~004

Ik spring in de auto. "Where are you going to?" vraagt Harry. "Just, ehm, to the park." stamel ik schuldig. "Yeah, allright..." zegt Harry met een lach. "Have fun!" zegt hij. Wat moet hij wel niet van me denken? Ik doe mijn pet en zonnebril op en wikkel mijn sjaal hoog om mijn hals. Ze klonk erg slecht. Net als die keer dat ik haar voor het eerst zag. Wat baalde ik toen dat ik weg moest! Niemand leek haar te helpen. Gelukkig heeft ze me gebeld. Ik trap het gas nog wat harder in. Wanneer ik aankom bij het park trek ik mijn sjaal nog wat hoger op. Herkend worden door iemand is wel het minste wat ik nu wil, en Emily zal me gister wel herkend hebben. Ik zie een meisje zitten onder het standbeeld. Emily! Ik versnel mijn pas tot ik bijna ren. Ze zit met haar hoofd op haar kieën. Ze huilt. Ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen. "Emily, I'm here, it's okay." zeg ik. Stom Niall, stom! Het is helemaal niet oké, ze voelt zich rot, dat zie je zo. Ze draait haar gezich naar mij en staart met haar heldergroene ogen naar me. Haar wangen zijn betraant en haar ogen rood van het huilen. Haar mascara is uitgelopen en haar helder rode haar hangt in slappe krulletjes langs haar hoofd. Ik trek haar naar me toe. "What makes you that sad?" vraag ik. "I..." stamelt ze. Ze begint weer te huilen. "Come, let's go to my house, it's freezing!" zeg ik. Ze kijkt geschrokken op. "What?" snikt ze. "Sorry, I didn't ment to scare you" stamel ik. Ik kijk haar in haar ogen. Haar gezicht licht iets op. "No, it's fine. Let's go" zegt ze. Oh lord, haar stem is prachtig! Ik sla mijn arm weer om haar heen terwijl we naar de auto lopen. Als we in de auto zitten pakt ze een zakdoek om haar tranen weg te vegen. "I'm so sorry!" fluisterd ze. "It's okay, I can't let you alone, can I?" zeg ik. Ze glimlacht. De eerste keer dat ik haar zie lachen. Ik bloos als ik merk dat ik naar haar staar. Ze lijkt het niet door te hebben. Ik hoop maar dat de jongens even weg zijn, want dat kan er echt even niet bij.

Ik steek de sleutel in het slot en open de deur. "So, this is where I live" zeg ik toch wel een beetje trots. Het penthouse is immers niet gek. "Wauw!" stamelt ze. We hangen onze jassen op en lopen de woonkamer in. Haar ogen gaan alle kanten op. "Let me show you the kitchen!" zeg ik als ze is uitgekeken. We lopen naar de keuken. Ik hou van deze keuken, er zijn een hoop goede dingen gebeurt hier. Ik glimlach en schenk wat te drinken in voor haar en voor mezelf. We gaan op de bank zitten. "So.." begin ik "What is the reason you are so sad?". Ze zucht. "You can trust me!" zeg ik gemeend. "It's just... Well, it's complicated. And I don't think you need to know it" zegt ze. "Of course! It seems like you're alone here, so you need someone who can help you!" zeg ik. Een traan loopt vanuit haar ooghoek over haar wang. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar naar me toe. "I'm sorry" fluister ik. Meer tranen. Mijn hand streelt door haar prachtige rode haren. Ik weet niet wat het was, maar ze had vanaf het eerste moment dat ik haar zag mijn aandacht. Haar schattige sproeten, haar rode haar en die heldergroene ogen. Ik besluit om maar niet meer naar haar verdriet te vragen en haar op te vrolijken. Ik kan er gewoon niet tegen als ze huilt!