She's the one - 24.1 - Epilogue I

Juli - 2016

Haar haren krulden vrolijk om haar gezicht heen. De make-up, die voorzichtig op haar ogen aangebracht was, zorgde ervoor dat alle aandacht naar haar ogen werd getrokken. Haar ogen die aan het fonkelel waren, haar ogen die het gedaante tegen over haar in zich op namen. Elk detail sloeg ze op, ze wilde hier niets van vergeten. Haar haren, haar ogen, de witte jurk en de bollende buik. Alles moest ze onthouden.
      “Little Olive?” een mannelijke stem vulde de kamer en met een glimlach draaide de vrouw zich om. “Je ziet er prachtig uit” Louis wandelde, met een brede glimlach op zijn gezicht, de kamer in. “Je gaat iedereen om ver blazen” Louis trok nog eens aan zijn das, die bij zijn kostuum hoorde. Dankbaar keek Olivia haar beste vriend aan. “Ik heb trouwens nog iets voor je” hij rommelde even in zijn broekzak voor hij er een klein, zwart doos uit haalde.
      “Lou, wat is dat?” Olivia zette, nieuwsgierig, een paar stappen in de richting van haar beste vriend en keek verbaasd op toen hij het haar richting uit stak. “Louis?”
      “Het is voor jou, maak het open” voorzichtig nam ze het aan en wierp nog een blik op Louis voor ze in één van de zachte zetels ging zitten en het doosje voorzichtig opende. Hoe verder ze het doosje opende, hoe groter haar ogen werden. Haar mond zakte een beetje open en verbaasd keek ze van de ketting naar Louis en weer terug. Deze was naar haar in de zetel komen zitten.
      “Wat, hoe?”
      “Die is voor jou, omdat je mijn beste vriendin bent. Je verdient het, zeker op deze speciale dag” glimlachend keek hij haar aan. “Vind je hem mooi?”
      “Natuurlijk, Loui. Dit had je niet moeten doen” met, nog steeds, grote ogen keek Olivia haar beste vriend aan. “Dat had je echt niet moeten doen” Louis haalde zijn schouders op, hij wist wel dat Olivia zo zou reageren. Ze hield er niet van als iemand geld aan haar uit af.
      “Het is een cadeautje, ik heb het met liefde gekocht. Hij deed me aan jou denken” hij haalde zijn schouders op. “Kom, dat ik het bij je aan doe” voorzichtig pakte hij het doosje uit haar handen en schoof haar haren aan de kant. De koude van de zilveren ketting zorgde ervoor dat een rilling over Olivia’s rug liep toen het contact maakte met haar huid. “Kijk me eens aan” Louis was weer recht gaan staan. “Je ziet er prachtig uit”
      “Dank je, Lou” ze sloeg haar armen rond Louis heen. “Dank je” ze boog weer achteruit en keek haar beste vriend met een grote glimlach aan.
      “Dat is graag gedaan kom, het is tijd” ze wierp een blik op de klok, om er achter te komen dat Louis gelijk had. “Komt u mee, mevrouw?” Louis stak zijn arm uit, zodat ze de hare er door kon haken. De gangen waren leeg waardoor het geluid van haar hakken er door heen schalde. “Ben je nerveus?”
      “Een beetje” Olivia keek Louis niet aan, ze keek strak voor zich uit. Normaal gezien zou ze hier met haar vader moeten lopen, maar aangezien die twee jaar geleden gestorven was had Louis aangeboden om het in zijn plaats te doen. Iets waar Olivia heel erg dankbaar voor was.
      “Het komt allemaal wel goed” hij gaf een bemoedigend kneepje in haar hand om vervolgens de laatste hoek rond te wandelen. Zonnestralen raakten hun huid waardoor Olivia even genietend haar ogen sloot, maar heel even. Om daarna de mooiste persoon op aarde te zien. Daar stond hij, helemaal op het einde van de zelfgemaakte gang. Ze hadden een soort loper over het gras gelegd zodat de plaats niet te modderig werd. “Succes” Louis drukte nog een kus op Olivia’s wang voor hij haar hand aan Niall gaf. “Doe haar geen pijn”
      “Nooit” Niall keek Louis niet aan, Olivia was het enige waar hij naar kon kijken.
      “We zijn hier vandaag samen gekomen om de verbintenis te vieren tussen Niall James Horan en Olivia Claire Delgado. Twee mensen die ongelofelijk veel van elkaar houden” de man, die de ceremonie zou leiden, keek hen glimlachend aan. “En deze verbintenis, die ze vandaag aan gaan, willen ze graag met jullie delen” de man vertelde een verhaal over trouw en liefde. Hoe deze twee, twee mensen bij elkaar kon brengen. “Ik denk dat ze nog iets met jullie willen delen” de man glimlachte naar Olivia, als teken dat ze mocht beginnen met haar, zelfgeschreven, gelofte.
      “Ik herinner me nog exact de eerste keer dat ik je zag. Je blonde haren zaten door elkaar en er zat een rode blos op je wangen. Maar wat ik me nog beter herinner je de prachtige kleur blauw die je ogen hadden. Het heeft me lang geduurt voor ik door had dat ik verliefd op je was, en niet zo’n klein beetje. Ik was tot over mijn oren verliefd, iets wat ik helemaal niet erg vond” ze glimlachte. “Hoe kon ik niet verliefd op je worden? Je bent de meest lieve, slimme, grappige en knappe jongen die ik ken. Ik was dan ook ongelofelijk dom toen ik het heb uit gemaakt, voor waarschijnlijk de meest domme reden. Je kan niet geloven hoe blij ik was toen ik hoorde dat je me überhaupt terug wilde nemen. Niall, lieve lieve Niall. Ik hou van je en dit is iets wat ik met niemand anders op de wereld zou willen delen. Er is maar één iemand die mijn hart zo op hol kan laten slaan en na al die jaren er nog steeds kan voor zorgen dat ik de bekende vlinders voel. Ik wil niets liever dan jouw vrouw zijn” voorzichtig beet Olivia op haar onderlip en keek de prachtige, blonde Ier tegen over zich. “Ik hou van je en ik wil je nooit meer kwijt. Ik ben er van overtuigd dat het lot ons samen gebracht heeft” met deze zin sloot ze haar gelofte af, waarna de man teken gaf dat Niall mocht beginnen praten.
      “Lieve Olivia. Elke keer als de jongens tegen me zeiden dat ik achter een meisje moest aan gaan zei ik nee. Ik zei dat ik op mijn prinses aan het wachten was. Ik ben ongelofelijk blij dat ik dat gedaan heb, want hier is ze. Jij bent de prinses waar ik op gewacht heb. Soms kan ik niet geloven dat je echt bij mij wilt zijn, dat je ook van mij houdt. Toen je het uit maakte, na die geweldige eerste maanden, brak mijn hart. Ik begreep waarom je het deed, maar ik wilde het niet. Ik heb toen ook besloten dat ik je terug zou winnen, wat het ook zou kosten. Ik moest je wel terug hebben, ik moest je terug winnen. Iets wat me gelukt is, want lieve Olivia. Ik zou niet weten hoe ik zonder jou moet verder leven. Ik hou zielsveel van je. Ik weet dat het cliché is maar je bent de reden dat ik op deze planeet ben. Je hebt gelijk, het lot heeft ons samen gebracht. Ik ben dan ook ongelofelijk dankbaar dat het ons een tweede kans gegeven heeft. Lieve Olivia, it’s gotta be you” zonder dat ze het door had liep de eerste traan over haar wang naar beneden, al snel gevolgd door de tweede en de derde. “Ik hou van je”
      “Niall James Horan,” de man trok de aandacht weer naar zich toe, “neemt u Olivia Claire Delgado als uw wettige echtgenote? In goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid?”
      “Ja” Niall had zijn ogen niet van Olivia’s gezicht gehaald. Hoe kon hij weg kijken? Ze zag er prachtig uit, zelfs als er tranen over haar wangen gleden.
      “Olivia Claire Delgado, neemt u Niall James Horan als uw wettige echtgenoot? In goede en kwade dagen en in ziekte en gezondheid?”
      “Natuurlijk”
      “Dan verklaar ik u nu ..” de man kreeg de tijd niet om uit te spreken. Niall had zijn handen al op haar gezicht gelegd en zijn lippen op de hare gedrukt. “Man en vrouw” gejoel steeg op, vooral afkomstig van Harry, Liam, Zayn en Louis.
      “Ik hou van je” Niall haalde even zijn lippen van de hare af en liet onder tussen zijn hand over Olivia’s, vijfmaande oud, bollende buikje glijden.
      “Ik ook van jou” waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte.

Wat vonden jullie al van de eerste epiloog? En ja, die "Lieve Olivia, it’s gotta be you" moest ^^