Sam

'Mag ik wat vragen?' vroeg ik aan de jongens aan de bar. Ik had ze toch al uit hun discussie gehaald, ik vond dat ik ze best nog meer mocht storen. Al vroeg me wel af waar ze over aan het ruziën waren. Het zal wel niet over mij zijn gegaan, al het ik soms wel het gevoel dat Nathalie achter mijn rug om over me praatte met Mike. Ze hadden niet heel betrapt gereageerd. Het waren ook eigenlijk mijn zaken niet, bedacht ik me, terwijl ik me weer op mijn doel focuste. 'Kan één van jullie me vertellen waar Nathalie woont?' vragend keer ik naar Mike en Sam, 'ik wil even bij haar langs, als dat kan.' Mike knikte, als teken dat hij begreep waarom ik naar hem en Sam toegekomen was. 'Ik kan je wel even brengen, als je wilt. Hoe ben je hier gekomen? Ik kan je brengen met mijn auto, als je wilt?' Ik schudde mijn hoofd, 'nee, eigenlijk ben ik op de fiets.' Ik hoopte dat dit niet een groot probleem was. Ik had geen zin om mijn fiets hier in deze buurt te laten staan. Heel even flitsten mijn gedachten terug naar het begin van deze week, toen ik mijn fiets met de banden doorgeprikt had teruggevonden na een lange dag op school. Ik weet nog steeds niet wie dat gedaan heeft, maar ik was ook niet volop bezig het te achterhalen. Ik had wel andere dingen aan mijn hoofd. En wat ik nu wilde, was met Nathalie praatten. Mike stond op, doordat ik in gedachten had gezeten, had ik niet gemerkt wat hij gezegd had. Maar het klok als en leek op een 'we geen wel lopen.' Ik hoopte dat het niet ver was, het begon al langzaam donker te worden, ik de gedachte dat ik dan alleen door het donker, heuvel opwaarts en over een weg die half door een bos liep naar huis zou moeten fietsen, was niet zo'n fijne gedachte. Je hoorde wel eens van die rare dingen, die allemaal gebeuren hier in de omgeving. Bah. Ik schudde mijn hoofd om mijn bedenkingen weg te krijgen, wat best goed lukte. Ik stond weer voor honderd procent in het café, en zag dat Mike en Sam nu iets verderop waren gaan staan. Op gedempte toon waren ze iets aan het bespreken. Deze keer begreep ik dat het wel over mij ging, ze wierpen geregeld een blik op mij, en ik keek steeds weg, ik wilde niet dat het eruit zag alsof ik zat mee te luisteren. Maar, gingen ze me nou nog de weg wijzen of niet? Net voor ik een plan vormde om maar weg te lopen, deed Sam een stap naar voren. Mike echter bleef staan, en werd opgeslokt in de menigte. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik, 'waar ging dat over?' 'Nergens over, Lora,' zei Sam op bittere toon, 'ik breng je naar Nathalie toe.' Mooi, dacht ik, zonder bij de andere jongen stil te blijven staan, 'en als het kan, vandaag nog alsjeblieft,' grapte ik. Sam beet op zijn lip, maar knikte, en duwde me voor zich uit richting de uitgang van het café.
'Mijn fiets staat daar,' wees ik richting het ding dat tegen de muur stond. 'Oh, je bent op de fiets,' zei Sam, alsof hij iets bijzonders ontdekt had. Zo reageerden wel meer mensen, dus ik nam hem niks kwalijk. Ja, sommige mensen in Amerika hebben geen auto. Ik rolde met mijn ogen terwijl ik naar mijn fiets toeliep en hem van het slot haalde. 'Welke kan op?' vroeg ik aan Sam, terwijl ik alvast mijn fiets een random richting begon te duwen, hopend dat het de juiste was. Sam stopte me, door het stuur vast te pakken. 'Geef maar,' zei hij, 'ik zal wel fietsen.' Huh, ik keek hem onbegrijpend aan. Wilde hij er nou met mijn fiets vandoor? 'Ik bedoel, dat ik wel zal fietsen, dan kan jij achterop zitten. Ik breng je wel,' zei Sam. 'Oké', zei ik twijfelend. Al snel reden we weg, de donkere straatjes in.