Opdracht 2.

Ik zou graag naar buiten gaan en spelen, ik zou graag naar school gaan en leren, ik zou graag normaal zijn. Normaal, zoals iedereen.
Mijn ogen vullen zich met tranen als ik de bladzijdes van mijn dagboek doorlees. Mijn leven was een totale puinhoop. Is een totale puinhoop. Ik zie het niet snel meer veranderen, ik weet niet wat ik moet doen.
Niemand gelooft me als ik zeg dat ik me goed voel, zelfs ik kan het bijna niet geloven. Elke ochtend word ik wakker met een goed gevoel. Ik sta op, strek me uit en loop met een lach op mijn gezicht de kamer in. Maar dan begint het.
‘Liefje, wat zie je er ziekjes uit. Ga maar lekker op de bank zitten, ik maak wat thee voor je.’
Elke dag als ik languit op de bank ga liggen, omdat ik weet dat ik anders gestraft word, voel ik een wee gevoel in mijn buik. Hoe vaker mama tegen me zegt dat ik er zo ziek uit zie, hoe beroerder ik me ga voelen. Uiteindelijk lig ik de hele dag te slapen en kan ik niks meer eten. Elke dag voel ik me vreselijk ziek.
Elke week kom ik wel bij de dokter. Elke week mag ik honderden buisjes bloed afstaan. Alle ziekenhuis onderzoeken, alle doktersbezoekjes en uitstapjes naar alternatieve therapeuten, niks dat werkt. Niemand weet wat het is en niemand weet wat er mis met me is. Zelf weet ik het ook niet. Het lijkt wel of mama een knop bij me om weet te zetten. Vroeger dacht ik altijd dat ze het expres deed. Maar als ik haar dan ’s avonds hoor huilen, omdat ze bang is dat ik te ziek ben en dood ga, heb ik zo veel medelijden. Dat ik ooit heb kunnen denken dat ze het bewust deed.
Vroeger voelde ik me altijd erg alleen. Mama was altijd samen met mijn zus en had bijna geen aandacht voor mij. Papa die is alleen ’s avonds laat thuis, hij is altijd aan het werk. Ik deed vaak alsof ik ziek was of pijn had, zodat ik wat aandacht zou krijgen. Altijd als ik ziek was kwam mama naar me toe en zorgde de hele dag voor me. Ze maakte lekkere dingen te eten, las verhaaltjes voor, wilde spelletjes spelen en zat de hele dag bij mij. Op die dagen voelde ik me heel fijn. Maar na een tijdje was het niet meer zo. Zelfs als ik ziek was, was ik niet meer belangrijk. Het enige dat mama zei was dat mijn leven slecht is, omdat ik zo vaak ziek ben. Ze heeft vaak gezegd dat het voor mij beter zou zijn om dood te zijn. Natuurlijk vond ik het altijd vreselijk om haar dat te horen zeggen. Welk kind wilt haar moeder nou horen zeggen dat ze beter dood kan zijn? Toch ging ik er steeds meer in geloven. Misschien was het wel beter als ik dood zou zijn. Ik was zelf elke dag ongelukkig en ik maakte mijn moeder ook ongelukkig. Mijn zus werd altijd boos op me, omdat ik alle aandacht probeerde op te eisen en papa die zei dat ik hem zo veel energie kostte als hij na een lange dag thuis kwam.
Nu probeer ik me altijd in mijn kamer te verstoppen als er mensen thuis zijn. Ik wil ze niet met mijn zieke gevoel lastig vallen.
Ik ben al een paar maanden de deur niet uit geweest. Elke keer als mama me vertelt hoe ziek ik er aan ben, word ik weer herinnerd aan alle pijn die ik voel en lijk ik plotseling de kracht niet meer te hebben om overeind te blijven staan. Zo ging het vorige week ook weer. Ik liet me op de grond vallen en begon te huilen. Heel even keek mama me aan en ze leek zich wel schuldig te voelen, ik vraag me af waarom. Daarna kwam ze bij me zitten en vroeg wat er aan de hand was. Het leek alsof ze al wist wat ik ging zeggen. Snikkend vertelde ik haar dat ik zo veel pijn had en me elke dag ziek voelde. Hoe ongelukkig ik was op deze manier en dat ik liever dood zou zijn. Dat ik mezelf en iedereen niet meer tot last wil zijn en het zat ben om dag in dag uit te lijden.
Mama zei dat ik op moest staan en samen gingen we op de bank zitten. Ze pakte een document uit de kast en vertelde erover. Een paar maanden geleden heeft ze bij de dokter papieren verkregen. Na honderden gesprekken en onderzoeken is er besloten dat mijn situatie inderdaad lijkt op eindeloos lijden. Wat wilt zeggen dat euthanasie een optie is.
Ik begin nog harder te huilen als ik zie wat er allemaal achter mijn rug om is geregeld. Ik heb nooit geweten waar ik deze onderzoeken voor deed. Maar ik weet wel, dat het de beste oplossing is.
En nu zit ik hier, met tranen in mijn ogen. Over twee uur is het zo ver. En nu pas besef ik me dat ze het altijd al gewild heeft. Ze heeft me zelf ziek gemaakt, ziek gepraat, alles met het doel me uit de weg te ruimen. Ik ben hier helemaal niet degene die ziek is, ze is het zelf. Mijn eigen moeder is ziek.