Six

Gracie

Opgelucht liet ik me achterover op bed vallen toen Harry weer was verdwenen. Hij mocht hier niet achterkomen. Hij zou me al net zo gek en vies vinden als papa en mama. Hij zou me ook niet begrijpen. En als hij erachter kwam, zou hij me nooit meer willen zien. Daar was ik zeker van. Ik moest Harry gewoon uit m'n hoofd zetten. Alleen het probleem was hoe? Harry woonde hier. Hoe kon ik hem zomaar vergeten terwijl dit halve huis me aan hem herinnerde. De tientallen fotolijstjes in de woonkamer, op de gang en in m'n kamer maakten het er al helemaal niet beter op. Gelukkig scheelde het nog dat Harry vaker weg was dan thuis in verband met de band. Dat maakte het in ieder geval al iets makkelijker. En ik moest gewoon een andere jongen zoeken. Verliefd worden op iemand anders. Dat was de enige manier die er was om Harry een beetje te vergeten. Ik zuchtte diep en sloot m'n ogen. Mijn handen klemden zich stevig om de dekens en ik beet m'n tanden op elkaar om de opkomende tranen tegen te houden. Het ging moeilijk worden, heel moeilijk. Maar een andere oplossing zag ik op dit moment niet.

De volgende ochtend werd ik vroeg gewekt door mama. 'Goeiemorgen schat, papa en ik gaan zo weg. Kom je nog even beneden voor we gaan?' Ik rekte me uit en knikte dat ik eraan kwam. Mama glimlachte even en liep m'n kamer uit. Gapend stond ik op en pakte m'n kleren. Ik zag er erg tegenop om vandaag alleen met Harry te zijn. Ik was bang dat ik m'n gevoelens niet onder controle ging houden. Nog steeds slaperig liep ik de gang op. Toen ik de badkamer binnenliep schrok ik me wezenloos. Harry stond daar, zijn tanden te poetsen in alleen een boxershort. Wat onhandig liet ik m'n kleren vallen en raapte ze toen weer op. Harry had zich ondertussen omgedraaid en glimlachte. 'Gowiemorggu.' Zei hij met z'n mond vol tandpasta. 'Hai.' zei ik. 'Ik eeeh... Kleed me wel aan op m'n kamer.' Harry die ondertussen z'n mond gespoelt had, schudde zijn hoofd. 'Nee joh, blijf toch. Ik ben toch bijna klaar.' 'Ehm, oke.' Ik liet m'n kleren vallen en wachtte tot Harry zich aangekleed had. Ik probeerde Harry niet aan te staren maar telkens weer werden mijn ogen naar hem toegetrokken. Het viel me op dat hij best mager was. Magerder dan voorheen. 'Eet jij wel genoeg?' Begon ik. Harry draaide zich om en keek me aan. 'Ja, natuurlijk.' 'Hmm.' Ik knikte maar ik geloofde hem niet. 'Je bent zo mager. Je hebt echt nergens vet zitten.' Ik zag dat Harry geïrriteerd begon te raken. 'Ach, dat komt gewoon van al die drukte en de spanning voor alle optredens enzo.' 'Maar daarom moet je wel genoeg eten Haz. Het is echt niet gezond om...' 'Gracie, begin jij nou ook al? Ik weet het wel oké? En het valt allemaal best mee.' Kapte hij me af. 'Sorry hoor, ik wil je alleen maar helpen.' Mompelde ik. 'Grappig. Jij wilt mij wel helpen maar ik mag jou niet helpen. Je vertelt me niet eens wat je dwarszit.' Harry keek me veelbetekend aan en liep toen met grote woeste stappen de badkamer uit. Geschrokken bleef ik achter. Hij wist gewoon dat ik ergens meezat wat ik niet wilde vertellen en nu had ik hem gekwetst. Anders vertelden we altijd alles aan elkaar, dit was de eerste keer dat we dat niet deden. Ik beet op m'n lip en verborg m'n gezicht in m'n handen. Deze dag begon al goed.