Voorspelling komt uit? - 112

“Hoi Lizzie”, glimlachte ze toen ik binnenkwam. Maar toen ze mijn gezicht zag schrok ze. “Lizzie, wat is er?”
“Ik…”, stamelde ik. Ze kwam naar me toe en omhelsde me.
“Zeg het maar”, moedigde ze me aan. Ik vond mijn stem terug.
“Ik, het spijt me, ik weet dat ik je met rust zou laten, maar ik moet nù weten aan wiens kant je staat.”
“Hoezo, wat is er gebeurt?”, schrok ze. Ik sloeg mijn ogen neer, ik kon het gewoon niet zeggen. Ze zag de brief die ik in mijn hand geklemd hield. Aarzelend nam ze mijn hand en opende het. Ik liet haar begaan. Ze nam de brief en las hem. Ook zij verbleekte.
“Ik moet een antwoord hebben, zus”, fluisterde ik na een tijd.
“Ik… Hij gaat te ver nu, het spijt me zo, ik had het eerder moeten inzien, ik bleef maar hopen dat hij niet zo slecht was, dat het allemaal een vergissing was… Ik had nooit gedacht dat hij zo ver zou gaan…”, snikte ze.
“Geef jezelf de schuld niet, zus”, zei ik zacht. “Hij heeft jaren voor je gezorgd, natuurlijk hoopte je dat hij niet zo slecht was.” Keylina knikte. Ze veegde haar tranen weg.
“Vanaf nu sta ik aan jullie kant”, besloot ze terwijl ze me recht aan keek.
“Bedankt”, zuchtte ik. Ik keek weer naar de brief. “Ik moet het doen”, fluisterde ik. “Ik moet Yue doden.”
“Waarom zou jij het doen?”, vroeg Keylina verbaasd. “Om de stam te helpen? De vuurheer zal jou nooit laten regeren.”
“De voorspelling”, fluisterde ik. Ik vertelde haar wat er jaren geleden door de geestelijken hier voorspeld was. Keylina keek me aan.
“Ik zal er over nadenken, ik weet niet direct wat ik kan doen. Jij moet het Yue gaan vertellen. We hebben nog een week. Er moet een manier te vinden zijn om de vuurheer niet zomaar te geven wat hij vraagt.”
“Oké”, zuchtte ik. Ik stond op.
“Succes”, zei Keylina zacht. “Als ik een manier vind om de vuurheer…” Ze maakte haar zin niet af.
“Laat het me dan onmiddellijk weten, waar ik ook ben, wat ik ook aan het doen ben. We hebben niet veel tijd.”
“Oké”, knikte ze. Ik slaakte een zucht en liep haar kamer uit, op naar Yue.