Coming home.

Hallo Clara, ik heb lange tijd niet met je gepraat. Mijn hoofd zit zo vol... Ik weet niet eens hoe ik dit goed op papier moet zetten... laatst kreeg ik een msn berichtje van een meisje, girly rené ofzo. Ze zei dat als ik niet deed wat ze zei dat ze Alycia pijn zou doen. Ik kon niet weigeren! Dus ik er naar toe, wat blijkt? Lana is Girly René! Zij en haar bende heeft mij in elkaar geslagen. Ik heb niets tegen mijn moeder gezegt tot nu toe, maar wel tegen Angelique. Ik voel me zo stom! Het voelt zo raar als ik het zo op papier zet maar... Het is zo. Ik ben zo blij dat ik vandaag weer naar huis mag! Eindelijk zie ik Brutus weer terug, die kleine lieverd.Misschien is papa er zelfs! (Dat hoop ik echt zo erg!!) Ik hoop dat Angelique er ook is als ik thuiskom, misschien kan ik dan 1 op 1 met haar praten over hoe ik me voel enzo. Ik weet niet, misschien is ze me wel zat, ik bedoel, ik praat de hele tijd over mijzelf, ik zit de hele tijd te zeuren. Dat zou mij ook vervelen als ik Angelique was. Ik heb mijn tas al ingepakt voor vandaag. Ik zei toch dat mijn hoofd volzat? Ik kan 2 onderwerpen niet eens goed meer uit elkaar halen. Nou ja, ik ga vanavond wel verder, mijn slaapzaal kijkt uit op de parkeerplaats, en ik zie onze auto.

Ik deed mijn pen in mijn etui, en borg alles op in mijn tas. Ik keek uit het raam van mijn zaal. De blaadjes ritselden zachtjes door de wind. 'Alycia!!' hoorde ik plots geschreeuw worden van achter mij. Ik keek om, en voordat ik doorhad dat mijn moeder riep, werd ik overwelmd met knuffels. 'Mam! Rustig! Straks plet je me nog!' 'Oh, sorry schat! Ik had Brutus ook mee willen nemen naar binnen, maar dat mocht niet' Ze trok een heel tuttig gezichtje 'vanwege de hygiëne.' Ik snaptte het wel dat het niet mocht, maar ik vond het wel jammer. Wacht is even...'Mam, is Brutus dan in de auto?' 'Ja, maar doe wel rustig aan, goed? Vanwege je hersenschudding...' 'ja ja, niet te wild doen. Kom op mam! Ik wil weg!' Ik pakte mijn tas en liep naar de deur van mijn zaal, waar Angelique in de deuropening stond. 'Angelique!' 'Alycia!' Ik knuffelde haar grondig, en terwijl we naar buiten liepen, vroeg ik haar 'Je hebt toch niet gezegt van...Jeweetwel?' Mijn moeder liep al veel verder, met haar rok tot aan haar knieën, snel tikkend op het scherm van haar telefoon. 'Nee, ik heb gewoon gezegt dat we inderdaad hadden afgesproken, maar dat je niet kwam opdagen.' Gerust liep ik naar de auto toe. Angelique en mijn moeder hielpen mij de baggage in de achterkant te zetten. Toen we eenmaal in de auto zaten, viel er een ongemakkelijke stilte. De stilte werd abrupt verstoord door de motor van de auto die begon te ronken. 'Nou Angelique, wil je mee naar ons thuis, of zal ik je thuis afzetten.' Angelique keek van achterin de auto naar mij in de bijrijdersstoel. 'Je mag gaan hoor, als je wilt.' Angelique keek op haar mobieltje en zei toen 'Ja, zet me maar af bij u thuis. Daar staat mijn fiets toch.' 'Okee.' De hele weg naar huis was heel vermoeiend. Mijn moeder begon een heel gesprek over de bezoekersuren en over onvriendelijk ziekenhuispersoneel, maar ik was allang weggezonken in gedachte. Ik legde mijn hoofd zachtjes tegen het raam aan, en toen mijn moeder zag dat ik niet meer luisterde, wendde ze zich naar Angelique en begon te praten over 'als ze die mensen te pakken kreeg' en 'als ik er bij was geweest'... Ik voelde mij draaierig worden en werd meegesleurd in de draaikolk. Verder.. Dieper... Langzamer...Kouder...Eenzamer..

De put vol koud water trekt me dieper en dieper, ik probeer te kijken wat er om me heen gebeurt maar het lukt me niet. Ik voel om mij heen, Ik voel de grond. Ik open mijn ogen, en word plotseling opgetild, ik ben zo licht als een veertje. Plotseling zie ik de zwarte gedaanten weer. Ik zie Lana, Rose, Jeanine en... Iemand met een masker op? Ik zweef naar de 4e gedaante toe, maar ik kan niet erdoorheen zien. Plotseling word ik weggegooit. Ik kom in een weide terecht. Al het gras is blauw en de kleine plantjes die er tussendoor zijn rood en geel. De lucht is zwart. Ik zie Brutus. Ik hoor Brutus. Ik voel Brutus. 'Brutus!' roep ik. Ik hoor een zware echo. Brutus word zwart en vergruist. 'NEEEEE!!!!' De grond om mij heen begint te beven. Iemand tikt mij aan mijn schouder. 'Alycia, ben je daar nog? Wakker worden slaapkopje. Heb je nou nog niet genoeg geslapen in het ziekenhuis?' Ik schrik me wakker. We zijn thuis. Ik zet rek me uit en doe de deur van de auto open.