Kyara & Louis 'The Tommo' Tomlinson 1 - LouisxLiam

Samen met mijn vriendinnen loop ik door de straten van Londen. Ik zet snelle passen door de witte sneeuw. Mijn vriendinnen volgen me een beetje als puppy's. Ze hebben eigenlijk niet zo veel zin om Londen te verkennen, ze bleven liever in het hotel. We zijn met z'n vijven een weekendje weg in Londen. Dit is het tweede jaar dat ik zonder mijn ouders op vakantie ga. Voor mijn zestiende had ik nooit met mijn vriendinnen mee gemogen. Zij gingen namelijk al sinds hun twaalfde onder elkaar naar Engeland, maar mijn ouders vonden het absurd om al met twaalf jaar zonder begeleiding van volwassenen op vakantie te gaan. "Waarom gaan we niet gewoon terug naar het hotel? Zo opwindend is Londen ook weer niet" zegt Ilse al gauw. "Nee joh! Londen is te gek! We moeten op z'n minst een keer in de London Eye! En we hebben de schoenenwinkels nog niet gecheckt!" roep ik enthousiast, terwijl ik met een stevige pas doorloop en mijn vriendin aan haar pols meetrek. "Ik weet niet hoor.. De schoenenwinkels hier zijn behoorlijk prijzig.. Zoveel geld heb ik nu ook weer niet mee.." zegt mijn andere vriendin, Maartje. "Ach stel je niet aan. Zo erg kan het niet zijn." "Wow moet je dat zien!" roept Vera opeens. "Wat is er nu weer, blondie? Probeer je me soms af te leiden of zo?" Vera zwijgt even van mijn reactie. Het kwam er iets anders uit dan ik bedoeld had. "Uhm.. Nou kijk dan! Daar loopt gewoon Zayn Malik van One Direction!" "Pff maak dat de kat maar wijs." "Nee echt! Kijk dan!" "Wow je hebt gelijk! En daar loopt Louis!" roept Ilse meteen verheugd. "Wow inderdaad!" roepen de andere twee meiden. "Ja zal best. Gaan we nu naar de London Eye?" "Sjezus Kyara. Ongesteld?" "Nee! Ik.. -zucht- Sorry meiden maar ik wil gewoon zo graag een keer in de London Eye!" "Dat is prima Ky, maar ik móét een handtekening!" roept Maartje. "Oh kom op. Ik weet heus wel dat jullie me voor de.. O.M.F.G!" "Zie je nu wel?!" roept Vera meteen. "O.M.G. Ik moet een handtekening!" Zonder te kijken of er een auto komt ren ik de straat over. Ik moest en zou die handtekening krijgen, whatever it takes. "Kyara kijk uiiiiiiiiiiit!" hoor ik de meiden roepen. Ik wend een snelle blik naar rechts en zie hoe een auto piepend over het gladde ijs schuurt. Vanaf dat moment ging alles heel snel. De auto kwam steeds dichter op mij af, ik begon te gillen, de jongens van 1D keken meteen mijn richting op, en toen werd ik geplet door de zilverkleurige suzuki swift. Ik voel een zware druk op mijn borstkas en mijn zicht is geheel zwart. Met moeite kan ik nog een paar stemmen onderscheiden. Paniekerige meisjesstemmen en vrij kalme, Britse accenten. Al snel hoor ik dat er luide sirenes door de straat weerklinken. Ik voel hoe ik op een brancard geheven wordt. Dan wordt ik verder het zwarte gat in getrokken en verdwijnen ook de stemmen.

Duf open ik mijn ogen. Een wazig beeld vormt zich voor mijn ogen. Moeizaam ontdek ik een stuk of tien gezichten. "O.M.G. Kyara je bent wakker! Thank god!" roept Maartje, en rent op mij af. Ik kreun even hoorbaar en kijk de kamer rond waarin ik me bevind. De muren zijn gebroken wit en ik deel de kamer met nog twee andere patiënten. Het ziet er dus naar uit dat ik in een ziekenhuis lig. Dan kijk ik recht in de ogen van de jongen die zwijgend naar mij staart. Louis Tomlinson, ja dé Louis Tomlinson. In zijn ogen valt enigszins bezorgdheid te erkennen maar ook enige nieuwsgierigheid. Onderzoekend bestudeert hij mijn gelaatstrekken. Verlegen ga ik door naar de volgende jongen die ernaast zit: Zayn Malik. "Hi" zegt hij, wanneer hij in de gaten krijgt dat ik naar hem kijk. Mijn ogen dwalen verder naar de volgende, Harry Styles. "Hello lady" zegt hij, op een vrij nonchalante manier. De jongen ernaast glimlacht vriendelijk naar me, Liam Payne, en de jongen daarnaast.. Tot mijn verbazing zit er geen jongen naast. Ik haal een wenkbrauw omhoog. "Niall is in the canteen" beantwoordt Liam mijn gedachten. Vol ongeloof ga ik alle gezichten van de jongens nog eens na. Droom ik? Mijn blik blijft hangen bij Louis die me nog steeds diepzinnig aanstaart. Hij was totaal niet de Louis die je op tv zag, of bij concerten. Hij was té stil. Mijn blik schiet weer naar mijn vriendinnen die wat zitten te giebelen. "I think we're going to eat something too" zegt Maartje, en trekt mijn andere vriendinnen mee. Toen zat ik alleen in een ziekenhuiskamer, met de jongens van 1D. Hoe geweldig was dat! "Ahm I think I'm going to eat something too" zegt Zayn, die een blik naar Louis wendde. "Me too" zegt Liam dan maar. Ze stonden allemaal op, op Louis na. Hij bleef maar naar me staren. "Ahm.. Hi Louis" zeg ik ongemakkelijk als de jongens de kamer verlaten hebben. "Well hello" antwoordt Louis met een lieflijke glimlach. "How are you doing?" en zijn gezicht maakt weer plaats voor een bezorgde uitdrukking. "I'm fine" zeg ik eerlijk. Ik wil recht gaan zitten, maar Louis houdt me tegen. "The doctor told us that you have to rest." Een beetje afgeleid door zijn hand die op de plek van mijn hart plaatsvindt, knik ik. Er valt weer even een ongemakkelijke stilte, die ik dankzij mijn karakter nooit zou kunnen breken. Louis' hazelnootkleurige ogen volgen mijn blik naar zijn hand. Langzaam verwijdert hij zijn hand van mijn borstkas en strijkt een bruine pluk haar achter mijn oor. "You don't know you're beautiful" zingt hij zachtjes. Glunderend kijk ik hem weer recht in zijn ogen aan. Betoverd door de dominante kleur van zijn ogen breng ik mijn gezicht dichten bij het zijne. Onbewust druk ik mijn lippen tegen de zijne en gewillig opent hij zijn mond. Zonder aarzelen doe ik hetzelfde en ga op in onze kus. Zijn tong dringt mijn mond binnen en onze tongen spelen een vurig liefdesspel. Bijna automatisch leg ik mijn hand in zijn nek en pak hem nog steviger beet. Hij zet zijn handen onder mijn shirt en wilt het uittrekken. Even raak ik lichtelijk in paniek maar sta het daarna toe. Op dat moment wordt de deur opengegooid. "Louis!" klinkt een Iers accent dat best wel eens van Niall kon zijn. Snel haalt hij zijn handen uit mijn shirt vandaan en gaat weer fatsoenlijk op de stoel zitten. Pas als ik merk dat zijn warme lippen zich niet meer op de mijne bevinden, wordt ik me bewust dat ik zojuist Louis Tomlinson gekust had. Ik had geen besef gehad van tijd of locatie of van de pijnscheut die door mijn rug heenging, waar ik me nu natuurlijk wel bewust van werd. In een reflex grijp ik naar mijn rug en laat een pijnlijke kreet horen. "We need to go" hoor ik Niall in Louis' oor fluisteren en ik kijk hoe de twee de kamer weer willen verlaten. "Hopefully I see you soon" zegt Louis, en schenkt me een handkusje. Niet veel later komt een dokter binnenstormen en bekijkt mijn rug waar ik nog steeds mijn hand had liggen. "You need to be carefully" zegt de mannelijke arts. Zuchtend laat ik me verzorgen door de arts, maar mijn gedachten hangen heel ergens anders: Louis Tomlinson.

En wat vind je? Is dit ongeveer wat je verwacht had? Heb je nog tips? Hope you liked it! -XXX-