Rituelen: deel 2

“Feriane, wordt wakker!” Silia, Feriane’s jongere zusje, schudde het meisje wild door elkaar. Geschrokken kwam Feriane overeind. Ze was helemaal bezweet en trilde over haar hele lijf. “Silia, het beest !” zei ze, snel de kamer rond kijkend om te zien waar het was.
Tot haar verbazing was er niets te zien. Ze lag gewoon op haar eigen bed; in haar eigen tent. “Je droomde weer” mompelde Silia zachtjes. Ze ging op de rand van het bed zitten en keek haar zus bezorgd aan. Feriane glimlachte zwakjes naar haar en probeerde zichzelf te kalmeren. Silia was veertien jaar oud en daarmee drie jaar jonger dan haar zus, maar als je hen niet kende zou je eerder hebben gedacht dat Silia de oudste was. Ze was altijd bezig om voor Feriane te zorgen. Of het nu ging om een probleem waar het meisje mee zat of één van haar dagelijkse klusjes: Silia was er altijd om haar te helpen. Ook al hadden ze, zoals alle zussen, momenten waarop ze elkander niet konden uitstaan, Feriane prees zich toch altijd gelukkig Silia als zusje te hebben. “Was het weer dezelfde droom ?” vroeg Silia, terwijl ze haar hand op Feriane’s voorhoofd legde. Ze had gelukkig geen koorts. Feriane knikte en veegde het zweet van haar voorhoofd. “Ja.” Ze rilde terwijl het paar vuurrode ogen weer levendig voor haar ogen verscheen . “Maar het was anders deze keer.” Silia stond op en wandelde naar de uitgang van de tent. Daar bleef ze staan en keek Feriane aan. “Kleed je aan. Ik ga mijn waterkruiken halen. Onderweg wil ik alles horen.” Het meisje glimlachte nog een keer naar haar zus en stapte vervolgens de tent uit.


Zodra haar zus de tent uit was, stond Feriane op en begon zichzelf uit te kleden. Met het laatste beetje water van de vorige dag verfriste ze zichzelf en waste ze haar gezicht en handen.
Daarna opende ze de kist waarin ze haar kleren bewaarde. Ze had er niet zo veel, maar degene die ze had, vond ze stuk voor stuk prachtig. Ze koos een grijze top en een blauwe broek uit de kist en sloot die weer. Het topje was bedekt met grijze schubben, die afkomstig waren van een Bersik, een soort schubdier dat veel voorkwam in die streek. Hun dorpje, Lipeia, lag ten midden van de Witte Zee, wat geen zee was, maar een barre steppe met witachtig zand.
De schubben waren een goede en natuurlijke bescherming tegen de hitte en werden dus veel in kleding gebruikt. Feriane trok de top over haar hoofd en maakte het met een geel bandje om haar nek vast. Daarna trok ze haar broek aan. Deze was gemaakt van een heel lichte stof en reikte tot net boven haar enkels. Een paar leren sandalen maakten de outfit af.

Eenmaal aangekleed, pakte ze haar waterkruiken en ging ze op zoek naar Silia.
Die stond waarschijnlijk al op haar te wachten op hun ontmoetingsplaats
Elke dag hier was hetzelfde. Ze moest alle dagen dezelfde taken uitvoeren en de meeste van hen deed ze niet eens graag. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ze zo vaak droomde. Haar dromen waren niet altijd even leuk, maar ze waren tenminste wel spannend. Het meisje zag Silia nu. Ze stond net buiten de rand van het dorp en tikte ongeduldig met haar voet op de grond, terwijl ze een andere straat in keek, opzoek naar haar zus. Feriane zuchtte en begon sneller te wandelen. “Ik wou dat er voor één keer eens iets interessants zou gebeuren hier.”