er vierendertig Galjoenen uit en gaf die aan Madame Mallekin. Het gewaad werd in mama's tas gedaan en we liepen weg.
'Op naar Olivander's,' zei ik met een korte glimlach en daar gingen we dan, naar de winkel toe.
Er zijn nog geen reacties.