PP - 5

De volgende morgen werden Anne en Bert gewekt door een meisje van een jaar of twaalf. Anne bekeek haar eens goed. Ze was mager, maar dat waren de meesten in deze tijd. Verder zag ze er vrij gezond uit en zeker niet ongelukkig. Ze had wel een bezorgde blik in haar ogen, maar dat kwam waarschijnlijk door hun aanwezigheid. Slecht behandeld werd ze zeker niet. Het stelde Anne een beetje gerust maar niet veel. Dit meisje hoorde bij hun, zij niet.
“Kom mee”, zei het meisje toen ze hun voeten losmaakte. Anne dacht direct aan ontsnappen maar ze waren nog maar net uit de ruimte waar ze de nacht hadden doorgebracht toen Pieter, Jonas, de twee andere mannen die ze de dag daarvoor ook al gezien had en nog drie onbekenden tevoorschijn kwamen. Ontsnappen zou zeker niet lukken: zij waren met zijn achten en zij met twee, als je Bert al zou mogen meetellen. Hij was tenslotte nog maar zes. En wie weet hoeveel er nog waren. Het meisje liep naar de mannen toe.
“Bedankt, Annicka” zei Pieter en toen ging het meisje weer weg. Anne werd nu echt bang. Het meisje had haar op één of andere manier een geruststellend gevoel gegeven.
“Hoe heet je, meisje?” vroeg Pieter. Anne had vele vragen verwacht maar zo een simpele als haar naam, hoorde daar niet bij. Ze gaf dan ook niet meteen antwoord.
Bert antwoordde wel: “Ik heet Bert en dat is mijn grote zus Anne.”
“Hebben jullie nog familie?” vroeg Pieter weer.
“Nee,” antwoordde Anne snel, boos op zichzelf dat ze de aandacht op haar broertje gevestigd had. Pas daarna besefte ze dat het misschien niet zo verstandig was om te zeggen dat er niemand meer was die hen zou missen. Pieter keek even naar Jonas. Anne dacht aan het plan dat Jonas had voorgesteld. Ze zou het nu te weten komen maar ze keek er niet echt naar uit.