038

Sarahjeanne wilder

Alle spieren in mijn lichaam zijn gespannen en mijn ogen kijken de agenten nieuwsgierig aan. Eén van de agenten kijkt ongemakkelijk en doet zijn mond open om te praten. ‘We hebben met je moeder gesproken en ze vertelde ons dat ze je inderdaad heeft geslagen en je het huis heeft uitgezet. Je moeder heeft alles bekent.’ De agent haalt duidelijk opgelucht adem, dat belangrijkste nieuws mijn oren heeft bereikt. Ik voel mijn ogen waterig worden en weet dat ik Wolverhampton en Liam zal moeten verlaten. ‘Wat gaat er nu gebeuren?’ Mijn stem trilt en een eenzame traan vind zijn weg over mijn wang. ‘Morgen komen twee mensen je ophalen en die brengen je naar je nieuwe pleeggezin, waar je ongeveer twee weken zal verblijven. Daarna ga je weer naar een ander gezin. Misschien heb je geluk en wil het eerste gezin je wel adopteren. Dan heb je een nieuw gezin en een nieuwe familie gekregen.’ Sluit de tweede agent zijn verhaal af. Tranen stromen nu in een moordend tempo over mijn wangen. Ik zal echt weg moeten uit Wolverhampton, weg bij Liam, weg bij alles wat me dierbaar is. ‘Hoe weet ik dat ik die mensen kan vertrouwen?’ Mijn stem is heel zacht en ik zie dat de agenten moeite moeten doen om me te kunnen verstaan. ‘De gezinnen hebben een speciale test ondergaan en daaruit blijkt of ze geschikt zijn om adoptie kinderen te ontvangen. Dus bij alle gezinnen waar je terecht komt, kan je ze met een gerust hart vertrouwen.’ De agent kijkt me even medelevend aan en staat op. ‘Wij moeten maar eens gaan en veel sterkte meisje.’ De agent geeft me een hand en loopt de deur uit. De andere agent mompelt een begroeting en gaat ook weg.
‘Ik wil niet weg, Liam. Ik wil hier blijven, bij jou in Wolverhampton.’ Vertel ik hem tijdens het inpakken van mijn spullen. ‘Ik weet dat je niet weg wilt, maar we kunnen bellen, skypen, sms’en, zelfs brieven schrijven. Waar je ook bent, ik zal altijd aan je denken.’ Liefdevol slaat hij zijn armen om me heen en drukt een kus op mijn kruin. ‘Je bent de beste, Liam.’ En ik sluit mijn ogen.

Tranen stromen als riviertjes over mijn wangen. Het is tijd om afscheid te gaan nemen van Liam, Karen, Ben, Nicola en Ruth. De familie die me zo dierbaar is geworden en altijd voor me klaar staat als ik ze nodig heb. ‘Ik zal jullie allemaal missen.’ Mijn stem trilt en ik knuffel iedereen zo lang en stevig mogelijk. Als laatste is Liam aan de beurt. Ik werp me in zijn armen en doe mijn best om in hem te kruipen. ‘Ik zal je zo missen.’ Fluister ik zachtjes in zijn oor. ‘Ik zal jou ook missen, Sarah. Maar vergeet niet: uit het oog, maar nooit uit het hart.’ Ik voel warme druppeltjes op mijn schouder vallen en besef dat Liam aan het huilen is. Ik ken Liam nu al jaren, maar ik heb hem nog nooit zien of horen huilen. Ik kijk hem aan en wrijf zijn tranen weg met mijn duimen. ‘Je moet niet om mij huilen. Ik zal mijn weg wel vinden en ik weet zeker dat jij de jouwe ook vindt.’ Liefdevol druk ik mijn lippen op die van hem en leg mijn armen in zijn nek. Ik voel zijn greep om mijn middel verstrakken en zijn handen zachtjes over mijn zij wrijven. Onze lippen bewegen perfect met elkaar en ik voel hoe Liam zachtjes in mijn onderlip bijt. Ik verwijder mijn lippen van elkaar en voel niet veel later zijn tong tegen de mijne. Een aangename rilling loopt over mijn rug, terwijl onze tongen elkaar zachtjes strelen. Voorzichtig haal ik mijn lippen van de zijne en knuffel hem voor de allerlaatste keer. ‘Ik zal je verschrikkelijk missen.’ Ik druk een kusje op zijn oor en laat hem los. ‘Bel je als je bent aangekomen?’ Vraagt Liam me. Ik knik en voel hem nog een kusje op mijn neus geven. Dan is het tijd om te gaan. Ik stap in de auto en zwaai naar de familie, net zolang tot ik ze niet meer kan zien.