12

Hij onderbrak de zoen en ging op zijn knieën zitten. Met zijn trillende handen nam hij mijn handen vast. ‘Justine, wil je mijn meisje zijn.’ Ik was als gevangen in zijn groene ogen en door die vraag was ik nu hellemaal verlamd. Ik wilde ‘ja’ zeggen, ik wilde hem kussen, ik wilde hem knuffelen, bij hem kunnen zijn, maar ik kon niets uitbrengen, niets.

---Harry Styles---

Kom op, zeg dan toch iets, iets. Dacht ik bij mezelf. Het enige wat ze deed was me aanstaren, maar waarom, zelf was ik ook wel gevangen in haar blik maar ik kon nog praten, of niet soms? Misschien moet ik het eens proberen. ‘Justine?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Wil je mijn meisje zijn?’ Ik vroeg het zachtjes, maar ik wist dat ze het had gehoord. Nog steeds verliet geen enkel geluid haar mond. Tranen vormden zich nu in mijn ogen, en het duurde niet lang voor de eerste traan zich een weg
baande naar beneden. Waarom antwoorde ze niet? Waarom?

---Justine---

Nee, ,nee, alsjeblieft nee! Ik wil niet dat Harry weent, ik wil het niet godverdomme!! Maar ik kan nog steeds niet antwoorden, ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben in paniek, ik wist dat dit misschien zou gebeuren. Waarom ben ik zo’n loser!! Ik wil je meisje zijn Harry!! Dacht ik bij mezelf. Zeg iets godverdomme. Schreeuwde ik in mezelf. Maar wat? Een ‘ja’ zou wel goed zijn zeker? Of niet soms? Nog steeds lukte het niet om iets te zeggen, mijn hersens waren als verlamd. Ik denk dat het komt doordat ik zo blij was en omdat het zo onverwacht was dat ik het eerst nog moet verwerken. Ik keek Harry nog steeds aan maar nu pas zag ik dat hij met zijn blik gericht had op de grond, waarschijnlijk verlieten de tanen nu onophoudelijk zijn prachtige ogen. Het brak me om hem zo te zien, wetende dat het mijn schuld is. Ik wilde zijn meisje zijn maar ik kon gewoon niet reageren godverdomme!! GODVERDOMME!!! In een ruk keek Harry me weer aan. O nee, ik had dit luidop gezegd, het woord dat ik juist niet luidop wil zeggen komt dus wel uit mijn mond.