057*

'Wat gaan we vandaag doen?' Vroeg ik, terwijl ik languit op de bank plofte. 'Ik dacht aan een lange wandeling door het bos,' zei Bill opgewekt, 'en dan bij het riviertje gaan picknicken!' Geschrokken veerde ik overeind, 'misschien iets anders?' Probeerde ik zo onverschillig mogelijk. 'We moeten nog boodschappen doen,' Zei Gustav, die net binnen kwam lopen. 'Mooi! Dat kunnen we dan beter doen!' Elke reden om niet naar dat vreselijke bos te hoeven was een opluchting.

Eindelijk zaten we in de auto richting het dichtsbijzijnde dorpje. Bill moest zijn haar en make-up nog doen, dus was er sowieso al anderhalf uur uitstel. Daarna konden we de autosleutels niet vinden, dus duurde het weer een half uur langer voor we konden gaan. Maar we zaten nu eindelijk in de auto. We hoefden alleen maar een kwartiertje te rijden tot we bij de supermarkt in het piepkleine dorpje kwamen. Het was er rustig. We pakten een winkelwagentje en renden bijna door de gangen, onderweg spullen erin gooiend waarvan we dachten dat we die nodig hadden. Toen we eindelijk bij de kassa aankwamen, kwam Bill nog aanlopen met zoveel zakken chips als hij kon dragen, die hij allemaal in het winkelwagentje gooide. 'Hoho, dat gaat zomaar niet, Bill!' Riep Gustav afkeurend, 'terugbrengen!' Met een droevig gezicht greep hij, ietwat onhandig, de zakken chips weer vast en verdween tussen de rekken.
Na een tijdje hadden we de spullen ingeruimd en konden we weer op ons gemak naar huis rijden. Of nou ja, Gustav reed. 'Wat gaan we morgen doen?' Wilde Bill weten, die nu half over de stoelen naar voren hing. 'Nog geen idee,' antwoordde Georg, 'slapen? Bankhangen...' '...Picknicken?' Stelde Bill opgewonden voor. Georg draaide zich nu ook om, 'wil je zo graag gaan picknicken?' Lachte hij. Heftig knikte Bill ja. 'Dat is hartstikke leuk! Hoelang hebben we dat al niet meer gedaan?' Gustav keek over zijn schouder, waardoor het stuur langzaam een beetje naar links kantelde, en zo ook de auto zich naar rechts bewoog... Langzaam maar zeker kwamen de banden over de witte strepen. 'Bill, dat hebben we nog nooit gedaan!' Lachte hij. We reden nu bijna helemaal aan de andere kant van de weg. '...En ik weet niet of we dat nou ook wel gaan do...' 'GUSTAV, KIJK UIT VOOR DIE VRACHTWAGEN!' Gilde ik plotseling hysterisch.