The Clock is Ticking | 003 |

Alana Valentio POV


‘Een schip!’ fluisterde ik opgewonden, tegen niemand in het bijzonder. Een schip! Ik moest erop zien te komen, dan zou niemand me weten te vinden. Maar hoe zat het met ziektes? Bacteriën, onhygiënische mensen, bah, dat vond ik pas smerig! En ik zou waarschijnlijk wekenlang op zee zitten… Toch rende ik zo snel als ik kon richting de baai, ik moest hier echt weg.

Ik rende over het hout van de baai, en probeerde ondertussen te bedenken waar ik me het beste kon verstoppen. Ik was een vrouw, dus vrijwillig zouden ze me nooit meenemen. Tenzij ze… Jakkes, ik wilde er niet aan denken. Misschien ik een kist? Een zak? Of, een vat! Ik zag een aantal bemanningsleden vaten het schip oprollen, en bedacht me dat dit mijn enige kans zou zijn om hier weg te kunnen. Ik sloop, zo stil en sluw als ik kon, naar het dichtstbijzijnde vat en gaf een ruk aan de deksel. Na een aantal keren proberen kreeg ik het los, en ik duwde het omver, zodat de inhoud – pinda’s, bah – eruit viel. Met veel moeite kroop ik het vat in en trok het deksel er bovenop. Toen schoot er een nieuwe gedachte door mijn hoofd; wat als ik niet genoeg lucht kreeg? Maar nog voordat ik me kon bedenken werd het vat op zijn zijkant gegooid, en werd ik weggerold. Een misselijkmakend gevoel bekroop me.

‘Alana, hier is jou toekomstige echtgenoot,’ zei mijn vader, en de trots klonk duidelijk door in zijn stem. Was dít mijn verjaardagscadeau? Trouwen met een man die ik niet kende, laat staan, van hield? ‘Maar vader-‘ ‘Nee, ik wil niks horen. Je trouwt hem, niemand anders.’ Ik knikte, met tranen in mijn ogen, en keek naar de arrogante man die uit de koets stapte. Hij zag er rijk en zelfvoldaan uit, en zijn kin had hij – naar mijn mening- veel te ver omhoog.

Er werd met het vat gerold en gerold, en het vieze gevoel van maagzuur dat omhoog borrelde vulde mijn keel. Ik mocht nu niet gaan overgeven! Ik kon altijd al slecht tegen té veel beweging, zelfs in een koets werd ik misselijk. Was ik nog niet op dat schip? Kon dit gerol niet ophouden? Als dit nog veel langer zou duren, zou ik mezelf helemaal onder kotsen. En dat moest ik absoluut niet hebben. Na een paar minuten, die wel uren leken, stopte het gerol en werd ik rechtop gezet. Opgelucht haalde ik adem. Ik sloot mijn ogen even en haalde een paar keer diep adem, waardoor het misselijke gevoel snel plaats maakte voor paniek. Nu moest ik gaan afwachten wanneer iemand me ontdekte…

Maar dat afwachten duurde niet lang, helaas. Ik voelde hoe het schip bewoog en schommelde, en mijn kleren werden nat van het zeewater dat hier over het dek droop en mijn vat in kwam. Geluiden van lachende en werkende mensen drongen gedempt door het vat. Ik probeerde me zo rustig mogelijk te houden, hoewel mijn buik enorm knorde. Een plotselinge harde klap, het vat dat omviel, het deksel dat los liet. En dan nog ik, die languit op het dek lag.