The Clock is Ticking | 005 |

Alana Valentio POV

Het water was een hel. De harde klap toen mijn lichaam de zee raakte; de kou, alsof er duizenden messen in mijn lichaam werden gestoken. Ik wist niet meer wat boven of beneden was. En dan nog het langzame verdrinken. Het zoute water dat mijn mond en neus instroomde. Ik probeerde mijn benen te bewegen, of zoek naar de oppervlakte, maar omdat die vastgebonden zaten kwam ik geen centimeter vooruit. Maar ik zou niet sterven. Nee, dat liet ik niet toe. Deze keer zou ik vechten voor mijn leven.

‘Moeder, waarom moet ik met hem trouwen?’ vroeg ik nerveus, want ik wist maar al te goed dat mijn moeder niet van vragen hield. Ik zat aan de eettafel, maar kreeg geen hap door mijn keel na het nieuws van vanochtend. ‘Omdat prins Charles rijk is. Hij maakt ons familiekapitaal groter en zo worden we machtiger. Eet nu je eten op.’ Daarmee had ze het gesprek afgerond. Charles at niet mee, hij moest ‘dingen’ doen. ‘Ik heb geen trek meer. Excuseer me, maar ik ga naar mijn slaapkamer,’ zei ik, en zonder op antwoord te wachten verliet ik de ruimte. Het kasteel was zo groot, als ik hier niet mijn hele leven had gewoond, was ik verdwaald. Ik stond bij de deur van mijn slaapkamer toen ik plotseling een hand op mijn schouder voelde, die me ruw en hardhandig naar binnen duwde. ‘Charles! Je liet me schrikken!’ zei ik, en ik schrok van zijn gezicht; zijn ogen stonden afwezig, en hij keek me glazig aan. De greep op mijn schouder versterkte. ‘Au, laat me los, je doet me pijn!’ siste ik. Maar hij liet niet los. Zijn hand sloot zich om mijn keel, en ik hapte naar adem. ‘Vandaag doe jij even wat ik wil, prinsesje…’

Ik probeerde nog een klein beetje lucht in mijn longen te houden, waarin ik maar net slaagde. Een vlaag van opluchting ging door me heen toen het touw dat mijn armen aan mijn lichaam bond los begon te komen. Maar die opluchting verdween weer net zo snel. Het touw dreef omhoog, maar bleef in zijn weg naar de oppervlakte om mijn keel hangen. Ik bewoog mijn hoofd heen en weer en probeerde het weg te schudden, met als gevolg dat het zich alleen maar strakker om mijn nek wikkelde. Het laatste beetje lucht dat nog in mijn longen zat werd uitgeblazen, en het touw knelde mijn keel af. Het laatste wat ik nog meekreeg was een plons, en een harde, pijnlijke ruk aan mijn middel. Daarna werd alles zwart.