054*

Ik bleef geen moment staan, maar zette het op een lopen, dwars door de mist heen. Ik wist nog goed hoe mijn droom was geëindigd. Angstig rende ik door, over de paden, als ik ten minste nog op de paden zat. Even stond ik stil om me te concentreren. Ergens rechts van me klonk het bekende kolkende geluid, waar ik direct op af ging, van de paden af, recht door het bos heen. De mist leek dikker te worden, leek dat nou of werd het ook echt dikker? Het interesseerde me eigelijk niets. Mijn benen werden moe, ik had nooit naar het bos moeten gaan, wat bezielde me? Ik wist niet waarom ik zo plotseling boos werd op Tom. Behendig ontweek ik de bomen die zo nu en dan onverwachts voor mijn neus opdoken. Gekraak achter me, maar dit keer was ik er van overtuigd dat het niet Tom was, niet de lieve, eerlijke en bezorgde Tom. Ik keek niet achter me, wetend dat het toch geen nut zou hebben omdat ik niks kon zien. Het kolkende riviertje kwam dichterbij, en ik kreeg een beetje hoop. Voor ik het wist stond ik op een enorm grasveld, aan de voet van een heuvel en aan de rand van een bos, vlak voor het riviertje. Opgelucht begon ik te lachen en sprintte voor zover ik nog kon de berg op richting de donkere boerderij.

Tom had niets gemerkt, niemand kennelijk, dat ik weg was. Vredig lag hij in het bed. Ik trok mijn kleren uit en hees me in mijn pyjama om naast hem in het bed te kruipen. Nooit meer zou ik alleen het bos in gaan, dat was zeker.



Vraagje, willen jullie misschien mijn andere story ook even lezen? ;s

Where have you been? ~Harry Styles~