Part nineteen - frustration

Hai Renée!

Met mij is alles goed.
Jongen gesignaleerd. Is geen Cullen.
Ik mis jou ook. Alles goed met Bella.
Trouwen voor mij geen optie.
Jongen wil vast niet.
Tot over een paar weken.

Lills

Ik zuchtte, las de mail over en wiste hem toen. Ik mailde Renée later wel. Tijdens het lezen van de mail van Renée besefte ik me pas hoe goed Bella het had. Ze ging trouwen met de liefde van haar leven en zou haar hele bestaan bij hem horen. Ze werd een bloedmooi, onsterfelijk wezen. Ze zou eeuwig kunnen leven. En wat had ik? Een puppy en een hond in levensgroot formaat, die het waarschijnlijk niet eens zou overwegen om met me te trouwen. En wat bezielde me, dat ik maar er alleen maar aan dácht om te trouwen? Renée had ons goed opgevoed: ik wist dat het verkeerd was. Maar Bella en Edward, zij gingen ook trouwen.. En zag hoe gelukkig zíj waren. Ik zuchtte weer. Wat had ik een slechte bui vandaag. Gelukkig zou Jacob vandaag komen. Ik besloot om hem voor de zekerheid even te bellen.

'Met Jacob.' 'Jake! Met Lily..' 'O. Eh, luister, Lills. Ik kan vandaag niet komen. Het spijt me.' 'Wat! Je hebt het beloofd..'
Hij zuchtte. 'Ik weet het, maar ik moet dingen doen voor het roedel. En wat Sam beveelt, moet je doen.'
Ik maakte een ontevreden geluidje. 'Jake, je kunt je belofte niet breken!'
'Maak je niet druk, Lills. Ik kom nog wel langs, dat beloof ik.'
Toen hing hij op. Verslagen zakte ik neer op mijn bed. Hij kwam niet. De telefoon kwam naast me terecht, en plots vlamde de woede in me op. Dus dat beetje stoeien met die weerwolfvrienden van hem was belangrijker dan ik? Mijn handen trilden en ik keek boos naar het glas water dat ik eerder op mijn bureau had gezet. Het glas begon ook te trillen, en op de een of andere manier maakte me dat nog bozer. Ik schreeuwde mijn frustratie eruit. Toen spatte het glas uit elkaar.