Memories part 2

Toen.

Zenuwachtig liep ik heen en weer door mijn kamer. Ik telde de stappen in mijn hoofd. 8…9…10… weer een muur.
Ik zuchtte.
In plaats van weer hetzelfde rondje te lopen, ging ik op de rand van mijn bed zitten terwijl ik afwezig met mijn hand door mijn haar ging.
Het viel als een donkere waterval in losse krullen langs mijn lichaam.
Het contrast met de donkerblauwe kleur van mijn jurk was mooi om te zien.
Langzaam, ervoor zorgend dat ik niet mijn haren of jurk verpestte, liet ik me achterover zakken.
De warmte die al de hele dag als een dikke deken over de stad lag begon eindelijk op te lossen.
Vanavond was het jaarlijkse Zomerbal.
Iedereen die van adel was of genoeg geld had zou vandaag aanwezig zijn.
Het bal werd elk jaar gehouden door Lord en Lady Rochester, een van de oudste adellijke families in de omtrek.
Hun huis lag aan de rand van het meer, perfect dus voor een koele wandeling wanneer het feest je wat teveel werd.
Er zou genoeg te eten en drinken zijn om een heel leger mee te voeden, er zou gedanst en gelachen worden, geroddeld en huwelijksplannen gesmeed, en hij zou er ook zijn….
Terwijl ik in gedachten verzonken was klopte er iemand op mijn deur.
Ik schoot overeind en wierp een snelle blik in de spiegel voordat ik de deur open deed.
Mijn persoonlijke dienstmeid Anne boog vlug haar hoofd.
‘Lady Rose, heb ik uw toestemming om binnen te komen?’
Ik keek links en rechts de hal in om te zien of er iemand in de buurt was voordat ik haar bij haar arm pakte en de kamer introk.
‘Natuurlijk heb je toestemming, ik heb je hulp nodig bij het uitkiezen van mijn sieraden.’
Ik pakte een zilveren armband uit mijn sieradenkist en hield hem omhoog.
‘Zeg eens eerlijk, past deze bij mijn jurk?’
Anne en ik waren van jongs af aan samen opgegroeid.
Haar familie werkte al enkele generaties voor mijn familie, en na al die jaren was er een hechte vriendschap tussen Anne en mij ontstaan.
‘Ik wil u niet opjagen, maar uw vader heeft me gestuurd.’
‘Het rijtuig staat klaar en uw ouders willen elk moment vertrekken.’
O nee, was het al zo laat?
Vlug pakte ik het zilveren masker dat op mijn nachtkastje lag.
Een gemaskerd bal was natuurlijk niet compleet zonder……juist, het woord zei het al.
Toen ik me omdraaide zag ik dat Anne een fijne ketting met parels in haar handen had.
‘Als ik zo vrij mag zijn?’
Ik schonk haar een dankbare glimlach en hield mijn haar omhoog terwijl ze de ketting om mijn hals vast maakte.
Daarna pakte ze mijn hand en was het haar beurt om mij mee te sleuren.


Geen enkel moment kwam het bij me op om nog eens achterom te kijken.
Om rustig nog even rond te lopen in mijn kamer, mijn huis.
Want waarom zou ik verwachten dat ik er nooit meer terug zou keren?