She's the one - 24.3 - Epilogue III

Mei – 2035

Haar blonde haren bewogen langs haar gezicht, waar een brede glimlach op stond. Ze duwde zich steeds harder en harder met haar voeten waardoor ze steeds sneller en sneller vooruit ging. Met elke stap die ze zetten kwam ze dichter in zijn buurt.
      “Ik krijg je wel!” haar stem was zacht en meisjesachtig. Waardoor hij perfect bij haar paste. “Dit ga je niet meer lang uit houden” de jongen, die voor haar liep, maakte een scherpe bocht naar recht waardoor hij een beetje uitschoof en snelheid verloor. Toch kon hij nog uit haar handen blijven, weer spurte hij de tuin door.
      “Echt niet!” hij duwde zich nog harder af zodat hij harder kon rennen, als dat al mogelijk was. “Je gaat me echt niet krijgen, Joëlla” Joëlla kneep haar ogen samen waarna ze, net zoals haar broer Noah eerder gedaan had, zich nog harder af duwde. Haar benen zette ze steeds verder uit elkaar zodat zowel haar snelheid als de lengte per pas hoger en groter werd. “Shit” het ene moment stond Noah nog recht, was hij in volle snelheid aan het lopen, en het volgende moment lag hij, op zijn gezicht, in het gras.
      “Gotcha” Joëlla was op zijn rug gaan zitten zodat hij niet recht kon staan. “Ik win” met een triomfantelijke grijns keek het zestienjarige meisje haar negentienjarige broer aan.
      “Joëlla!” een klein, bruinharig meisje kwam de trappen af gerend, met vlak achter haar een kleine, bruinharige jongen. “Noah! Jullie moeten naar binnen, anders gaat mama boos worden” het meisje stopte vlak voor de twee pubers, die nog steeds in het gras lagen, haar handen zette ze in haar zij.
      “Waarom heeft ze ons nodig?” Joëlla stond recht zodat Noah ook recht kon staan, geïrriteerd klopte deze het gras van zijn broek af. “Rachel?” Joëlla zwaaide even met haar rechterhand voor de ogen van het kleine meisje. “Waar kijk je naar?” Joëlla fronste even en keek haar zusje afwachtend aan.
      “Ik weet toch niet waar ze jullie voor nodig heeft” het twaalfjarige meisje keek haar grotere zus even aan, waarna ze weer naar de mensen achter in de tuin keek. “Trouwens, ik ben naar hen aan het kijken” het meisje knikte in de richting van de mensen achteraan.
      “Naar wie?” Noah keek zijn zusje verbaasd aan, deze zuchte kort waarna ze haar arm uit stak om de mensen aan te wijzen.
      “Je weet wel, oom Harry en tante Bobby-Lee. Ze staan bij papa” Harry had Bobby-Lee leren kennen tijdens één van hun vele interviews. Het meisje had direct zijn aandacht getrokken, waardoor hij al zijn charmes in de strijd had gegooid om haar voor zich te winnen. Iets waar hij in geslaagd was, aangezien Bobby-Lee nu met een bollend buikje rond wandelde.
      “Oom Harry!” de kleine bruinharige jongen, de tweelingsbroer van Rachel, liep met grote passen naar de krullebol toe. Deze pakte het jongetje zonder enige moeite vast en draaide er een kort rondje mee.
      “Ian, hoe gaat het met je?” Harry wreef eens met zijn hand door de haren van Ian heen. Harry was de laatste van de jongens die een petekind toe gewezen had gekregen. Louis was de peter van Noah, Zayn de peter van Joëlla, Liam de peter van Rachel en Harry dus de peter van Ian.
      Ian begon honderuit tegen Harry te vertellen. Over zijn goed rapport en de prachtige goal die hij gemaakt had op zijn laatste voetbalmatch. Rachel was al, huppelend, naar Bobby-Lee toe gewandeld en Niall had zijn oudste zoon en dochter naar binnen gestuurd.
      “Waarom duurde het zo lang?” Olivia had haar handen kort in haar zij gezet en keek haar oudste kinderne met gefronste wenkbrauwen aan. “Wel?” ze was niet boos, helemaal niet. Dat merkten haar kinderen ook, hoe hard Olivia ook probeerde, toneelspelen was nooit iets voor haar geweest. De kleine glimlach in haar linkermondhoek verraadde het steeds opnieuw.
      “Oom Harry en tante Bobby-Lee kwamen aan, maar nu zijn we er. Waar kunnen we je mee helpen?” met een brede grijns keek Joëlla haar moeder aan, deze begon alles op te noemen. “Is dat alles?” de woorden waren Joëlla’s mond uit voor ze over kon na denken.
      “Moet ik je nog iets geven dan?” met een brede glimlach keek Olivia haar oudste dochter aan, deze schudde snel haar hoofd en trok Noah mee de eetkamer in, om de tafel te dekken. Vanavond zouden de vier jongens samen met hun vrouwen nog eens komen eten, hun kinderen zouden ze voor één keer thuis laten. Natuurlijk zagen de jongens elkaar nog steeds, One Direction bestond nog steeds, maar hun vrouwen zagen elkaar minder. Olivia had natuurlijk wel contact met de andere vier vrouwen, maar ze had meer contact met Danielle en Eleanor dan met Bobby-Lee en Noëmi. De reden waarom ze vaak met Eleanor om ging was simpel, Eleanor was de vrouw van Louis, haar beste vriend. Zelfs negentien jaar later, toen ze beide vijfenveertig waren, waren Olivia en Louis nog steeds beste vrienden. De reden waarom ze Danielle vaak zag was iets minder voor de hand liggend, nou ja tot je het zou weten. Toby, de zoon van Danielle en Liam, zat namelijk in haar klas.
      “Little Olive!” Olivia had zich nog niet kunnen om draaien, toch sloot Louis zijn armen rond het lichaam van zijn beste vriendin. “Hoe gaat het met je?” hij drukte een kus op beide wangen en keek haar dan met zijn grootste glimlach aan, eentje die nooit verdween.
      “Goed, enkel een beetje stressy. Ik moet nog een paar dingen klaar maken, Joëlle en Noah zijn de eetkamer klaar aan het maken en Niall moet zich, zoals altijd, nog klaar maken” kort schudde ze haar hoofd en stak een verdwaalde haarlok achter haar oor. “Maar alles komt goed”
      “Zo moet ik het horen, weet jij eigenlijk waar je jongste dochter en je jongste zoon zijn?”
      “Buiten denk ik, waarom?”
      “Omdat we hen nog geen verjaardagscadeautjes gegeven hebben, natuurlijk! Ik ben direct terug” Louis keek naar nog eens glimlachend aan om vervolgens, samen met Eleanor naar buiten te wandelen.
      “Oom Louis!” aangezien de achterdeur nog niet gesloten was hoorde Olivia hoe Rachel Louis’ naam riep, het meisje was zot van haar oom.
      “Rachel!” net zoals Louis zot was van Rachel. Rachel deed hem aan een jongere Olivia denken, hun karakter was net hetzelfde. Net zoals Maya en Alison, Louis’ twee dochters, Olivia deden denken aan vrouwelijke versies van Louis.
      “Mama, er is iemand aan de deur” Noah stak zijn hoofd door het deurgat heen. “Moet ik gaan open doen of doe jij het?” vragend keek haar oudste zoon haar aan.
      “Ik zal het wel doen, dek jij maar verder de tafel. Dank je, Noah” de handdoek, die eerder nog op Olivia’s schouder lag, legde ze op de keukentafel neer om vervolgens naar de voordeur te wandelen.
      “Olivia!” de vrouw sloeg haar armen rond Olivia heen. “Dank je voor de uitnodiging, ik vind het geweldig om je nog eens te zien”
      “Dat is graag gedaan, Noëmi, dat weet je toch? Ik vind het ook leuk om je nog eens te zien” de vrouw knikte glimlachend om plaats te maken voor haar man. “Zayn, hoe is het met je?” Zayns bekende, korte baartje, was er nog steeds. Zijn oudste zoon begon hem al na te doen. Met exact hetzelfde baardje als Zayn op zijn negentienjarige leeftijd had gehad, liep Caleb op zijn zestienjarige leeftijd rond.
      “Met mij gaat alles goed, met jou?”
      “Ook natuurlijk, kom maar naar binnen. Louis, Harry en Niall zijn in de tuin samen met Eleanor en Bobby-Lee. Rachel en Ian moeten ook ergens buiten zijn. Joëlla en Noah zijn dan weer de tafel aan het dekken” Zayn knikte en wandelde samen met Noëmi ook naar de achtertuin. Net toen Olivia de deur weer wilde sluiten reed er een auto de oprit op.
      “Sorry dat we laat zijn, Liam vond zijn das en de juiste schoenen niet” hoofdschuddend stapte Danielle, in een fleurig zomerkleedje, de auto uit, gevolgd door Liam, die inderdaad een das aan had. “Hij heeft zelfs Spencer en Toby bevolen om mee te helpen zoeken” Spencer en Toby waren de twee kinderen van Danielle en Liam. Spencer was een veertienjarig meisje en Toby een zeventienjarige jongen.
      “Dat is echt niet erg, Zayn en Noëmi zijn ook pas aan gekomen. Louis en Eleanor zijn hier pas vijf minuten geleden aan gekomen. Enkel Harry en Bobby-Lee zijn hier al een beetje langer” Olivia sloot haar armen rond Danielles lichaam. “Het is goed om je nog eens te zien”
      “Wel, dat vind ik dus ook” breed glimlachend keek Danielle Olivia aan. “Is er eigenlijk nog veel werk? Want anders wil ik gerust wel helpen”
      “Joëlle en Noah zijn de tafel al aan het dekken, dus daar kan je niet helpen. Ik moet enkel nog een paar dingen klaar maken, daar moet je ook niet bij helpen, en Niall moet zich nog omkleden. Ik denk niet dat je daar wilt bij helpen, of wel?” Danielle grinnikte even maar schudde vervolgens kort haar hoofd.
      “Ik heb niets tegen Niall, helemaal niet. Maar ik heb genoeg aan Liam” ze gaf haar man een por in zijn zij. “Denk je niet?” Liam maakte een verontwaardigd geluid, dat al snel afgekapt werd toen Danielle haar lippen op de zijne drukten. Het was geweldig om te zien hoe ze na twintig jaar samen te zijn nog steeds even gelukkig waren.

Haar handen had ze op het keukentablet gezet en haar ogen gleden door de tuin heen, aangezien het goed weer was was iedereen, na het eten, weer naar buiten verhuisd. De jongens, Danielle, Noëmi, Bobby-Lee en Eleanor hadden zich rond de tuintafel gezet, die vol stond met nog overige hapjes en drank.
      “Vond je het een leuke avond?” een duim wreef zachtjes over het stukje blote huid, tussen Olivia’s shirtje en broek. Zijn hoofd legde hij op haar schouder en kleine kusjes drukte hij in haar nek. Nog steeds, na al die tijd, zorgde de simpele beweging er voor dat de haartjes in zowel haar nek als op haar armen recht overeind gingen staan. Even sloot ze, genietend, haar ogen. Zijn armen sloeg hij rond haar middel, om er zo voor te zorgen dat ze tegen hem aan bleef staan. “Want ik vond het wel leuk, nee wacht. Ik vind het wel leuk” zonder enige moeite draaide hij haar langzaam om in zijn armen, waardoor ze zijn prachtige blauwe ogen kon bekijken.
      “Ik vind het ook leuk,” met een glimlach op haar gezicht sloeg Olivia haar armen rond Nialls nek heen, “heel erg leuk” een glimlach stond op haar gezicht waardoor Nialls ook spontaan begon te glimlachen. Zijn vingers, die nu op haar blote onderrug lagen, zorgden ervoor dat haar huid warm begon te worden.
      “Weet je? Ik ben blij dat ik naar je geluisterd heb” verbaasd keek Olivia Niall aan. “Je weet toch nog dat je, toen ik op tour vertrok, het uit maakte?” zachtjes knikte Olivia, het was ondertussen al vierentwintig jaar geleden. Toch bekroop dat bekende gevoel van schaamte haar keer op keer. “Ik ben blij dat ik toen naar je geluisterd heb. Dat ik geloofde in het lot, anders zou ik hier niet met jou staan. Want geloof me, ik zou dit met niemand anders willen delen dan met jou”
      “Ik ook niet, echt niet” de glimlach op Nialls gezicht werd langzaam aan groter en zonder het te beseffen drukte hij zijn lippen op die van haar. Zelfs na meer dan twintig jaar barste, in beide buiken, de figuurlijke vlinders nog steeds los. Het gevoel zorgde ervoor dat ze de rest vergaten en enkel aan elkaar dachten. Haar vingers vlechte ze vast in zijn blonde plukjes haar, die net te lang begonnen te worden, achteraan in zijn nek. Onder het kussen door vormde Nialls mond zich tot een glimlach.
      “Ik hou van je” zijn voorhoofd legde hij tegen het hare aan en zijn blauwe ogen haakten zich vast in haar bruine ogen.
      “Ik ook van jou, Niall. Ik hou ook van jou” zonder hun ogen af te wenden van elkaars ogen, drukten ze hun lippen weer op die van elkaar.

When love feels like magic, it is called Destiny. When destiny has a sense of humor, it is called Serendipity.

Jullie waren geweldige lezers, ik ga jullie echt missen <3