The Clock is Ticking | 006 |

Alana Valentio POV

Als dit de dood was, dan was ik liever weer levend. Hoewel alles nog zwart was voor mijn ogen, hield de beknellende pijn aan mijn hals aan, en brandden mijn longen hevig. Een beweging bij mijn nek, en ik kon weer adem halen. Ik hoestte en proestte en voelde een stortvloed aan water naar boven komen. Ik kneep mijn ogen stevig dicht terwijl ik probeerde al het water uit mijn longen te krijgen. Ik hoestte hard, en het deed zo’n pijn. Ik ging een beetje overeind zitten, maar hield het niet vol en legde mijn hoofd weer op de grond. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik besefte eerst niet waar ik was, maar alles kwam terug toen ik in zijn blauwe ogen keek. Van schrik sloot ik mijn ogen weer, en een nieuwe hoestbui begon. Bemanningsleden staarden me gefascineerd aan, en het liefst zou ik ze allemaal één voor één een trap verkopen omdat ze me over boord hadden gegooid. Maar in plaats van dat te doen, werd alles weer zwart.

‘Charles, wat is dit voor nonsens? Laat me nu onmiddellijk los!’ riep ik verontwaardigd, en terwijl ik probeerde te trappen, duwen, of slaan, sloot zijn hand zich alleen maar nauwer om mijn keel. Zijn gezicht kwam onaangenaam dicht bij het mijne en een sterke alcoholgeur drong mijn neus binnen. Geen wonder dat hij zo raar deed, hij had zich lopen bezatten! ‘Ik doe niet wat jij wilt, ik ben de baas vanavond…’ zei hij met een geniepige grijns. Van woede spuwde ik in zijn gezicht, en het moment dat hij me van pure walging losliet, rende ik naar de deur. Helaas was hij vele malen sneller. Keihard trok hij aan mijn haar, en gooide me achterover op de grond, waardoor mijn adem me werd ontnomen. Hij greep me vast aan mijn arm, trok me omhoog, en begon mijn kleding uit te trekken. ‘Ben jij ook zo opgewonden, liefje?’ vroeg hij, en nu pas ging een lampje branden, nu pas snapte ik wat zijn intenties waren. Zijn stinkende alcoholadem deed me walgen, en ik trok mijn neus op. ‘Ik wil dit niet, stop!’ riep ik, maar dat leverde me een harde vuist in mijn gezicht op. Daarna sloeg hij ook met een vuist in mijn buik, waardoor ik weer naar adem hapte. ‘Zorg er maar voor dat je het wél wilt…’ fluisterde hij in mijn oor.

Ik ontwaakte uit mijn slaap en kreunde zachtjes van de pijn over mijn hele lichaam. ‘… daar neer. Ik geef het haar straks wel,’ klonk een stem van veraf. ‘Aye captain,’ werd er gezegd door een andere stem, en ik hoorde gekletter van iets dat op bestek leek. ‘Heeft u echt geen hulp nodig? Ik wil best-‘ ‘Nee, Smee, ik heb geen hulp nodig. Ga nu,’ zei de eerste stem kil. Er werd nog wat gemompeld, en een deur sloeg dicht. Ik hield mijn ogen stevig dicht om niet te laten merken dat ik wakker was. Vervolgens klonk er een zucht, gekraak van een stoel en voetstappen. Geruis van kleding, nog een zucht. Voorzichtig opende ik mijn ogen, en keek recht naar een houten plafond. Ik draaide mijn hoofd licht naar rechts en zag de rest van de kamer; een bureau, een tafel, stoelen, een bed, een kast, een oude maar mooie piano, en daar in de hoek stond de enige echte James Hook.