Make you feel my love - 23.1

December - 2012

Haar haren had ze in een warrige knot achter op haar hoofd vast gebonden. Een bruine, wollen sjaal had ze rond haar nek geslagen, over haar zwarte trenchcoat heen. Voor ze haar huis verlaten had, had ze ook nog haar zwarte winterhakken uit de kast geplukt. Haar handen had ze diep in haar zakken geduwd en haar hoofd in haar sjaal. Natuurlijk vond ze de winter mooi, wie kon verse sneeuw nu niet appreciëren? Toch verkoos Olivia de zomer, aangezien ze de warmte veel aangenamer vond dan de koude. Ze was nog maar net uit haar auto gestapt, die ze op één van de lege parkeerplaatsten had gezet, toch voelde ze al hoe de kou er voor zorgde dat ze begon te klappertanden. Zonder het door te hebben sloeg ze haar armen over elkaar om zo de warmte bij te houden.
      “Wilt u een kopje koffie proeven?” een vriendelijk uitziende vrouw, van rond de vijftig jaar, hield een plateau onder Olivia’s neus toen ze het gebouw binnen wandelde. De warmte verwelkomde Olivia waardoor een spontane glimlach op haar gezicht verscheen. “Het is ons nieuwste recept” dank zij het uniform dat de vrouw droeg wist Olivia dat de vrouw in Starbucks werkte.
      “Graag” ze plukte een kopje van de plateau af. Waarna ze de vrouw nog een glimlach toe worp en het gebouw verder in wandelde. Door de pas gevallen sneeuw was ze later aan gekomen dan de bedoeling was, waardoor ze dus ook te laat op haar afspraak ging zijn. Verschillende mensen passeerden haar, zowel met als zonder reiskoffers.
      “Olivia!” een brede glimlach stond op Eleanors gezicht toen ze het meisje zag af komen. “Hoe gaat het met je?” de brunette sloeg haar armen rond het meisje heen. “Het is al lang geleden dat we elkaar gezien hebben”voorzichtig liet ze het meisje los.
      “Dat is niet goed van ons” met een glimlach keek Olivia Eleanor aan. “Met mij gaat alles goed, met jou?” Olivia kon haar gedachten niet helemaal bij Eleanors verhaal houden, zonder het door te hebben gleden haar gedachten steeds weer weg naar dezelfde blonde jongen. “A penny for your thougts” breed grijnzend keek Eleanor Olivia aan.
      “Sorry, ik was niet aan het op letten” glimlachend schudde Eleanor haar hoofd.
      “Dat is niet erg, ik begrijp helemaal waarom jij nie aan het op letten bent. Als ik jou was zou ik het ook niet doen” Eleanors ogen glinsterden zachtjes en haar glimlach stond nog steeds op haar gezicht. “Weet jij wanneer Danielle ging komen?”
      “Normaal gezien zou ze er nu wel moeten zijn, maar ja met die sneeuw. Waarschijnlijk zal ze iets later zijn, net zoals ik” Eleanor knikte. “Maar ze zal er wel raken, ik hoop gewoon dat het vliegtuig van de jongens vliegt”
      “Daar moet je je geen zorgen over maken, dat ben ik al gaan na kijken. We hebben geluk, hun vliegtuig vliegt nog wel. Er zijn er niet zoveel geschrapt, maar vijf, maar toch. Ik ben blij dat hun vliegtuig daar niet tussen zit. Ik mis hem echt” een kleine glimlach verscheen op Olivia’s gezicht. Ze vond dat Louis en Eleanor ongelofelijk schattig samen waren. Ze waren als ying en yang.
      “Ik ben er zeker van dat hij jou ook ongelofelijk hard mist. Wanneer heb je hem de laatste keer gezien?” Olivia had nog steeds de kop koffie in haar handen, waar ze soms een slokje van nam. Eleanor was ondertussen op één van de lege bankjes gaan zitten waarna Olivia al snel volgde.
      “Anderhalve maand geleden denk ik, nou ja. We hebben nog wel op Skype gezeten, maar het is al anderhalve maand geleden dat ik hem nog heb kunnen omhelzen. Laat staan kussen” ze schudde lachend haar hoofd.
      “Olivia, Eleanor!” verbaasd keken de twee meisjes op. Een glimlach verscheen zowel op Olivia’s als op Eleanors gezicht toen ze de oh-zo-bekende krullen van Danielle zagen. “Hoe gaat het met je?” Danielle omhelsde zowel Eleanor als Olvia in één keer. Ze boog iets naar achter en keek de twee meisjes met een stralende glimlach aan. Net zoals Eleanors ogen glinsterden die van Danielle ook. Ze kon niet wachten om Liam terug te zien. Bij haar was het gelukkig geen anderhalve maand maar maar twee weken geleden dat ze Liam gezien had. Toch miste ze de jongen ongelofelijk hard.
Nog voor Eleanor en Olivia antwoord konden geven op Danielles vraag schalde er een stem door de ruimte heen. “Vlucht driehonderdzeventig gaat binnen een kwartier landen op baan acht. Willen de passagiers voor vlucht zevenhonderddertig zich naar de gate verplaatsten, dank u wel” het was een korte mededeling, eentje die wel honderd keer op een dag door de luchthaven schalde. Toch zorgde deze korte mededeling er voor dat de drie meisjes spontaan begonnen te glimlachen.

Nog vijf delen en dit verhaal is gedaan ... Ik kan het niet geloven. Het lijkt alsof ik gisteren pas het eerste deeltje online gezet heb ö Nou ja, ik hoop dat jullie van mijn verhaal genoten hebben en nog gaan genieten van de volgende vijf delen (: Jullie zijn geweldig, ik kan me geen betere lezers in beelden <3