IX. Romenian revolution_2

Elisabeth Volturi POV
'Elisabeth?' vroeg Dagmar, ik zag in zijn hoofd wat hij wilde dat ik deed. Ik stopte vlak voor Vladimir en drukte mijn vingers even tegen zijn voorhoofd, al zijn herinneringen -en dat waren er een hele pak- stroomden mijn hoofd binnen. Hij probeerde een uithaal te doen naar me, maar ik merkte dat Dagmar hem meteen in een koepel afzonderde, en door Jane lag hij meteen op de grond van de pijn. Ik ging terug op mijn troon zitten en sloot even mijn ogen. De eerste duizend jaar deden er niet toe; mensen als slaven, de Volturi die ingreep, hij en Stefan die samen op de dool waren, in de hoop om een nieuw Roemeens leger te bouwen. Tristan -die Aro en Marcus kwam helpen- die met ijzeren hand hun dromen vernietigde. Dat deed er allemaal niet toe, wat er toe deed waren de laatste vijftien jaren. Ik zag in zijn herinneringen ...een heel leger van Roemeense vampiers die aan hun kant stonden, waaronder een paar radicale types. Tristan had ons al eens eerder gevraagd of we niet te...vriendelijk waren, hij had ons gewaarschuwd dat de Roemenen -eigenlijk de Dacieërs- nog steeds hoopten op hun tweede wereldrijk met mensen als hun slaven. ik zuchte. Tristan had ons met rust gelaten omdat het allemaal vredig was. Er waren geen problemen, het dodentol onder de mensen leek normaal, er was geen reden tot paniek. Waarom hadden we niet beseft dat het te makkelijk ging, dat het te rustig was in Roemenië.
Iedereen keek mij aan, maar ik keek naar Dagmar en Vladimir. Jinx hield de andere kunstmatig rustig, dus was er geen probleem.
'En? Wat luidt de conclusie?' vroeg Marcus van achter me. Ik zuchtte.
'Vladimir en Stefan maken een deel uit van een leger, eentje dat ze hebben opgericht om de Volturi en ons aan de kant te schuiven, en de mensen opnieuw hun slaven te maken.' mompelde ik monotoon. Het was gewoon dom om zoiets te proberen. Mensen zouden niet eeuwig onwetend zijn, en ook zij zouden evolueren en misschien wel dingen vinden om ons te verslaan. Dat is het voordeel aan hun soort; ze blijven groeien.
'Wanneer vallen ze aan?' vroeg Marcus, niet aan mij maar aan Vladimir.
'MOrgen, overmorgen, binnenkort, over een paar weken en maanden. een paar jaar misschien, ik weet het niet.' zei Vladimir glimlachend.
'Elisabeth?' vroeg Marcus. Ik knikte en ging terug in zijn herinneringen. het was een hele warboel, alsof hij zelf nog niet helemaal snapte wat er aan de hand was, alsof hij dronken was.
'Over anderhalve week is een eerste aanval geplant, maar meer hebben ze hem niet verteld.' zei ik, het was het enige waarvan ik kon zeker zijn.
'En de andere, hoeveel weet die? Jinx?' Vroeg Marcus. De tweede vampier stapte naar voren en stak zijn hand traag naar me uit, op Jinx bevel.
Zijn herinneringen stroomden mijn hoofd binnen. Ze waren heel chaotisch, erger dan die van Vladimir. Het was drukkend, scherp..het..het deed pijn. Ik viel op mijn knieën neer met mijn handen rond mijn hoofd gegrepen. Ik loste een korte, luide kreet maar hield het meeste in. Laat het ophouden!! Doe het weg, niet meer!! het was makkelijker om in mijn hoofd te schreeuwen. De rest hoefde dit niet te horen. Ik liet mijn hoofd los, legde mijn hoofd in mijn nek en staarde naar het plafond. Ik zuchtte even. Iedereen keek me verbaast aan.
'Het gaat al weer, denk ik.' mompelde ik buiten adem. Felix hielp me met rechtstaan, ik zette me neer op mijn troon.