Behind The Fairytale |25|

Behind The Fairytale |25|
Kaylee Melania Hope
Hij was kwaad terug gekomen en had me helemaal geen uitleg gegeven. Hij had eruit gezien alsof hij Quil wel kon vermoorden nadat hij gedaan had met zijn geruzie en Quil keek hem al op dezelfde manier aan. Maar ja, nieuwe dag, helemaal anders. Nu was Daniël weer de Daniël van in het begin, vreemd. Ik dacht dat alleen zwangere vrouwen zo een grote stemmingswisselingen konden hebben. Niet dus, ook Daniëls hadden daar last van. Alice Cullen zou nu normaal de notities van de verhalen gekregen hebben en al het gezever er rond en over wat ze allemaal gemist heeft. Ze was er niet. Niemand van de Cullens, normaal gingen ze kamperen op zonnige dagen, maar nu was het niet zonnig. Het regende en de wolken leken ons op te sluiten in een kleine doos zodat we de hemel zeker niet konden zien. Er kwam geen straaltje zon door de dikke wolkenmassa en ook de temperaturen gingen naar de 12 graden, warm in tegenstelling tot sommige dagen, maar toch te koud om te gaan kamperen als het zo hard regent. Dan raak je doorweekt en met de ijzige wind die hier kan waaien, bevries je toch nog in deze weersomstandigheden. Waar waren ze dan?

Daniël Vince Fuller
Weerwolven! Ik wist dat mijn gave me niet in de steek ging laten, altijd al geweten. Dat vreemde gevoel was iets waar je nooit aan zou wennen, maar altijd nog wel verklaard wordt. Hoe zou je mijn gave omschrijven? Ik weet niet, ik was misschien onder te delen in de categorie van spoorzoekers, ik voelde me onbewust geïnteresseerd in dingen die me naar mijn doel verder zouden helpen. Wat mijn doel was? De ene keer een prooi, eten, andere keren een irritante vampier die ik van de wereld wou helpen, maar meestal: mijn meisje. Mijn, ja. Egoïstisch? Bezitterig? Dominant? Allemaal, maar ze vond het geweldig als ik het zei. Ze voelde zich goed dan, wetend dat ik haar ook niet wou laten gaan en voor haar vecht. Voor altijd. Het was vreselijk toen ze weg gehaald werd, het moet nog vreselijker voor haar zijn geweest, aangzien ze ingeprent was met me. Als ze me niet veranderd hadden voor ik de kans had gekregen wolf te worden, zou ik dan ook met haar ingeprent zijn? Waarschijnlijk wel. Deze ochtend had ik getwijfeld of ik weer naar school zou komen, ik had deze nacht moeten jagen, maar heb me veel te druk gemaakt om de wolven en om de geur van vampiers die hier hing. Eigen schuld, maar naar school moest ik wel, ik kon toch niet de tweede dag al gaan spijbelen? Kaylee was behoorlijk kwaad geweest voor mijn gedrag van gisteren, maar de wolf had me nogal grof duidelijk gemaakt dat ik niet welkom was op hun terrein, ik kon wel begrijpen waarom. Maar toch, ik was enkel kwaad op de wolf - en niet zo heel kwaad, want als hier wolven waren, waren er vast nog een aantal personen die me konden helpen - en ik kon dus helemaal niet kwaad zijn op Kaylee. En mijn gevoel, dat was fantastisch. Ik had in Forks willen komen met mijn onderzoek. Eerst had ik gedacht dat dat was omdat ik hier ook overdag kon rondlopen zonder al te veel op te vallen, dit bleek waar te zijn, maar de echte reden waren de wolven. Ik wou hier naar school komen, ik had gedacht dat dat was om te zien hoe de mensen zich hier gedroegen en niet op te vallen als tiener die zomaar rondloopt en niet naar school gaat. Dit bleek ook te kloppen, maar toch was het volgens mij voor Kaylee, ze was mee met me naar de wolven gegaan, ze had een hekel aan mythes, hoewel ze ze ooit fijn vond. Wat wist ze allemaal? Was ze voorbestemd om zich voor een tijdje in mythes te verdiepen? Waarom haatte ze die nu? Ooit verkeerde wezens tegen gekomen en een trauma opgelopen? Mogelijk. Maar nu die wolven, aangezien school net uit was, had ik nog wel even de tijd.

Eindelijk, genoeg tijd!! Jeej! xd

Maar jullie zien Kaël blijkbaar heel anders als ik doe... Ik zie Kaël als een klein kindje, zowat als mijn kleine broertje dat pas tien is, maar dan nog jonger en natuurlijk ook veel kleiner. Kaël en zijn vriendjes zijn het helemaal niet gewoon om zo'n grote mensen te zien en vinden het fantastisch als ze er wat tegen durven zeggen of in Embry's buurt te komen. Kaël is zo het stoerdere type van de jongens, het kleine ventje dat zijn trots hoog moet houden en de durfal van de groep is. Ze kijken allemaal naar hem op hoe Kaël wel naar de grote vreemdeling durft gaan, hoe hij er tegen praat en hoe hij hem laat zien dat hij ook iets kan. Trots als Kaël dan is, gaat hij weer naar zijn groepje en die vinden het dan geweldig dat ze zo'n voorbeeldfiguur hebben. Snappen jullie?