Klieder & Vlek - Hoofdstuk 5

Mijn ogen gleden over het bord 'De Lekke Ketel', wat een vreselijke naam - maar goed, we moesten er door heen. De eigenaar van het cafe kwam naar ons toegelopen, ik keek emotieloos naar hem toe en hij werd gelijk afschrikt, van m'n schoonheid natuurlijk. Ik keek hem even doordringend aan en zag toen wie het was, Marcel Lubbermans. Gatverdamme, zit die kerel hier nou ook al? Gelukkig hoefte ik hier maar twee keer per jaar te komen, tenminste, dat denk ik.
'Jullie komen voor de Wegisweg?' Nu kwam er een vrouw op ons aflopen, ze had een gewone glimlach op haar gezicht, voor de rest vond ik haar niet zo boeiend dus zat ik niet op te letten. Ik zei alleen even kortaf 'ja' en zat toen mijn nagels te bestuderen.
'Oke, loop maar door.' Zonder alles een blik waardig te schenken liep mijn familie doodnormaal door het cafe heen, behalve River. Die keek de hele tijd chagrijnig omdat hij zijn slang niet mee mocht nemen, broertjes, zucht.
'Ma-ham?' schreeuwde hij boos naar mama. Mama hield alleen zijn hand vast en gunde hem geen blik waardig, ik weet niet of ik het zielig moest vinden - nee, dat was het niet.
'Waar gaan we eerst heen?' vroeg ik nieuwsgierig. Papa gaf een kort kneepje in mijn hand waardoor ik moest glimlachen en ik keek hem even aan.
'Het lijkt me het handigst als we eerst je schoolspullen gaan kopen,' zei papa. Ik knikte, dat klopte wel, anders liep ik de hele tijd met mijn kat en uil te sjouwen, nouja, anders zou pap of mam wel een tas toveren die gewoon normaal was (wel zwart, groen of zilver natuurlijk) maar aan de binnenkant extra ruimte erbij was getoverd.
'Klieder & Vlek dus.' voegde ik eraan toe, en ja hoor, daar stond hij al. De winkel. We liepen er allemaal op af met een tas in onze handen, behalve River want die wou mijn spullen niet dragen.
'Jullie komen schoolboeken kopen voor deze?' Een mevrouw glimlachte naar mij, maar ik niet naar haar. Koppig bleef ik voor me uitstaren en pap gaf mijn boekenlijst aan haar. Ze bestudeerde hem even en liep toen haastig weg. Ze zat iets te mopperen van 'Hagrid moet zijn boeken wat minder gevaarlijk maken...', en riep een man. Hij kwam aangehold, hij had allemaal scheuren in z'n pak en zuchtte heel diep, je kon het hier nog horen.
'Dat duurt lang, zeg!' moppere mama geirriteerd. Ik knikte en zocht even waar River was - hij stond niet bij ons. Hij was naar de monsterboeken van Hagrid gelopen en zat luid te lachen. Mama snelde op haar hoge hakken naar River om hem op te halen en mee te sleuren, papa die bleef maar even bij mij.
'River! Je blijft bij ons!' zat mijn moeder te mopperen op hem. River keek alleen maar chagrijnig voor zich uit, hij vond het jammer dat hij niet naar de boeken mocht kijken.
'Immobilus!' schreeuwde de vrouw. Toevallig was ik een heel slim kind en wist ik wat het betekende. De boeken werden rustig - het waren dus echt levende wezens.
De vrouw kwam terug met al mijn boeken die ik nodig had en deed ze in de tas die papa vast had. Ze liep naar de balie en keek mijn vader met een serieuze blik aan. Dat had ze niet moeten doen, River, mam en ik keken haar boos aan. Ze keek nu opeens poeslief en wij dus ook.
'Zeven Galjoenen,' Mijn familie was toch rijk, dus het stelde helemaal niks voor. Keurig betaalde papa de boeken en we liepen de winkel uit. Papa fluisterde even snel een toverspreuk waardoor het leek alsof de tassen helemaal niet meer zwaar waren, en er kon ook veel meer inhoud in. Pap gaf ons een knipoog.
'Waar gaan we nu heen?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Ehm - is het goed als we naar Madame Mallekin, Gewaden voor Alle Gelegenheden gaan?' antwoordde mama met een vraag. Ik knikte even kort en we gingen op pad naar de winkel. Ik wou wel een heel mooi gewaad, anders zou ik me echt helemaal kapot schamen...