Speelgoed?

Rory liep voor mij de trap af, en liep meteen door naar de eettafel. Ik liep maar achter hem aan. Toen we daar aankwamen keken drie paar ogen ons vragend aan. 'Wat is er,' vroeg ik aan mijn moeder, omdat ik haar het minst eng vond kijken. 'Wat heb je allemaal voor leuks voor Sophie gevonden?' mijn moeder seinde met haar ogen naar het kleine meisje. Ohja... Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Wat moet mijn moeder nu wel niet denken over wat we boven gedaan hebben, als we zonder speelgoed beneden komen. Rory liep ook een beetje rood aan doordat hij begon te blozen. 'Nou, euh,' begon ik, 'dat moeten we nog even naar beneden tillen.' Ik draai me om en duw ook Rory bij de tafel weg. Snel lopen we naar boven, weer terug naar mijn slaapkamer. Ik loop meteen door naar mijn grote kast en pak random een doos met oud speelgoed weg. Ik wil het nu gewoon zo snel mogelijk naar beneden brengen. Zo te zien zitten hier vooral poppen in, dus ik denk dat Sophie zich er wel mee uit kan leven. Rory gooide nog snel wat andere spulletjes in de door, en toen liepen we weer naar beneden. In de gang bij de voordeur stonden de Clarksons al klaar om te vertrekken. Sophie strikte haar fel gele schoentjes. Ik glimlachte naar haar, ze deed me aan iemand denken, maar ik merkte zo snel even niet aan wie. Sophie glimlachte ook naar mij. En of dat nou was om mij of de doos vol spullen die voor haar waren, het maakte haar een schattig klein meisje. Soms wou ik gewoon weer jong zijn. Ik lette dan ook alleen maar op het meisje toe haar opa en gast-broer vertrokken. Mij moeder kwam naast mij staan in de deuropening, en sloeg een arm om mij heen. 'Je bent nog steeds jong, Lora, hou dat in gedachten. Alles kan nog gebeuren.' Ik weet niet wat mijn moeder hiermee bedoelde, maar van de gelegenheid om vrij te zijn wilde ik graag gebruik maken. 'Mag ik nog even weg, mam?' vroeg ik, en mijn moeder knikte me toe. 'Ga je gang,' zei ze. Het was wel al laat, maar gelukkig nog niet helemaal donker buiten. Ik pakte mijn inmiddels gerepareerde fiets uit de garage en liet me heuvel afwaarts de stad inrijden. In de rood-paarse schemer zag de stad er mooier uit dan normaal, en ik keek om me heen. Wanneer is de laatste keer geweest dat ik s'avonds in de stad was geweest? Dat ik uit was gegaan? Ik vroeg me af of er dit jaar een starter trip georganiseerd zou worden om het begin van het schooljaar te vieren. Het zou dan dit weekend moeten zijn, denk ik. Ik zal het morgenavond eens even aan Santana vragen, als ik dan toch bij haar slaap. En Rory? Ging hij nou morgenavond serieus bij Brittany slapen? Dan had hij dat wel goed gepland, zeg. Het leven hier in Lima is maar raar, maar toch wilde ik hier nu even zijn. Plots bedacht ik me dat ik niet eens wist waar ik heen moest rijden. Mmmh, dat gaat lastig worden. Waar zou Nathalie precies wonen? Lima zat vol met scholieren, studenten, en juist op plekken waarvan je niet wilde dat ze er waren: leraren. Iemand hier zou me, ondanks de grootte van de stad, toch wel kunnen vertellen waar ze woonde, of waar dat ik de buurt was? Er was hier maar één school, waar iedereen op zat. Als ik nou een cafeetje binnen zou lopen? Ik zette mijn fiets op slot in een fietsenrek bij het dichtstbijzijnde café en liep naar binnen. Ik scande met mijn ogen de mensen die er waren. Tot mijn verbazing zag ik Mike staan. Na Nathalie was hij de beste persoon om dit aan te vragen, natuurlijk. Al vroeg ik me wel af waarom hij hier was. Hij had me nou echt geen type voor café's geleken. 'Mike!' riep ik naar hem, terwijl ik naar hem toe liep. Hij stond te kletsen met Sam. Ik ben nooit echt met hun omgegaan, dus ik kende ze ook niet goed genoeg om iets over ze te denken. Maar ze zagen er niet zo blij uit, het leek zo van achteren bekeken zelfs wel alsof ze ruzie hadden. Echter, toen ze omkeken, eest Mike omdat ik zijn naam noemde, en daarna ook Sam, zetten beide jongens meteen een glimlach op. 'Hey Lora,' zei Mike toen ik dichterbij gekomen was.