I am sorry, but where is it?

Hoofdstuk 1.
Amorelia sleepte haar grote trolly achter haar aan. Ze had ook nog een grote rugtas om en een paar plastic tassen in haar hand. Ze keek om zich heen. Waar moest ze heen. Ze ijsbeerde wat en opeens zag ze een bordje hangen met perron
negen en daar naast een bordje met tien. Amorelia fronsde.


Ze keek naar een jongen met een hutkoffer. ‘Pardon?’ zei ze. De jongen keek haar verschikt aan. Alsof hij in gedachten verdiept was ofzo. Hij keek haar aan en Amorelia bekeek zijn gezicht vluchtig. Hij had zwart haar, een litteken in de vorm van een bliksemschicht en een zwarte ronde bril.

‘Wat is er?’ vroeg de jongen. Hij sleepte ook met zijn hutkoffer. Daaraan had Amorelia gezien dat hij ook van “haar” soort was. ‘Weet jij hoe je op perron negen en drie kwart moet komen?’ vroeg ze. De jongen knikte. Hij vertelde: ‘Je moet door de muur van perron negen en tien lopen’



Amorelia knikte. ‘Oke,’ zei ze met een bevend hoog stemmetje. Ze was een beetje nerveus. ‘Ik heet trouwens Harry Potter, en jij?’ vroeg de jongen. ‘Amorelia Cupido Longbottom,’ zei ze en ze legde haar hand in de uitgestoken hand van Harry. Hij schudde hem stevig en het duurde eventjes voor hij hem losliet. Ze keken elkaar aan en Amorelia zag dat Harry rood werd. Ze keek gauw op haar rode horloge dat machte met haar rode haar. ‘We hebben nog een paar minuten,’ zei ze. Ze maakte aangestalte om naar de muur te lopen en ze ging stil staan om te wachten op Harry die met een onbekende jongen met rood haar stond te praten. Toen Harry niet reageerde op haar hysterische handgebaren ging ze recht voor de muur staan. Ze ademde diep in en uit en rende. Ze begon te rennen en wachte op de klap die zou komen. Nou ja zou komen, want die bleef uit. Ze ademde een frisse geur in van mis en ze scheen wat citroen te ruiken. Nou ja. Ze zou het zich wel verbeelden. Ze opende haar ogen. Ze keek om zich heen. Er waren een boel mensen en er stond een fel rode trein op het spoor. Amorelia stapte in. Want dat leek haar de bedoeling. Ze keek weer aandachtig om zich heen. Er waren allerlei coupes.


Amorelia zocht een lege. Ze ging zitten en borg haar bagage op. Ze keek naar buiten. Waarom was ze eigenlijk pas op haar dertiende in Zweinstein? Omdat ze toen niet meer werd thuisgehouden door het kindertehuis waar ze zat. Lekker was dat. Niet dus. Ze zag dat de coupedeur openging…