1.O Prologue. -- This is my life.

Rustig galoppeerde ik over de weiden van onze ranch. Paarden hinnikten toen Unique en ik langs raasde. We sprongen over het hek waarna ik merkte dat ze nog sneller wou. Bij de oude boom aangekomen maakte ik Unique los van haar hoofdstel en begon ze te grazen. Ik pakte mijn tekenblok uit mijn tas en begon de oude wilg te tekenen. Of de boom waar ik tegen aan zat. Hier, deze plaats, waar al mijn herinneringen waren. Alle teksten die in de boom waren gekrast, waren van mij. Heartland, de paardenranch van mijn ouders was mijn leven. Paarden waren mijn leven. Genietend van de zon tekende ik Unique die een paar meter voor mij stond te grazen. Ik glimlachte en al snel vormde er een schets op het papier. Ik stond weer op waarna ik mijn schetsblok weer in mijn tas deed en het hoofdstel weer bij Unique om deed. Haar oren gingen omhoog, waaraan ik kon uitmaken dat ze blij was om weer te gaan rijden. Ik ging in de stijgbeugels staan en hees mezelf aan het zadel op. Unique bleef stil staan tot ik goed zat. Ik spoorde haar aan en al snel raasden we over de weilanden. We liepen het bospad op, waar we over boomstammen heen sprongen. Ik hoorde gefluit, het teken dat we terug moesten komen. Blijkbaar was ik al weer een tijdje weggeweest. Mijn ouders waren nog al streng over als ik lang weg vast, ze zijn altijd heel erg bezorgt. Ik keerde rechts om en kwam al snel weer op het bospad wat naar ons naar de stal leidde. Bij de stal aangekomen zadelde ik Unique af en zette haar in haar box. Ik legde alles terug op de goede plek, waarna ik mijn oude houten huis in liep. Het was misschien groot, maar ik hield er niet van. " Mam, wat is er ? " Ze glimlachte en wenkte dat ik moest gaan zitten. Toen ik net zat begon te gelijk te ratelen. " Mam, rustig wat is er ? " " Zoals je weet hebben we een paar gasten kamers ? " Ik knikte, wat voor haar het teken was dat ze weer verder mocht praten. " Nou, er komen een paar mensen hier voor een jaar logeren. Blijkbaar zijn ze beroemd en willen er even tussen uit. Ik heb dat ze hier mochten blijven, met één voorwaarde ze gaan helpen op de ranch. " " Ik vind het goed, als ik maar kan doen wat ik altijd doe. " Ze knikte waarna ik op stond en naar mijn kamer liep. Wie zouden er komen ? Ik zal er vast wel achter komen.. " Wanner komen ze dan ? " Riep ik naar beneden. " Morgen ! " Ik schrok van het antwoord wat mijn moeder gaf en liep naar mijn kamer waar ik mijn tekenblok op mijn bureau legde. Ik, Amy, het meisje dat zo ongeveer onder een steen leefde, luisterde amper naar muziek, dus wist ik ook niet wie er zouden kunnen komen. " Waarschijnlijk weer van die beroemdheden die denken dat ze alles zijn. " mompelde ik in mezelf waarna ik me op het bed liet vallen en in gedachten begon te denken hoe het overmorgen zou worden. Zou het een chaos worden ? Zouden ze aardig zijn ? Zouden ze van die flirters zijn ? Nee, denk het niet. Ik, het lelijkste eendje van de klas. Nog nooit met een jongen gezoend, laat staan met veel jongens hebben gepraat. Nee, niemand zal mij ooit leuk vinden, ookal zeggen mijn ouders dat ik mooi mee. Nee, dat ben ik niet. Ik ben lelijk, onzeker en heb vaak een negatief beeld over anderen. Dit is mijn leven als Amy, Amy Fleming. Het meisje dat woont op Heartland, een paardenranch..