~006

Iedereen om me heen gilt. Om Niall. Waarom om Niall? Hij trekt me met zich mee terwijl hij een fake-lach opzet. "Niall!" hoor ik overal om me heen. "It's Niall Horan!" en "Who's that bitch?" wordt er naar onze hoofden geslingerd. Er worden foto's genomen. Niall sleurt me mee weg van het plein terwijl hij zijn telefoon pakt en iemand belt. "Hey, can you come to Picadilly Circus as quick as you can?" zegt hij. Daarna hangt hij weer op. "I'm so sorry!" zegt hij. Zijn blik staat wanhopig wanneer we naar Picadilly Circes lopen, omringd door meiden van mijn leeftijd die hem blijven vragen om foto's en handtekeningen. Wie is hij? En waarom heeft hij dit niet aan mij verteld? Iedereen roept en gilt en trekt aan mijn kleren. Ik raak totaal in paniek wanneer er een zwarte hummer aan komt scheuren. "Quick!" roept Niall terwijl hij mij in de auto trekt. Voorin zit een jongen van een jaar of 20, met bruin haar en een gestreept t-shirt met bretels draait zich om. "Hey, I'm Louis." zegt hij vriendelijk. "I'm Emily..." stamel ik verlegen. Dan draait hij zich naar Niall. "What were you thinking?" vraagt hij licht geïrriteerd. "I'm sorry, I thought they wouldn't notice me when they were celebrating Christmas. And with this clothes. I... Oh, I don't know." zucht Niall. "Well, don't ever do this again, OK?" zegt Louis waarna hij zich omdraait en de auto start. "I promise, carrothead!" grinnikt Niall. Ze lijken het niet erg te vinden, terwijl ik nog steeds niet begrijp wat er aan de hand is. "What...?" stamel ik. "I'll explain it when we're home, I promis. And sorry again." zucht hij. De rest van de rit is het stil. Na een kleine tien minuten zijn we bij Niall's penthouse. "There we are." zegt Louis. Hij stapt uit, en nog voor ik mijn deur heb kunnen openen heeft hij dat al voor me gedaan. "My lady." grinnikt hij. Ik glimlach. "Thanks, my lord!" zeg ik. Tot mijn verbazing loopt Louis met ons mee naar binnen, in plaats van naar huis te gaan. "Ah, home sweet home!" kraamt Louis uit als we binnen zijn. "Do you also live here?" vraag ik. "But of course! We all live here, silly!" zegt hij lachend. Niall trekt hem mee en fluisterd iets in zijn oor. Louis begint te lachen en rent naar boven. "So, I guess I deserve an explanation." zeg ik. "Yeah, you're right." zucht hij. Hij trekt me mee naar de kamer en zegt dat ik op de bank moet gaan zitten. Hij komt terug met twee kopjes thee en zet ze op de tafel. Daarna gaat hij naast me zitten. "Okay, you have to promise me something. You have to be quit while I'm talking, and, well, just don't freak out." zegt hij. "I promise" beloof ik met mijn hand op mn hart. "Ok, so, 5 years a go I had a dream..." begint hij. Oh lord, dit gaat lang duren. Ik zucht. Hij begint te lachen. "Just kiddin, I'll give you the short story" grinnikt hij. Ik ben niet in de stemming om te lachen, maar forceer toch een glimlach. Dan begint hij aan zijn verhaal. "I joined X-factor, but I failed as a solo artist, so they put me into a group, One Direction." Ik open mijn mond, maar sluit die gelijk weer als ik bedenk wat ik hem net nog heb beloofd. "We became third, and than someone still wanted to offer us a recording contract, and we became famous. So, al those screaming girls were fans and they yelled at you because they thought you were my new girlfriend." Ik voel mijn mond openstaan, maar vind niet de moet om hem te sluiten of om iets uit te bringen. Ik zit bij een beroemde artiest op de bank in zijn huiskamer. "I'm so sorry, I thought that you knew who I was, but that you just didn't cared about it." fluisterd hij. Er spoken honderden vragen door mijn hoofd, en ik weet niet waar ik moet beginnen. "But you, and... Why did you helped me?" komt er uiteindelijk uit. "You looked really sad, and, I don't know, you just did something with me" zucht hij. Een rilling loopt over mijn rug. ~"Je hebt iets bijzonders, en dat doet iets met me" fluisterde William "Je bent speciaal Emily." Zoals hij Emily uitsprak kon alleen hij dat.~ Er wellen tranen op in mijn ogen. Ik draai me weg van hem. Niet weer. Ik wil niet weer huilen waar hij bij is. "Emily, are you okay?" vraagt hij bezorgd. Hij legt zijn hand op mijn schouder. Ik schud hem ervanaf en ren naar de deur. "Emily!" roept hij "Don't-". De deur valt met een klap dicht. Ik begin te rennen. Trap af, deur door. "Emily, come back!" roept hij. Ik ren harder, niet wetend waarheen.