24. -Daphne

Met grote ogen keek ik hem aan. Dit kan niet! Hij hoort op dit moment in Engeland te zijn! Toch? “Hi,” zei hij met een glimlach die mij deed smelten. “Ehm, hi,” stamelde ik nog half van slag. Hij spreidde zijn armen en keek mij met puppyoogjes aan. Ik kom hem gewoon niet weerstaan. Snel vloog ik in zijn armen en gaf hem een dikke knuffel. Opeens rook ik iets. Het leek precies… Verbrand? “Mijn pannenkoeken!” riep ik plotseling uit. Ik rende naar binnen en haalde de pan van het vuur. Niall was mij gevolgd naar binnen. “Sorry, dit is allemaal mijn fout! Wacht, laat me je helpen,” zei hij waarna hij de pan van mij overnam en de zwarte pannenkoek op een bord legde. Toen hij de pan had overgenomen, raakte onze handen elkaar even. Ik voelde de kriebels in mijn buik. Hij zette de pan terug op het vuur. “Wil je ook wat?” vroeg ik terwijl ik de kom met beslag nam. “Als je er teveel hebt, dan graag,” zei hij. Ik deed opnieuw deeg in de pan. Deze keer bleef ik bij het vuur staan. Ik bakte er een hele stapel en zette die toen op tafel. Ik gaf hem een bord en een glas. “Cola?” vroeg ik. “Graag.” Ik schonk twee glazen in en zette toen siroop, confituur, choco en bruine suiker op tafel. Ik nam een pannenkoek en begon er een dikke laag choco op te smeren, rolde hem op en begon die op te eten met mijn handen. Hij nam ook een pannenkoek en deed er siroop op. We aten in stilte. Ik kon mijn ogen niet van hem af houden. Hij merkte dat ik hem aan keek en hij glimlachte. Als je die jongen ziet lachen, daar word je gewoon vrolijk van. Toen we allebei genoeg hadden, begon ik alles op te ruimen en zette het in de vaatwasser. “Zijn je ouders er niet?” vroeg hij opeens. Ik schudde mijn hoofd. “Ze zijn werken.” Ik ging naar de living en nam mijn boekentas. “Ik ga even mijn boeken pakken,” zei ik. Hij knikte. Eenmaal in mijn kamer ging ik even op mijn bed zitten. “Niall Horan is op dit moment in mijn huis,” fluisterde ik. Ik praatte wel vaker tegen mezelf. Er waren al een paar minuten om en ik vond niet dat ik Niall kon laten wachten. Snel nam ik al mijn boeken en ging toen terug naar beneden. “Mooi huis heb je,” zei hij. “Dank je,” glimlachte ik. “Hoe komt het eigenlijk dat je hier nu in België bent? En zijn de andere jongens hier ook?” vroeg ik nieuwsgierig. “Er waren een paar problemen in de concertzaal en we kregen een dagje vrij. Dus had ik besloten om je even te komen verrassen.” “Tot wanneer blijf je?” “Tot vanavond, als dat goed is?” Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik knikte. “Maar jij moet eerst je huiswerk maken,” zei hij al lachend. Ik zuchtte. Ik ging aan de tafel zitten en nam mijn agenda. Ik had tegen morgen woordjes van Frans. Niall ging in de zetel zitten, zodat hij me niet stoorde. Maar doordat ik hem niet zag, keek ik altijd stiekem om, om te kijken of hij er nog wel was. Zo stiekem was het eigenlijk niet, aangezien hij naar me keek terwijl ik studeerde. Dus zag hij ook elke keer als ik me omdraaide. Na een halfuur gaf ik het op, ik zou die woordjes morgenvroeg nog wel een nalezen. Ik ging naast hem in de zetel zitten, leunend tegen zijn schouder. Hij legde zijn arm om me heen en begon met zijn vrije hand wat met mijn haar te spelen. Zo hebben we een hele tijd gezeten. Ik was de tijd helemaal uit het oog verloren. Plotseling hoorde ik een deur dichtgaan. “Liefje, ik ben thuis!” hoorde ik mijn moeder roepen. Ze kwam de living binnen en zag ons zitten. Ze wist niet wat er allemaal in Londen was gebeurt, dus ze wist ook nog niets van Niall en mij. Bang wachtte ik haar reactie af...