Part 52

~Melody Hope Turner

Als verlamd bleef ik staan. Zayn was daar!
"What do we have to do?!" Chelsea's stem klonk schril terwijl ze met een paniekerige blik in haar ogen naar het huis keek. Harry handelde sneller. Hij had zijn gsm uitgehaald en hing nu aan de telefoon met de hulpdiensten.
Ik slikte even. De hulpdiensten zouden er pas binnen een kwartier kunnen zijn. Tegen die tijd was Zayn er zeker geweest.
Zonder verder te aarzelen, trok ik mijn vest uit en gooide het even in een plas zodat het nat was. Lang leve de films. Vervolgens hield ik mijn natte vest tegen mijn mond gedrukt en rende het huis in.
"Melody! Are you out of your mind?!" hoorde ik Harry's stem nog op de achtergrond, net voordat de voordeur instorte en zo de doorgang naar buiten belette. Dit was nochtans het minste van mijn zorgen. Ik moest Zayn vinden! Ik zorgde dat ik laag tegen de grond bleef terwijl ik me een weg door de brandende brokstukken baande. Ik haalde het vest even weg om te roepen. "Zayn?!" Ik schreeuwde het zo luid mogelijk in de hoop antwoord te krijgen, maar tevergeefs.
Na enkele minuten die wel een eeuwigheid leken te duren, zag ik een deur. Voorzichtig voelde ik aan de klink. 'Blijf uit kamers waarvan de deurklink warm aanvoelt' was het advies van een film die ik jaren geleden met Chelsea en Alice gezien had. In een flits trok ik mijn hand terug en vloekte binnensmonds. De klink was loeiheet. Opnieuw maakte ik mijn mond vrij. "Zayn?!" Weer geen antwoord.
Ik werd steeds wanhopiger. Ik moest door die deur! Dan zat er maar 1 ding op. Ik bukte dicht tegen de grond en strekte mijn hand naar de klink. Ik haalde hem naar beneden en trok de deur open. Meteen bracht ik mijn hand naar mijn tegen de grond gedrukt lichaam en een steekvlam schoot uit de kamer. Net over me heen. Mijn hand brandde en ik keek ernaar: verbrand. Hier had ik nu geen tijd voor, ik zou er later wel naar kijken.
Mijn hart klopte snel in mijn keel. Stroompjes zweet liepen over mijn lichaam. Het vest begon uit te drogen door de hitte en mijn lichaam zou het hier ook niet lang meer vol houden. Ik kon hier niet lang meer blijven.
Meer dan 5 minuten om Zayn te vinden, had ik niet. Ik kroop over de grond de kamer in. De hele kamer was rood belicht door het flakkerende vuur. De vlammen likten speels aan de gerafelde gordijnen en de zwart geblakerde meubels.
Geen spoor van Zayn. De hoop om hem te vinden, verdween steeds meer en enkele tranen biggelden over mijn wangen. "Zayn..." fluisterde ik wanhopig. Ik mocht niet opgeven!
Met mijn laatste krachten trok ik mezelf op en liep naar de volgende kamer. Het inmiddels uitgedroogde vest gooide ik weg.
Daar lag hij. Midden in een kring van vuur. Bewusteloos. De lege benzinefles die gebruikt was om het vuur te versterken, lag net buiten die kring op de grond. Ik keek om me heen, op zoek naar iets om het vuur te doven zodat ik Zayn eruit zou kunnen halen. Een gordijn, één van de gordijnen brandde niet. Met een ruk trok ik het af. Ook was er een kraan. Ik draaide eraan, maar natuurlijk wou dat ding niet werken. "Nee..." kreunde ik snikkend, maar veel tijd om te paniekeren had ik niet. Ik opende kasten en iets later vond ik dan toch een fles water. Ik goot het water over de doek en gooide deze op een deel van de vuurkring. Sissend doofde dit deel en ik rende naar Zayn. "Zayn", fluisterde ik zacht terwijl ik licht met hem schudde om hem bij te brengen. "Verdomme, wordt wakker!" Ik begon te wenen. "Laat me niet achter..." Huilend begroef ik mijn hoofd tegen hem aan.