003.

"Ticket?" vroeg de grote, brede man die voor hen stond.
Roos zocht in haar tasje. "Here it is!"
De man bekeek de ticketten aandachtig, om zeker te zijn dat ze niet vervalsd waren. Zagen ze er dan zo schuldig uit?
"Ok", was zijn korte, maar duidelijke antwoord.
Hij zette een stap opzij zodat de meisjes konden passeren.
"Whaa! Kun je dit geloven? WE ZITTEN NU IN HETZELFDE GEBOUW ALS ONE DIRECTION!" gilde Emma, opnieuw luid genoeg zodat iedereen ons aanstaarde.
"Wordt toch eens kalm!" siste Roos.
Emma zei zonder schaamte: "Wat nou?"
"Laat maar", antwoorde Roos.
Emma ging voor Roos staan.
"Als je liever iemand anders meenam, had dat dan toch gewoon gezegd", zei Emma, maar Roos wist wel dat ze niet boos was, daar was ze te opgewonden voor.
"Laten we dan maar de zaal binnengaan. Ik wil ze wel nog deftig kunnen zien!" was Roos' afwijkende antwoord.
Emma duwde zonder schaamte een groep meisjes opzij: "Excuse me!"
Ze staarden haar vreemd na, maar daar trok Emma zich zichtbaar niks van aan, want het duurde niet lang voor ze het opnieuw deed.
"I'm sorry!" zei ze glimlachend, hopend dat ze niet boos zouden worden.
"Je bent me er toch één", zei Roos.
"Tja, ik ben wie ik ben", was haar antwoord.

Daar kwamen ze dan. In slechts enkele minuten stonden ze alle vijf op het podium.
"Good evening, London!" zei Niall, waarop elk meisje in de zaal begon te gillen.
De jongens begonnen te zingen. Roos en Emma stonden helemaal vooraan, vlak voor Harry. Ze had het gevoel dat hij naar haar glimlachte. Maar ach, waarschijnlijk sloeg haar verbeelding weer eens op hol.

De show was afgelopen. En net zoals het begon eindigde de show ook: met Niall.
"Bye! We love you, London! Have a great night!" zei hij met zijn Iers accentje. En ja hoor, the crowd went completely loose again!