A ranger/traitor 47

Terwijl Will aan het woord was, zweeg Malcolm de hele tijd. Enkel de steeds somberder wordende blik in zijn ogen, maakte duidelijk dat hij Will wel degelijk hoorde.
“Dus er komt weer een invasie aan,” zei hij toen Will eindelijk uitgepraat was, “en deze is een stuk moeilijker tegen te houden dan de Scoti.” Will knikte.
“De Scoti konden enkel langs Macindaw komen, maar de Skandiërs van overal.”
“En je hebt ontdekt dat ze ergens een verzamelpunt hebben en dat is mogelijk hier in de buurt. En je wilt dat wij je helpen om dat op te sporen?”
“Ja, zouden jij en je mensen dat willen doen?” vroeg Will aarzelend. Hij leek er plotseling niet meer zo zeker van dat Malcolm hen zou willen helpen.
“Niemand heeft ons ooit geholpen,” zei Malcolm, “Degene die hier zijn, waren nergens anders welkom. Ze werden bespot, uitgestoten en weggejaagd.” Dit ging de verkeerde kant uit, zag Miko. Wat moesten ze doen als Malcolm hulp weigerde? Ze konden onmogelijk met zijn tweeën heel de kust van Noordam en Picta afzoeken. Dat zou veel te lang duren.
“We kunnen je alleen maar vragen om te helpen niet dwingen, maar ik hoop dat je beseft hoe nijpend de situatie is.”
“Dat besef ik, Will, maar zoals jij mij niet kunt dwingen kan ik mijn mensen niet dwingen. Ik heb geen idee hoeveel ervan bereid zijn om voor de veiligheid van de rest van het land te spioneren.” Er viel een doodse stilte rondom de tafel. Miko durfde nauwelijks adem te halen.
“Dan zit er niets anders op dan het hen te vragen,” zei Will ten langen leste, “Moet ik het doen of doe je het liever zelf?”
“Jij vraagt om hun hulp, maar ze zijn mijn verantwoordelijkheid. Laten we dus zeggen dat jij een deel zegt en ik een ander.” Will knikte.
“Je zult wel begrijpen dat ik er niet al te lang mee wil wachten. Wanneer is het beste moment, denk je?”
“Morgenvroeg, dan kan iedereen aanwezig zijn.”