102 De boete

Met twee meisjes aan mijn arm, en een op mijn rug liepen we naar het plein, waar de boete ieder moment konden beginnen. Erg snel ging het niet, we moesten de hele tijd wachten tot pap ons weer had ingehaald. Een paar jaar geleden, toen ik net 10 jaar was, was hij tijdens het vissen uitgegleden, en van de boot gevallen. Er viel wel vaker iemand in het water, maar hij had zich gesneden, een haai had zijn bloed geroken en had zijn voet al te pakken voordat ze hem weer aan boord konden hijsen. Ze hadden een knelverband aan moeten leggen om het bloeden te stelpen, waardoor ze zijn voet niet meer konden redden. Hij had het heel waarschijnlijk niet overleefd als Mags, een winnaar en oma’s beste vriendin, zijn medicijnen niet had betaald. Nadat oma doodging kwam ze nog regelmatig langs en liet stiekem geld achter dat we later vonden, om wat extra eten te kunnen betalen. Als een van de weinigen kon ik haar perfect verstaan, waarschijnlijk door alle dagen dat ik bij oma was om te leren over planten, vuur maken en zelfs messen werpen.
Snel gaf ik iedereen een zoen, en pap een hand en ging in de rij staan om me in te schrijven voor bonnen.
'Naam.' Zei de norse stem van de vrouw achter de tafel. Ze had lang, donkerbruin haar en rimpels over haar hele gezicht. Ze had simpele gebroken witte kleding aan en keek me ongeduldig aan.
'Ryan Baker, mevrouw.'
'Leeftijd.' Kon ze geen normale zinnen gebruiken, in plaats van commando's.
'Twaalf Jaar.' Ze leek niet echt verbaast. Ik word meestal jonger ingeschat omdat ik zo klein was.
'Voor hoeveel personen wil je bonnen?'
'Zes, mevrouw.' Haar gezicht was nog steeds ongeduldig en nors.
'Ga maar bij de rest van de twaalfjarige staan. Volgende'
Snel liep ik naar een groep jongens uit mijn klas en zocht het publiek af naar mijn familie. Ze keken allemaal net zo bang als ik me voelde.
Na een paar minuten liep de burgemeester het podium op. Hij hield zijn speech over de donkeren dagen, net als ieder jaar. Toen de burgemeester weer op zijn stoel ging zitten stond Drake Blenders op, om de kaartjes te trekken.
'Laten we maar snel beginnen.' Zei hij veel te vrolijk. Hij deed zijn hand dramatisch langzaam in de roze, doorzichtige bol, rommelde er even in en haalde zijn hand er weer uit.
'Jane Hale, kom maar op het podium.' Zei hij alsof ze heel blij moest zijn dat ze gekozen was. Er kwam een klein meisje met kort zwart haar het podium op. Bij de laatste traptree begonnen de eerste tranen te rollen, en toen ze naast hem stond ze al hartverscheurend te huilen.
'Zijn er nog vrijwilligers?' Vroeg hij terwijl hij het plein rondkeek.
'Ik' Schreeuwde een krachtige stem, achterin bij de groep van de achttienjarige mensen. Ze stapte zelfverzekerd het podium op, en ging naast het meisje staan. Ze had donkere ogen, zongebruinde huid, lang donkerbruin haar. Ze heeft niet mager maar toch dun postuur, en minimaal twee koppen groter dan ik.
'Ik stel me vrijwillig, meneer.' Zei ze terwijl ze meedogenloos de camera in keek, alsof de spelen al begonnen waren.
' Een applaus voor onze meisjes tribuut …'
'Lianne Smith.' Vulde ze aan. Snel liep hij naar de blauwe bak met duizenden kaartjes en pakte er eentje uit, terwijl ik zenuwachtig aan mijn nagels begon te bijten.
'En onze jongens Tribuut is... Ryan Baker.' Automatisch keek ik rond om te kijken wie naar voren liep, tot ik besefte dat ik degene was die naar het podium moest. Mijn voeten leken niet te werken, verlamt van angst tot ik het kleine minachtige lachje zag. Ze zou waarschijnlijk helemaal dubbel liggen als ik in janken zou uitbarsten. Met een rare vastberadenheid liep ik naar het podium, met al mijn hoop gevestigd op de vrijwilligers, die er vaker wel als niet waren. Het meisje werd toch ook vervangen? Ik ging naast het reusachtige meisje staan en zocht weer in het publiek mijn ouders en zusjes. De jongste twee waren naar me aan het zwaaien, maar Monica keek me alleen maar indringend aan. Zou ze begrijpen wat er gebeurde? Ik vreesde het ergste. Ik zwaaide maar terug en keek mijn moeder aan. Ik moest mezelf sterk houden, voor hun. Als ze dit terug gingen kijken zouden ze geen klein jankend jochie zien, maar een zoon om trots op te zijn.
'Zijn er nog vrijwilligers?' Hier was al mijn hoop op gevestigd. Alleen bleef het te lang akelig stil. Nu pas ving ik de verdrietige blik van Mags op, die samen met de andere winnaars op de verhoogde stoelen op het podium zat.
'Oké, dan zijn dit de tributen van de vierenzestigste hongerspelen uit district 4.' En met deze woorden was het afgelopen. Iedereen ging richting huis, behalve mijn ouders, een of andere oude man en sommige vrienden van mijn ouders. Ik had me nog nooit zo alleen gevoeld, op een podium groter dan ons huis en met miljoenen ogen op me gericht.