Daggers Speak Louder Than Words!

“KIJK UIT!” Riep ik uit volle borst, maar het was al te laat. Hij laadde zijn geweer en haalde met een vette grijns de trekker over. De kogel raasde door Chester’s rug en hij viel lusteloos op de grond. Er vormde zich een grote plas bloed rond zijn lichaam. “Dat krijg je ervan als je niet naar me luistert.” Zei ik zelfvoldaan tegen mijn tv-scherm. Horrorfilms maken me nooit bang, ik lach ze meestal uit vanwege het valse bloed. Ik keek aandachtig hoe de moordenaar het lijk van Chester wegsleurde en de grote plas bloed werd uitgesmeerd over de grond. Hij borg het levenloze lichaam op in de ijskast waarna hij het bloed begon op te kuisen. Deze film was gewoon belachelijk. Ik stond op en liep naar de keuken richting de koelkast. Nog één blikje bier, maar niet voor lang meer. Ik sloot de koelkastdeur en voelde een harde klap op mijn hoofd. Ik zakte in elkaar en alles werd zwart.

Voorzichtig opende ik mijn ogen en zag vaag een schim voor me staan. Alles was nog wat wazig, maar ik merkte op dat ik in een of andere kelder vastgebonden zat. Niet met touwen, maar met dikke ijzeren kettingen. De zwarte schim kwam dichterbij en ik hoorde een onheilspellende lach. Mijn zicht werd eindelijk scherp en ik herkende hem meteen. “Shawn? Wat gebeurt er? Wat is dit?” Vroeg ik lichtjes geschokt om hem hier te zien. Een paar maanden geleden had ik het met hem uitgemaakt en sinds dan had ik niks meer van hem gehoord. “Het is tijd.” Zei hij met een enge glimlach. “Tijd? Waarvoor? En waarom zit ik hier vastgeketend?” De boze toon in mijn stem overstemde het bange meisje in mij. Zijn handen trilden van de zenuwen en hij zag dat ik het merkte. Hij liep terug de donkere schaduw in en ik hoorde hoe hij een blikje opende en het snel leegdronk. Een paar tellen later stond hij terug voor me en hij boog zich naar me toe. “Ben je er klaar voor?” “Waarvoor? Wat is er met je aan de hand? Je ziet eruit alsof je in geen weken hebt geslapen.” “In geen maanden.” Verbeterde hij me. “En je bent zo mager, alsof je niet meer eet.” “Enkel water.” Nu hij toch al op die vragen had geantwoord, zou hij misschien ook op mijn andere vragen antwoorden. “Waarom ben ik hier?” Hij grijnsde, maar zei niks. “Shawn, je maakt me bang. Maak me los!” Zijn grijns werd groter. “Als ik niet gelukkig kan zijn, dan jij ook niet.” Fluisterde hij in mijn oor. Ik zuchtte diep. “Gaat het nog altijd daarover? Ik kan toch niet bij je blijven als ik je niet meer graag zie. Dan ben je ook niet gelukkig.” Hij grijnsde weer. “Ben je klaar om te sterven? Want de laatste tijd lijkt het echt alsof ik gek word!” Riep hij uit. Hij begon hysterisch te lachen en nu werd ik pas écht bang. “Shawn, dit is waanzin!” Riep ik terwijl ik probeerde op te staan. Hij duwde me hard in mijn stoel. “Sta maar niet op, je zit daar goed. En let vooral niet op mij als ik je in mij opneem voor de allerlaatste keer.” “Maak me los!” Schreeuwde ik angstig. Nooit zou ik hebben durven denken dat hij zo eng kon zijn. En vooral niet dat hij zo tegen mij zou doen. “Mijn lieve kleine schaapje, jouw wolf is gearriveerd.” Fluisterde hij grijnzend in mijn oor. “Als je me echt graag ziet, dan laat je me nu gaan!” Hij schudde afkeurend zijn hoofd. Met beide zijn handen nam hij mijn gezicht vast en bracht het dichter naar het zijne. “Jij, van alle mensen, zou jij echt wel moeten weten dat ik gevaarlijk kan zijn. Mijn dorst naar bloed maakt me opgewonden, leuk hé.” Hij leek wel een gestoorde die was ontsnapt uit een instelling. “Ik heb je niets misdaan.” Zei ik schuw. “Niets misdaan? Is dit soms wat we ons inbeeldde toen we zeiden ‘jij bent de ware’? Ik word gek zonder jou! Ik heb je nodig! En het zal je moeite kosten om het te geloven, maar op dit moment vind ik het leuk.” “Je bent krankzinnig!” Schreeuwde ik verwijtend. “Klopt! En dat is jouw schuld! Annabel, kijk maar eens goed wat je hebt begonnen.” Hij haalde een dolk boven en kwam er gevaarlijk dicht mee naar me toe. Kort duwde hij het tegen mijn keel aan en grijnsde dan toen hij weer een beetje afstand van me nam. Hij gleed langzaam met het mes over het tipje van zijn tong en in zijn ogen zag ik dat dit serieus was. Hij wou me echt vermoorden. Ik merkte dat hij plezier had in hoe ik me los probeerde te worstelen. Hij boog naar me toe en likte het zweet van mijn gezicht. “Ik proef hoe je respect voor me door mijn keel druipt.” “Er is hier echt iets helemaal fout! Dit ben jij niet!” Probeerde ik hem te overtuigen toen hij weer dichter bij me kwam met zijn dolk. “Vertel me, Annabel. Zal je schreeuwen? Zal je wenen? Zal je smeken voor je leven als je sterft? Of zal je in stilte aanvaarden dat dit het einde is?” “Laat me toch gaan, Shawn. Je hebt nu wel bewezen dat je het meent.” Zei ik met schorre stem. “Ik ben zo blij dat je er bent!” Riep hij geestesziek. Het sloeg gewoon helemaal nergens op, maar ik werd er wel bang van. Zijn ogen werden groot net als zijn grijns. “Het spijt me!” Riep ik in een laatste poging om hem te stoppen toen ik het mes op me zag afkomen. “Het spijt je? Weet je wat mij spijt? Al die eenzame mannen die niemand hebben om van te houden en hun hele leven verdoen aan het zat worden in een bar. Ze hebben niets of niemand om voor te leven.” “Niemand is zo.” “Toch wel! De laatste paar maanden was ik zo en ondertussen heb ik op die manier nog zulke mannen leren kennen. Mannen die al 30jaar op die manier leven. En geloof me, ik wil echt niet zoals hun eindigen. Ze hopen dagelijks dat ze overreden worden of zichzelf in een coma drinken en nooit meer wakker worden. Het zijn de grootste mislukkelingen die er bestaan. En ik ben dan ook wel een mislukkeling, maar ik word nooit zo erg als hun. Ik maak vandaag een einde aan alles. En aangezien jij voor mij alles bent, zit er niet veel anders op dan deze dolk je lichaam te laten doorboren.” “Wat maakt het nu uit of ik dood ben? Als ik gewoon verhuis, zie je me ook niet meer.” Probeerde ik hem wanhopig te overhalen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. “De wereld is beter af zonder je. Als ik je nu laat leven, kies je toch gewoon je volgende slachtoffer uit. En wie weet hoeveel er al voor mij zijn geweest. Nee, dit eindigt voor eens en voor altijd.” Shawn had nu zelf ook tranen in zijn ogen. Hij had het duidelijk toch moeilijk hiermee. “Maar je houdt van mij. Hoe kan je me dan pijn doen?” “De pijn die ik nu al maanden voel is veel erger dan de pijn die jij zult voelen.” Zijn enge grijns kwam weer langzaam terug op zijn gezicht en ik wist dat het gedaan was. Ik kon hem niet meer overtuigen. Dit werd mijn einde. De dolk kwam weer dichter bij mijn keel en ik kneep mijn ogen stevig dicht. Shawn kuste me nog eens hard op mijn lippen en ik voelde een steek in mijn borst. Ik kon niet uitmaken of het zijn mes was dat mijn hart doorboorde of mijn hart dat uit zichzelf brak. Er vloeide een rode vloeistof uit mijn borst en ik wist dat het toch zijn mes was. “Hoe voelt de steek van de dolk nu dat jij hem ontvangt?” Alles werd weer wazig en ik zag nog net Shawn die een geweer tegen zijn hoofd hield en de trekker overhaalde, waarna een luide knal de eeuwige stilte voorafging.