De stylist

'Auww!' roep ik.
Weer een hele strip, of hoe je het ook wil noemen, ik noem het een stuk plakband die heel pijnlijk al je haar eraf trekt. "Strip" is de korte naam, omdat dat andere een hele mond vol is. Ik ben inmiddels aangekomen in het capitool, waar we opgemaakt worden en aangekleed, voor de strijdwagens. Ik vind de strijdwagens wel een leuk onderdeel van de spelen, in tegenstelling tot de rest. Maar dit doet heel veel pijn. Waarom moet al dat haar eraf op mijn benen en armen en overal? In district 3 scheren we ons niet, alleen onder onze oksels. En mannen scheren soms hun snor of baard af, verder niet. Ik heb echt geen idee wat dit voor zin heeft. Bij de meeste kostuums zie je de outfits niet.
'Ik heb goed nieuws,' zegt Drea, een van de drie leden van mijn voorbereidingsteam.
Drea heeft haar in alle kleuren geverfde haar in een soort eendenkontje naar achteren staan. Haar huid is heel lichtblauw geverfd. Wat zijn de mensen in het capitool toch raar, zeg! Zeg nou zelf, wie verft zijn of haar huid nou blauw? Dan moet je wel heel vreemd zijn. Dat is niet eens het erge. Iedereen in het capitool loopt er zo bij, met allemaal rare dingen. Rare kapsels of pruiken, geverfde huiden, rare plastische chirurgische veranderingen... Ik ben blij dat wij tributen er nog enigzins normaal uit mogen zien. Helemaal kaal op ons hoofdhaar en wenkbrauwen na, maar nog normaal. Ik vraag me aan wat het goede nieuws is. Dat we bijna klaar zijn?
'Dit is de laatste,' zegt Drea en ze trekt de strip van mijn huid.
'Auw!' roep ik nog een keer.
Het doet echt pijn. Al mijn haren worden er in een keer uitgetrokken. Oké, ik ben helemaal onthaard. En nu? Wat moet er dan nu gebeuren? Ik heb mijn stylist nog niet gezien, die komt pas als mijn voorbereidingsteam me helemaal onthaard heeft en alles komt die pas opdagen. Ik vind het schandalig, maar ik durf er niets van te zeggen.
'Nu moeten we je haar nog wassen,' zegt Geoline, een vrouw met een gezicht vol rozentatouages, 'En je nagels doen, en je helemaal wassen.
Mijn haar wassen, mij wassen, mijn nagels... Moet dat nou ook al? Ik haat dit hele opmaakgebeuren. De kleren zullen vast wel leuk zijn, maar dit is een regelrechte nachtmerrie, net als de rest van de spelen... Het laatste lid van mijn voorbereidingsteam, Ombo, wat erg lijkt op Dombo, wat hij als je het mij vraagt ook is, vult een bad met water. Ik ben best wel preuts, dus dat zal geen succes worden. Ik vind het al een ramp dat ik alleen mijn ondergoed aanheb.
'Het bad is klaar!' roept Drea.
'Kleed je uit,' zegt Geoline, 'Met je ondergoed aan kan je niet in bad.'
In district 3, thuis, hebben we geeneens een bad. Dat heeft bijna niemand, eigenlijk. Ik heb geen idee waarom het nu wel moet. Ik vind mensen heus niet mooier als ze schoon zijn, daar kijk ik dwars door heen. Maar om een of andere reden trekken de knapste tributen altijd de meeste sponsors. Oké, ik ben niet lelijk. Sommige mensen zeggen dat ik knap ben, maar als je het mij vraagt valt dat best mee.
'Schiet op,' zegt Ombo als ik niet doe wat er gevraagd wordt.
'Oké, best,' wil ik snauwen, maar ik doe het niet, ik ben daar te verlegen voor.
Ik doe mijn ondergoed uit en stap in het bad. Ik bereid me voor op ijskoud water, maar het water is lekker warm. Dat valt dan nog mee...
Mijn voorbereidingsteam wast al het vuil van mijn lichaam af, en wast mijn haar. Vervolgens doen ze mijn nagels, zwart met bolletjes met krachten eromheen, atomen denk ik. Geen idee wat het anders zou kunnen zijn, en het heeft iets met ons district te maken.
'Je mag eruit komen,' zegt Drea.
Ze pakt een badjas en rijkt die aan. Ik kom omhoog uit het bad. Meteen heb ik het ijskoud. Het liefst zou ik weer in het warme water gaan liggen, maar dat mag niet. Ik pak de badjas aan en sla die om. Ik krijg het wat warmer, dan stap ik uit het bad op een handdoek.
Ik vraag me af waar mijn stylist blijft, die heeft de kleding ontworpen die ik aan moet. Hij zou er eigenlijk al moeten zijn. Of zij, als het een vrouw is.
'Sorry!' hoort ze een stem, 'Ik ben laat, ik weet het!'
'Wiress, dit is Migra, je styliste,' zegt Drea, 'Ze heeft een outfit voor je klaar.'
Ik zeg niets. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Er komt een vrouw binnen die anderhalve kop langer is dan ik, en een rozige huid heeft. Ze heeft haar haren alle kanten uit staan in dezelfde kleur roze.
'Wat voor outfit krijg ik?' vraag ik maar.
Migra pakt er een paar tekeningen bij, en laat ze mij zien. Er is een zwarte catsuit afgebeeld, met handschoenen zonder vingers en een gat, en een riem op de heupen. Verder lopen er een soort krachten omheen, zoals bij een atoom, net als op mijn nagels.
'Mooi,' zeg ik maar.
Mijn stylist helpt met het allemaal aan de trekken. De schoenen zijn plat, gelukkig, ik kan namelijk zeker weten niet op hakken lopen. Niet dat ik het ooit geprobeerd heb, ik weet gewoon heel zeker dat ik het niet kan, het is te moeilijk, denk ik, zo scheef. Ik vind het fijn zitten, strak, maar wel makkelijk om in te bewegen. Ik ben denk ik tevreden over de kleding... Ik kijk in de spiegel. Ik herken mezelf bijna niet, zonder mijn vuil, en mijn warrige haren, die nu perfect golvend tot op mijn schouders hangen. Mijn huid ziet er niet meer vies uit, maar heel schoon. Ben ík dit? Ik kan niet ontkennen dat ik er mooi uitzie.
'Een schoonheid,' zeggen mijn stylist en voorbereidingsteam allemaal in koor.
Het zal wel, al trekken knappe tributen meestal meer sponsors. Ik hoop dat dat voor mij ook zal gelden, want sponsors zijn heel belangrijk, omdat je dan geschenken in de arena krijgt. Zonder sponsors is daar helemaal geen geld voor.
'Je maakt een kans hoor,' zegt Migra.