The Clock is Ticking | 004 |

Alana Valentio POV

Geschokte gezichten draaiden zich mijn kant op, en het geklets en gelach stopte abrupt. Ik probeerde overeind te gaan staan, maar dat lukte niet, dus ging ik op mijn hurken zitten. Ja, dit zou zeker mijn einde zijn, deze mannen keken niet al te blij. Waarschijnlijk zouden ze me over boord gooien, of zo. ‘Smee, we hebben problemen!’ riep een grote man met een getatoeëerd gezicht. Ik haalde mijn natte haar uit mijn gezicht. ‘Ik kom al, ik kom al,’ zei een kleine, ronde man met een brilletje. ‘Wat hebben jullie nu weer ged- Oh, wat doe jij hier?’ zei hij, zodra hij mij opmerkte. Ik keek even onzeker rond en slikte een paar keer. ‘Ik-‘ ‘Hou je mond, dame,’ zei een andere grote, gespierde man. Hij greep me bij mijn haar, waardoor ik gilde van pijn. ‘Je hebt hier niks te zoeken, de plank op met jou!’ Ik werd ruw omhoog getrokken, en de bemanningsleden joelden opgewonden. ‘De plank?’ Oh god, dit werd zeker mijn einde. Het zou nog beter zijn geweest als de wachters uit het kasteel me te pakken hadden gekregen, want verdrinken leek me ook niet zo’n pretje. Ik probeerde tegen te sputteren, wat mislukte, omdat mijn armen op mijn rug waren gedrukt, en één hand nog steeds mijn haar omklemde. Ook mijn benen werden vastgepakt, en zo werd ik, sputterend, spartelend, en gillend, naar de loopplank gedragen. Hoe erg ik ook gilde, of me bewoog, ik kwam niet vrij, en een smerige hand werd voor mijn mond geduwd om het gegil te dempen.
‘Ik ga Captain Hook even halen,’ hoorde ik de stem van Smee zeggen. Hook… waar had ik die naam eerder gehoord? Ik was op een piratenschip beland! Dat was het! Het piratenschip van de beruchte Captain James Hook! Onmogelijk! Maar voordat mijn verbaasdheid geheel tot me door was gedrongen, maakte die alweer plaats voor angst. Die loopplank zag er aardig hoog uit. Ik werd erop gezet, en mijn armen én benen werden vastgebonden met een schurend touw. Zo kon ik mezelf nooit redden. ‘Spring, spring, spring!’ werd er geroepen, en ik slikte moeizaam. Ik kon niet springen, ik wilde niet springen! Met betraande ogen keek ik naar de bemanning, en vervolgens weer naar de zee onder mij. Vastgebonden, zodat ik me niet kon verdedigen of redden, wat vals! ‘Wat is er hier aan de hand?’ bulderde een woeste stem plotseling. Van schrik verloor ik mijn evenwicht, en het laatste wat ik zag voordat ik het water raakte was zwart krullend haar, een haak die blonk in het zonlicht, en blauwe, kille ogen…